Η επιβεβαίωση

Είναι  κάποιοι συγγραφείς που ενώ δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό τους κατατάσσονται στους αγαπημένους μου. Φταίνε τα όσα έχω διαβάσει και ακούσει γι' αυτούς,  η φυσιογνωμία τους, το εκκεντρικό στυλ τους ή ένα έργο τους που έγινε απολαυστική θεατρική παράσταση.
Μέχρι που φτάνει ο καιρός και ξεκινάω την ανάγνωση, αρχίζει ένα ταξίδι και όλα όσα φανταζόμουν επιβεβαιώνονται.

Λόγος για τη Ζυράννα Ζατέλη που επιτέλους έφτασε ο καιρός που διάβασα ένα δικό της βιβλίο, τον πρώτο τόμο της τριλογίας Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους, ο θάνατος ήρθε τελευταίος.
Το βιβλίο το είχα εντοπίσει σε πολύ καλή τιμή σε εκείνο το ιδιαίτερο βιβλιοπερίπτερο της Ασκληπιού και χωρίς δεύτερη σκέψη είχα αγοράσει πέρσι το Νοέμβριο. Μάλλον θα ήταν μεταχειρισμένο γιατί έτσι λειτουργεί το περίπτερο αυτό, αλλά τίποτα δεν μαρτυρά ότι είχε ανοιχτεί ή ξεφυλλιστεί από κάποιον αναγνώστη. Θέλω να φαντάζομαι ότι ήταν ένα δώρο από κάποιον που ήξερε από βιβλία σε κάποιον που δεν ήθελε να μάθει. Έμεινε καιρό στο ράφι με τα αδιάβαστα, ήταν οι 700 και πλέον σελίδες του που με αποθάρρυναν. Μέχρι που έφτασε ο Αύγουστος που ο χρόνος σταματά και αποφάσισα να το ξεκινήσω.

Χρόνια είχε να με απορροφήσει ένα βιβλίο τόσο. Οι ήρωές του να γίνουν φίλοι μου και να μου αφηγηθούν τις περιπέτειές του. Το όνομά τους να μείνει στη μνήμη μου λες και τους έχω προσωπικά γνωρίσει.
Σέρκας, Ζίνα, Άννα.

Μου θύμισε την εφηβική μου ηλικία τότε που μου άρεσε να διαβάζω κλασικούς συγγραφείς. Ίσως φταίει που η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια άλλη εποχή σε κάποια ελληνική επαρχία μακριά από το σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Σε μια εποχή πιο αθώα αλλά και πιο δύσκολη. Φτώχια, πείνα, οικογένειες με πολλά παιδιά που πάνε και έρχονται, αρρώστιες, παιχνίδι στην ύπαιθρο, όνειρα οιωνοί, θάνατοι. Δεν είναι μόνο η ιστορία που διαδραματίζεται σε χρόνια περασμένα είναι και ο τρόπος που είναι γραμμένη, οι ξεχασμένες πια λέξεις, η ερμηνεία της καθημερινότητας που είναι σαν και η συγγραφέας να έζησε τότε.
Κι όμως ζει ανάμεσά μας (ευτυχώς), κυκλοφορεί στις όμορφες γειτονιές της Αθήνας, μπαίνει σε μεγάλα βιβλιοπωλεία, ίσως να την έχω εξυπηρετήσει κάποτε, βλέπει ασπρόμαυρες ταινίες στους θερινούς κινηματογράφους, ίσως να έχουμε δει την ίδια μια ξάστερη βραδιά στο Παγκράτι.
Μου θύμισε ένα κλασικό βιβλίο γιατί είναι ένα κλασικό βιβλίο και μπορεί επάξια να καταταχθεί στα σημαντικά νεοελληνικά λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα.
Σίγουρα είναι ό,τι πιο όμορφο διάβασα τον Αύγουστο, ίσως και τη χρονιά ολόκληρη. Και να 'μαι τώρα να αναζητώ σε βιβλιοθήκες τους άλλους δύο τόμους της τριλογίας κι ας ξέρω ότι όλοι οι ήρωες που μου αφηγήθηκαν τις ιστορίες τους δεν ζουν πια.