Το φυλαχτό και το βιβλίο

Ο Μπολάνιο είναι ένας συγγραφέας που συμπαθώ χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα δικό του.

Συμπέρασμα δίχως λογική.

Το εξώφυλλο ήταν η αφορμή να θέλω να αποκτήσω το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά. 

Ανάμεσα σε διάσπαρτες πιτσιλιές από μελάνι ποζάρει ένα ασημένιο φυλαχτό που απεικονίζει ένα βιβλίο.

Δελεαστικότατο.

Την ευκαιρία ανάγνωσης αυτού του βιβλίου μου έδωσε η Εφημερίδα των Συντακτών που εδώ και καιρό προσφέρει εβδομαδιαίως δωρεάν βιβλία. Συμμετέχω φανατικά σε κάθε διαγωνισμό κι είχα την τύχη να κερδίσω αυτό το βιβλίο που σε κάθε βιβλιοπωλείο χάζευα αλλά δίσταζα να αγοράσω. Το δώρο μου το παρέλαβα την εβδομάδα εκείνη που οι εκδόσεις Άγρα είχαν το καθιερωμένο τους μπαζάρ και έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τους πάνω ορόφους του νεοκλασικού τους στη Ζωοδόχου Πηγή και να βρω βιβλία των εκδόσεων σε εξαιρετικές τιμές.  

Το Φυλαχτό είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, εξαιρετικά καλογραμμένο που όμως δεν κατάφερε να με απορροφήσει τόσο όσα θα ήθελα. Δύο ήταν οι λόγοι, η κάπως ιδιαίτερη υπόθεσή του και η συνεχής αναφορά σε γεγονότα και συγγραφείς του Μεξικού που δεν γνώριζα και δεν κατάφερα να κατανοήσω. Η κεντρική ηρωίδα του έχει κάτι το ανθρώπινο αλλά και κάτι το αέρινο, είναι η μητέρα της ποίησης του Μεξικού. Βρίσκεται κλεισμένη στις γυναικείες τουαλέτες της Σχολής Φιλοσοφίας και Φιλολογίας ενώ η αστυνομία έχει καταλάβει το κτίριο αλλά παράλληλα ταξιδεύει παντού, θυμάται ανθρώπους, συμμετέχει σε λογοτεχνικές συζητήσεις, γνωρίζει συγγραφείς και καλλιτέχνες. 

Αν και έχει διάσπαρτες αναφορές σε βιβλία και σε λογοτεχνικά έργα δεν θα το κατέτασσα ακριβώς στην κατηγορία βιβλία για βιβλία όπως το εξώφυλλο με το βιβλιοφυλαχτό με είχε κάνει να πιστεύω. 

Όμως η εξαιρετική γραφή του Μπολάνιο και το ιδιαίτερο ύφος του επιβεβαιώνουν την αρχική μου άποψη και με κάνουν να θέλω να διαβάσω κι άλλα του έργα και κυρίως το πολυπόθητο 2666.

Αφήνω εδώ εκείνες τις σειρές τις γεμάτες βιβλία:

"Αουξίλιο, μου έλεγαν, πάψε να σκαλίζεις το πάτωμα, Αουξίλιο, άσε ήσυχα αυτά τα χαρτιά, βρε παιδάκι μου, η σκόνη ταιριάζει πάντα με τη λογοτεχνία. Κι εγώ στεκόμουν και τους κοίταζα και σκεφτόμουν πόσο δίκιο έχουν, σκόνη πάντοτε, και λογοτεχνία πάντοτε, και τότε εγώ, που αναζητούσα διαρκώς λεπτομέρειες, έπιανα να φαντάζομαι διάφορες παράδοξες και μελαγχολικές καταστάσεις, φανταζόμουν βιβλία ήσυχα στα ράφια και φανταζόμουν όλη τη σκόνη του κόσμου που έμπαινε στις βιβλιοθήκες, σιγά σιγά, επίμονα, ακατάπαυστα, και τότε καταλάβαινα ότι τα βιβλία ήταν εύκολο θήραμα της σκόνης (το καταλάβαινα αλλά αρνιόμουν να το αποδεχτώ), έβλεπα ανεμοστρόβιλους σκόνης να αποκτούν υλική υπόσταση μέσα σε μια πάμπα που υπήρχε στα βάθη της μνήμης μου, και τα σύννεφα προχωρούσαν ώσπου έφταναν στην Πόλη του Μεξικού, τα σύννεφα της ιδιωτικής μου πάμπας που ήταν η πάμπα όλων παρότι πολλοί αρνούνταν να τη δουν, και τότε η σκόνη σκέπαζε τα πάντα, τα βιβλία που είχα διαβάσει και τα βιβλία που σκόπευα να διαβάσω, και δεν μπορούσα τίποτα πια να κάνω, όσο κι αν χρησιμοποιούσα τη σκούπα και το ξεσκονόπανο η σκόνη δεν θα έφευγε ποτέ, διότι αυτή η σκόνη αποτελούσε συστατικό στοιχείο των βιβλίων και με τον τρόπο τους εκεί ζούσαν ή αυτοσχεδίαζαν κάτι παρόμοιο με τη ζωή".

Ακριβώς αυτό: σκόνη, χαρτιά, βιβλία και καλή λογοτεχνία. Κάπου εκεί βρίσκομαι.