Η Μονεμβασιά του Ρίτσου

Σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, σε μια ιστορική πόλη που μένει ανέπαφη από τα χρόνια που έχουν περάσει, γεννήθηκε ένας σπουδαίος ποιητής. Το σπίτι του στην αρχή της πόλης, σφραγισμένο καλά να αφήνει απέξω τα αδιάκριτα σαν τα δικά μου μάτια, ξεχωρίζει εξαιτίας ενός μπρούτζινου αγάλματος που μένει να κοιτά τη θάλασσα.
Άραγε γεννιέσαι ποιητής ή γίνεσαι μεγαλώνοντας με αυτές τις εικόνες;

Φεύγοντας ἀπ᾿ τὴ Μονοβασιά

Πανάρχαιες ἐλιές, κούφιοι κορμοὶ συστραμμένοι· τὸ δύστυχο σταχτί· τὸ καπνισμένοι κίτρινο· ἴσκιοι τῶν σύννεφων στοὺς ἀπέναντι λόφους. Ἔρχεται ὑπάκουο τὸ μακρινό, σὲ κοιτάει ἀπ᾿ τὸ πλάι· ξεχνᾶς ἐκεῖνο πού ῾θελες νὰ τοῦ ζητήσεις· τὸ χέρι σου ἀφηρημένο περπατᾶ στὴ μαλακιὰ ράχη τοῦ ζώου. Ἦταν αὐτό; Καὶ τί ἦταν; Ἀντεστραμμένος χρόνος; Οἱ γριὲς τυλίγουνε τὰ πόδια τους μ᾿ ἐφημερίδες, τὰ δένουνε μὲ σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, - ὦ, σιωπηλὴ διάρκεια· καθόμαστε χάμου στὸ χῶμα μ᾿ ἕνα καλάθι φραγκόσυκα, μὲ τό ῾να παπούτσι τοῦ δρομέα, - κι αὐτὴ ἡ ἐπίμονη γυναίκα, ἡ ἀποστεωμένη, ἡ ἄγρια, κάτω ἀπ᾿ τὸ δέντρο, μέσ᾿ στὴν πεισμωμένη λάμψη, κρατώντας στὰ δύο χέρια της τὸ ἀπαρηγόρητο βρέφος. Τότε ἀκριβῶς ἦταν ποὺ μάθαμε πὼς τίποτα δὲν εἶχε χαθεῖ.