The life of Emile Zola

Κινηματογράφος: αγαπημένη συνήθεια.
Περισσότερο οι παλιές ασπρόμαυρες ξένες ταινίες και όταν η υπόθεση τους είναι η ζωή ενός συγγραφέα τότε γίνεται πραγματικά απόλαυση. Μια βιογραφία με εικόνα και ήχο. Αναφέρομαι στην ταινία του 1934, φυσικά ασπρόμαυρη, με τίτλο “The life of Emile Zola” του William Dieterle.
Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1863 σε μια φτωχική σοφίτα, ο Σεζάν ζωγραφίζει και ο Ζολά προσπαθεί να κλείσει με πανιά τις τρύπες για να εγκλωβίσει το κρύο έξω. Αχώριστοι φίλοι έχουν επιλέξει να ζουν χωρίς χρήματα ζωγραφίζοντας και γράφοντας, υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον, περιφρονώντας τους ανθρώπους του Παρισιού με διάθεση φιλοσοφική.
Την πρώτη δουλεία του Ζολά ως υπάλληλος σε έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο, την χάνει όταν εκπρόσωπος της αστυνομίας τον επιπλήττει επειδή το βιβλίο του με τίτλο «Εξομολογήσεις του Κλόντ» είναι υβριστικό και θα κάνει κακό στα δημόσια ήθη, τα άρθρα του επιτίθενται στους πνευματικούς ηγέτες και κάνουν κριτική στις πολιτικές αρχές. Ο εργοδότης του του αναγγέλλει ότι δεν θα τον απολύσει μόνο σε περίπτωση που σταματήσει να γράφει σκουπίδια και αρχίσει να ασχολείται αποκλειστικά με τη δουλειά του, κάτι που δε δέχεται.
Τη Νανά την γνώρισε μια νύχτα, η αστυνομία την κυνηγούσε και θέλησε να κρυφτεί σε ένα μπαρ, ο Ζολά και ο Σεζάν της πρότειναν να καθίσει στο τραπέζι τους, εμπνευσμένος από την ιστορία της και από το πορτρέτο που της ζωγράφισε ο Σεζάν έγραψε το βιβλίο του που φέρει το όνομά της.
Πορτρέτο που έχω την εντύπωση ότι συνεχίζει να υπάρχει σε μερικά εξώφυλλα των εκδόσεων του βιβλίου.
Λίγο καιρό μετά την έκδοσή του ο Σεζάν επισκέπτεται τον εκδότη του για να του ζητήσει μια προκαταβολή λίγων φράγκων εισπράττει όμως ένα τσεκ των 18.000 φράγκων επειδή η «Νανά» πούλησε 36.000 αντίτυπα στις πρώτες τρεις μέρες.
Μετά την επιτυχία του βιβλίου του η ζωή του Ζολά αλλάζει. Ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν ο στρατός και οι πολιτικοί εξακολουθούν να τον ενοχλούν και δε διστάζει να γράψει αποκαλύπτοντας αλήθειες και κάνοντας επίθεση εναντίον των αξιωματικών στο βιβλίο του «Η πτώση». Επιτίθεται προφορικά στον αρχιλογοκριτή ο οποίος του συνιστά να σταματήσει να γράφει τέτοιου είδους βιβλία.
Εκδίδει δεκάδες βιβλία που του επιτρέπουν να ζει πλουσιοπάροχα και με ανέσεις. Ο παιδικός του φίλος, Σεζάν, πιο πιστός στην άποψη ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να παραμένει φτωχός, αποφασίζει να φύγει από το Παρίσι, να εγκαταλείψει τον παλιόφιλό του που τώρα πια είναι πλούσιος και φημισμένος.
Τη φήμη όμως αυτή δε διστάζει να ριψοκινδυνέψει όταν αποφασίζει να εμπλακεί σε μια υπόθεση που ήξερε εκ των προτέρων ότι θα είναι εναντίον του εγκαταλείποντας μάλιστα μια θέση στη Γαλλική Ακαδημία.
Έχοντας τα λόγια του Σεζάν στο μυαλό του αποφασίζει να υπερασπιστεί την άποψη του ότι οι συγγραφείς πρέπει να αγωνίζονται για την αλήθεια και να γράφουν ελεύθερα. Η εμπλοκή του στην υπόθεση για την απονομή δικαιοσύνης σε μια λάθος απόφαση του στρατού έχει ως αποτέλεσμα το ευρύ κοινό να στραφεί εναντίον του, να κατηγορηθεί ως ένοχος στο δικαστήριο, να καταδικαστεί σε ένα χρόνο φυλάκιση και να αναγκαστεί να φύγει από τη Γαλλία και να συνεχίσει να αγωνίζεται γράφοντας. Αυτοεξόριστος στην Αγγλία συνεχίζει να γράφει και να φωνάζει την αλήθεια και στο τέλος κερδίζει, η αλήθεια αποκαλύπτεται. Επιστρέφει στη Γαλλία γεμάτος χαρά, όρεξη, νιώθοντας πιο ζωντανός από ποτέ γεμάτος ιδέες και κατευθείαν αρχίζει τη συγγραφή του βιβλίου του με τίτλο «Δικαιοσύνη», το οποίο δεν τελείωσε ποτέ εξαιτίας του ξαφνικού θανάτου του από εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα.

Ανατρέχοντας από σκηνή σε σκηνή την ταινία για να γράψω ετούτες τις γραμμές, μπρος πίσω, σταματάω την εικόνα, σημειώνω διαλόγους, προσέχω τις κινήσεις, τολμώ να παραδεχτώ ότι μια καλή ταινία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα καλό βιβλίο.