Η απόλαυση της ανάγνωσης

Η ανάγνωση είναι μια μοναχική διαδικασία γιατί συνηθίζεται να διαβάζει κάποιος σιωπηλά και μόνος.
Ωστόσο, η απόλαυση που σου προσφέρει είναι για να μοιράζεται και να συζητιέται.
Με αυτό το σκεπτικό, ο φίλος και αναγνώστης του blog μας, έστειλε τις εντυπώσεις που του προκάλεσε η ανάγνωση ενός βιβλίου. Πρόκειται για το Σολάρις του Λεμ Στάνισλαβ.
Γνώριζα μόνο τη διπλή κινηματογραφική εκδοχή του (Αντρέι Ταρκόφσκι, 1972 και Στήβεν Σόντεμπεργκ, 2002) και δεν είχα ιδέα ότι είχε προηγηθεί η λογοτεχνική έκδοσή του, το 1961.
Οπότε η χαρά μου ήταν διπλή: γνώρισα την έκδοση ενός καλού βιβλίου και μοιράστηκα τη χαρά της ανάγνωσης.

Γράφει ο Μαραμπού: 

Σας έχει παρασύρει η ανάγνωση ενός βιβλίου μέχρι τις πρωινές ώρες; Μεταφορικά, πολλά βιβλία μ’ έκαναν να χάσω τον ύπνο μου. Αλλά ποτέ δεν ξαγρύπνησα διαβάζοντάς τα. Χθες το βράδυ στις 21:30 πήρα τις 310 σελίδες του Σολάρις στα χέρια μου και άρχισα ανύποπτος και χαλαρός να διαβάζω. Φοβάμαι τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας καθώς και τα αστυνομικά, κυρίως γιατί κουβαλούν μέσα τους όλες τις απαντήσεις ή έτσι ισχυρίζονται (μόνο φόβο μου προκαλούν όσοι έχουν όλες τις απαντήσεις), επιδρώντας στην φαντασία μου ανασταλτικά, καθησυχάζοντάς με, στο τέλος θα τα μάθεις όλα, μου ψιθυρίζουν. Ωστόσο, μέχρι τις τελικές απαντήσεις, οι λέξεις τους σαν αιχμηρές λεπίδες χαράσσουν τον εγκεφαλικό μου φλοιό, εντυπώνοντας μνήμες που θα περάσει καιρός μέχρι να τις απωθήσω σε μια ουδέτερη ζώνη.

Ο Σολάρις είναι ένας πλανήτης (αλήθεια! υπάρχει! ποιος εξάλλου θα με πείσει τώρα πια για το αντίθετο;) σε έναν μακρινό γαλαξία ανάμεσα σε δυο ήλιους, με μικρές νύχτες και δίχρωμη εναλλαγή ημερών, μια ερυθρή μια κυανή, καλυμένος σχεδόν ολοκληρωτικά από έναν ωκεανό που διαγράφει συνεχώς μυώδεις κυματισμούς. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια για τον Σολάρις με τις πιο πρόσφατες να καταγράφουν μιας μορφής συνειδητότητα στον ωκεανό που τον καλύπτει. Ωκεανός που σκέφτεται; Σε τέτοιες περιπτώσεις μια επαφή μαζί του είναι πάντοτε το επιθυμητό. "Μιλάω γι' αυτά που πάντοτε θέλαμε όλοι μας: επαφή με έναν άλλον πολιτισμό. Να τώρα που την έχουμε! Και αυτό που μπορούμε να δούμε, σαν μέσα σε μικροσκόπιο, είναι η τερατώδης ασχήμια μας, του ίδιου μας του εαυτού, η τρέλα μας, η ντροπή μας!" 

Οι ερευνητές του Σταθμού δέχονται απρόσμενες επισκέψεις, με τον νεοφερμένο Κρις Κέλβιν να δέχεται επίσκεψη από την νεκρή σύζυγό του. Αυτό το ευφυές όν, ο Ωκεανός του οποίου αναζητούν την επαφή, φαίνεται πως αναδεύει, φέρνοντας στην επιφάνεια, "απομονωμένες ψυχικές διεργασίες, κρυμμένες, απωθημένες, αποκλεισμένες - εστίες που σιγοκαίουν κάτω από τις στάχτες της μνήμης". Μετά τις πρώτες βίαιες αντιδράσεις, ο άνθρωπος χαλαρώνει, αναθεωρεί, ίσως παραιτείται και εκεί είναι απαραίτητες οι προειδοποιήσεις. "Μην ξεχνάς πάντως πως δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που αντανακλά μέρος του μυαλού σου. Είναι όμορφη επειδή έτσι είναι οι αναμνήσεις σου". Εξάλλου όσο το καλοσκέφτεται διακρίνει την πικρή αλήθεια "ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει να εξερευνήσει άλλους κόσμους κι άλλους πολιτισμούς, χωρίς να έχει εξερευνήσει πρώτα το δικό του λαβύρινθο με τους σκοτεινούς διαδρόμους και τα μυστικά δωμάτια".

Η ώρα πλησίαζε 03:30. "Σολάρεις, αναγνώστη μου!", σκεφτόμουν αυτοσαρκαζόμενος, λογοπαίζοντας με τον τίτλο του βιβλίου και την αναγνωστική μου ασυνήθη υπέρβαση. Με νίκησε ο ύπνος λίγες σελίδες πριν το τέλος. Μα σηκώθηκα γεμάτος έξαψη για να διαβάσω τις τελικές (;) απαντήσεις. Ένα βιβλίο που δύσκολα θα απωθήσω στην μνήμη μου. Μα σαν το κάνω, αρκεί ο σκεπτόμενος Ωκεανός να σηκώσει ένα ελαφρό κύμα και όλα θα ξαναρχίσουν...