Βιβλιοθήκες του φαντασιακού

Οι συλλογές διηγημάτων παίρνουν τον τίτλο τους από ένα από τα διηγήματα, συνήθως από το πρώτο, συνήθως από το σημαντικότερο για τον συγγραφέα. Η Βιβλιοθήκη του Ραβέλ είναι μια συλλογή διηγημάτων του Στέφανου Σταυρίδη, γνήσιου βιβλιανθρώπου μιας και έχει σπουδάσει Βιβλιοθηκονομία και Επιστήμη της Πληροφόρησης και εργάζεται στην Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου και γράφει λογοτεχνία η οποία έχει να κάνει και αναφέρεται σε θέματα γλώσσας, μνήμης, αποτύπωσής της, και κατ’ επέκταση βιβλιοθηκών.
Το διήγημα «Η Βιβλιοθήκη του Ραβέλ» δεν είναι το πρώτο διήγημα του βιβλίου (εκδόσεις Καστανιώτη, 2008, 238 σ.). Έχουν δημοσιευτεί προηγούμενα, από το 2000 έως το 2008, σε περιοδικά και ανθολογήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Αφήγηση πρωτοπρόσωπη, είναι το πέμπτο στην σειρά των εννέα που δεν παρουσιάζονται χρονολογικά, σαν τάχα μου εμπειρία υπαρκτή μα που φέρνει από Ιούλιο Βερν και λεύγες κάτω από την θάλασσα κάτω από την θάλασσα, ταξίδι στην Γη του Πυρός, τεχνολογικά δημιουργήματα σε ακωδικοποίητα νησιά ταινιών του λέγε με Τζέιμς, Τζέιμς Μποντ. Ιντερνετική πρόσκληση-παγίδα όπου τσιμπάει με λίγους δισταγμούς, είναι αλήθεια, ο μανιώδης βιβλιοφάγος και οικοδεσπότης μας. Περιβάλλον, περιπέτεια σύγχρονη με όρους της νέας τεχνολογίας. Ακολουθεί το ταξίδι μυστηριωδώς κανονισμένο με προορισμό άγνωστο, οδηγίες πλεύσης που εμφανίζονται σε φακέλους και οπτικούς δίσκους, μουσικές, αεροπλάνο και η σχετική περιποίηση. Άφιξη στο νησί Ουνιβέρσα. Ξεναγός στην Βιβλιοθήκη όπου εργάζονται έξι βάρδιες την ημέρα οι επτά χιλιάδες εργαζόμενοι από όλο τον κόσμο και δεν έχει ανοίξει ακόμα ο Φραντς. Απαντά στις ερωτήσεις άλλοτε με σαφήνεια άλλοτε με ομίχλη. Στόχος της Βιβλιοθήκης του γαλλικής καταγωγής κυρίου Ραβέλ (ψευδώνυμο) να συγκεντρώσει «κάθε είδους πληροφορία που σχετίζεται έστω και αμυδρά με οποιαδήποτε δραστηριότητα του ανθρώπου.» (σ. 125), ακόμα και τα πιο ασήμαντα και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Το Αρχείο των Αισθήσεων, η Βιβλιοθήκη των Ονείρων, η Βιβλιοθήκη των Αισθημάτων και Συναισθημάτων ανθρώπων περασμένων και ζωντανών στην διάθεση των χρηστών Εικοσιτέσσερις υπόγειοι όροφοι που πλαταίνουν όσο βαθαίνουν. Επιστροφή στην πραγματικότητα. Η πρόταση εργασίας στην θαυμαστή Βιβλιοθήκη του Ραβέλ απορρίπτεται.
Μεγάλη αγωνία αυτή του ανθρωποκεντρικού ανθρώπου να συγκεντρώσει σε ένα και μόνο μέρος την γνώση, εικόνες, σκέψεις, εκδοχές του συνειδητές και ασύνειδες. Να υπάρχουν, να μην χαθούν, να βρίσκονται γιατί όσο βρίσκονται εννοείται ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και οι άνθρωποι που τα έφτιαξαν αυτά (μοίρασμα, οικονομία δυνάμεων ή εγωιστικός φόβος;). Για τις επερχόμενες γενιές, για τους άγνωστους που έπονται. Τα ανθρώπινα από καταβολής κόσμου, χωρίς διακρίσεις και επιλογές, όλα να υπάρχουν, να δείχνουν και να αποδεικνύουν. Άρα μια έκφανση του υπαρξιακού.
Λίγα είναι τα κείμενα επιστημονικής προέκτασης και πρόβλεψης στην ελληνική λογοτεχνία. Το παρελθόν και το παρόν μοιάζει να είναι πολύ δυνατότερα από το μέλλον. Και το μέλλον συχνά αντιμετωπίζεται ως διατήρηση του παρελθόντος. Κριτήριο επιτυχίας είναι ακριβώς το πόσα κρατάμε από τα παλιά και όχι το πώς, ο τρόπος ερμηνείας των πραγμάτων. Το απρόβλεπτο τρομακτικό (είναι αλήθεια εκ φύσεως).

Οι πρωτοχρονιές οριοθετούν τέλη και αρχές. Άλλοι βλέπουν κύκλους που συμπληρώνονται και ξαναξεκινούν άλλοι βλέπουν ευθείες όπου παρατάσσονται τα γεγονότα σε αλληλουχία ή όχι άλλοι δεν τα βλέπουν γεωμετρικά καθόλου.
Χμ, την επόμενη φορά θα βρω κανένα παιδικό να ανοίξει την κουβέντα γιατί παρασύρομαι. Είναι και οι μέρες τέτοιες βέβαια.