Τα παιδιά έχουν το δικό τους προσωπικό γούστο που καμία φορά, σχεδόν πάντα, δεν συμβαδίζει με το δικό μας. Πολλές φορές αγοράζω βιβλία που πιστεύω ότι θα αρέσουν στη Μαργαρίτα αλλά τελικά τα βαριέται εύκολα. Κάποια βιβλία όμως τ’ αγαπά περισσότερο και δείχνει να μην τα βαριέται ποτέ καθώς μου τα φέρνει για να τα διαβάσουμε ξανά και ξανά.
Γίνεται πολύς λόγος για το IQ των ανθρώπων. Από πολύ μικρή ηλικία γίνεται προσπάθεια για την ενδυνάμωση του νου, τη λογική σκέψη, το συλλογισμό. Οι γονείς, το σχολείο, οι εξετάσεις, οι δραστηριότητες, τα παιχνίδια όλα προσπαθούν. Κανείς όμως δεν αναφέρεται στο EQ, τη συναισθηματική νοημοσύνη και τα αποτελέσματα της αδιαφορίας είναι διαχρονικά ορατά στην κοινωνία μας. Το μπούλινγκ, η βία, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, πόσα θα είχαμε γλυτώσει αν από την αρχή μας βοηθούσαν να μάθουμε όχι μόνο πώς να σκεφτόμαστε αλλά και πώς να αισθανόμαστε. Τα παιδιά γεννιούνται εγωκεντρικά, είναι η ανάγκη για επιβίωση, είναι η φύση που τα καλεί να φροντίσουν για τον εαυτό τους γιατί αδυνατούν τα ίδια και πρέπει να επιβάλουν τη φροντίδα τους. Κανείς δεν γεννιέται με αναπτυγμένη τη συναισθηματική νοημοσύνη και κανείς δεν φροντίζει για την καλλιέργεια της. Το βάρος πέφτει κυρίως στον γονιό και κατά πόσο αυτός έχει καταφέρει να δουλέψει τον εαυτό του.
Κατακλυζόμαστε από οθόνες, η ζωή μας όλη μια οθόνη. Δουλεύομε από οθόνη, διαβάζουμε, μιλάμε, ψυχαγωγούμαστε. Από την άλλη πλευρά προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά από τις οθόνες. Νιώθω ότι παλεύω με τον αέρα. Βαθιά μέσα μου νιώθω ότι οι οθόνες έχουν βελτιώσει τη ζωή μου αλλά πρέπει να πείσω την κόρη μου ότι οι οθόνες δεν της κάνουν καλό. Δεν της κάνουν καλό μέχρι να μάθει το σωστό τρόπο να τις χρησιμοποιεί. Και δεν υπάρχει πιο δύσκολο από αυτό το "ναι μεν αλλά"...
Ένα βιβλίο με εξαιρετική αφηρημένη εικονογράφηση και με ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα προς συζήτηση. Πραγματικά πραγματεύεται κάτι ενδιαφέρον και νιώθω ευτυχής που αυτό το βιβλίο με αυτό το θέμα έπεσε στην αντίληψή μου γιατί πιστεύω ότι πουθενά αλλού δεν αναφέρεται τόσο επιτυχημένα αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα, και δεν μιλώ μόνο για παιδικά βιβλία.
Τα παιδικά βιβλία τέχνης μου αρέσουν πολύ, αλλά περισσότερο αρέσουν στη μικρή μου καλλιτέχνιδα. Γι' αυτό η βιβλιοθήκη της περιλαμβάνει πολλά της συγκεκριμένης κατηγορίας. Το πιο πρόσφατο απόκτημα είναι το υπέροχο "Η Λίζα και οι επτά ζωγράφοι" με το εξαιρετικό κείμενο της Χριστίνας Ανδρέου και την άκρως πετυχημένη εικονογράφηση της Μαρίας Μπαχά που εκδόθηκε το 2022 από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Αυτό το βιβλίο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό βιβλίο τέχνης για μικρά παιδιά, είναι ένα ευφάνταστο αριστούργημα που έχει συνδυάσει ένα παραμύθι με επτά γνωστούς ζωγράφους που με έναν ξεχωριστό τρόπο εισάγει τα παιδιά στο μαγικό κόσμο της τέχνης.
Με αφορμή το βιβλίο Το δικό μου μουσείο που παρουσιάζει στα παιδιά, ακόμη και προσχολικής ηλικίας, με απλό τρόπο διάφορα είδη μουσείων, η σκέψη μου οδηγείται σε ένα από τα πιο υπέροχα μουσεία για παιδιά που υπάρχουν στην Ελλάδα, φυσικά στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα μουσείου που δεν είναι ακριβώς μουσείο, αλλά έχει ενδιαφέρον που του έχει δοθεί αυτός ο τίτλος, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικά στο παιδί. Είναι ένα μουσείο με στόχο να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού τόσο για παιχνίδι όσο για μάθηση. Το παιδί κινείται ελεύθερα και μπορεί να επεξεργαστεί ό,τι του κάνει εντύπωση.
Εχτές η κόρη μου μου έκανε μια ερώτηση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: ποιο είναι το πιο διάσημο βιβλίο σε όλο τον κόσμο… Κατευθείαν στο μυαλό μου ήρθε πληροφορία από καιρό θαμμένη ότι το πιο διάσημο και πολυδιαβασμένο βιβλίο είναι η Βίβλος. Όμως δεν κατάλαβε τι είναι Βίβλος και ξανά έκανε την ερώτηση με εξειδίκευση σε παιδικό βιβλίο κι εκεί με έπιασε αδιάβαστη, αλλά απάντηση σε όλα έχει η google.
Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο για όλους εμάς που αγαπάμε τα μουσεία και θέλουμε να μυήσουμε τα παιδιά μας στις τακτικές επισκέψεις αλλά και να τους γνωρίσουμε τι εστί μουσείο, είναι το βιβλίο «Το δικό μου μουσείο» της Emma Lewis. Νιώθω ότι γεμίζει ένα πολύ μεγάλο εκδοτικό κενό αναφορικά με τη μουσειακή παιδεία ως προς τις μικρές ηλικίες.
Με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα του bullying που συναντάται όλο και περισσότερο ακόμη και σε παιδιά πολύς μικρής ηλικίας. Νιώθω ανίσχυρη να διορθώσω το πρόβλημα καθώς είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί όταν δεν θα είμαι παρούσα. Αναζητώντας βιβλία που πραγματεύονται αυτό το θέμα ώστε να το συζητήσουμε στο σπίτι, να προετοιμαστούμε με κάποιο τρόπο, να συνειδητοποιήσουμε ότι οι λέξεις πληγώνουν κι όταν κάποιος μας στεναχωρεί πρέπει να μιλάμε, οδηγήθηκα σε ένα βιβλίο.
Για πρώτη ανάρτηση του νέου έτους επιλέγω κάτι όχι σχετικό με βιβλία αλλά σχετικό με παιδί και ψυχαγωγία. Η μεγάλη μας πόλη, η Αθήνα, έχει εκατομμύρια δράσεις για γονείς και παιδιά, σχεδόν τόσες όσες και ο πληθυσμός της. Θα σας αναφέρω μια ωραία ιδέα δημιουργικής απασχόλησης για γονείς και παιδιά, η πιο ωραία δραστηριότητα που ευχαριστηθήκαμε μικροί και μεγάλοι που εμπεριέχει και λίγη βιομηχανική ιστορία αλλά και καινοτόμα επιχειρηματική ιδέα.
Αν μεγαλώνετε κι εσείς έναν μικρό επαναστάτη που θέλει να ζει δίχως κανόνες και νιώθει καταπίεση όταν εσείς παλεύετε να του μάθετε τους στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας και καλής συμπεριφοράς τους οποίους αρνείται να ακούσει και τους ξεχνά το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο με αποτέλεσμα εσείς να τα επαναλαμβάνετε ξανά και ξανά στο διηνεκές, τότε σίγουρα θα χρειαστείτε αυτό το βιβλίο: "Μόνο εσένα αγαπώ τόσο πολύ" της Γερμανίδας Jutta Langreuter από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Ένα ακόμη βιβλίο για να γνωρίσει ένα παιδί την πανέμορφη πόλη του φωτός ή για να προετοιμαστεί για μια επίσκεψη είναι το «Ένα λιοντάρι στο Παρίσι» της Ιταλίδας Beatrice Alemagna που ζει μαζί με τα δυο της παιδιά στο Παρίσι. Κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Κόκκινο, την έκδοση που βρήκα στην τοπική μας Δημόσια Βιβλιοθήκη, αλλά πια το βρίσκετε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Μια εκδρομή εκτός του μικρού μας κόσμου είναι πάντοτε μια καλή ιδέα κι όταν αυτή η εκδρομή στο εξωτερικό μπορεί να συνδυαστεί με προηγούμενη γνώση τότε αισθάνομαι πολύ τυχερή. Ένας ταξιδιωτικός οδηγός για παιδιά είναι μια υπέροχη ιδέα, σχεδόν δεν θα μπορούσα να το πιστέψω ότι κρατώ στα χέρια μου αυτό που δεν ήξερα ότι ήθελα με τον τίτλο «Μια βόλτα στο Παρίσι» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Όλοι μιλούν για τα βιβλία που εκδίδονται τώρα. Σαν όλοι να ενδιαφέρονται μόνο για τις νέες εκδόσεις, το πολύ για τις εκδόσεις των τελευταίων πέντε ετών. Τα βιβλιοπωλεία συνηθίζουν να αποσύρουν από τα ράφια τους τα βιβλία προηγούμενων ετών που δεν πουλήθηκαν, επιστρέφονται στους εκδοτικούς οίκους. Κρατούν μόνο εκείνα που έχουν ζήτηση, κάποιοι ελάχιστοι τίτλοι που σίγουρα θα φύγουν. Τα υπόλοιπα είναι παρείσακτα, πιάνουν πολύτιμο χώρο. Αυτό συμβαίνει στα βιβλιοπωλεία, ποτέ στις βιβλιοθήκες, ευτυχώς. Σε αυτές μένουν όλα τα βιβλία και στωικά περιμένουν τους αναγνώστες τους. Έτσι κι εγώ, έχω μεράκι να μιλάω για βιβλία παλιά, από χρόνια εξαντλημένα. Και χαίρομαι όταν κι άλλοι μιλούν κι έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω εκείνα τα παλιά που πια έχουν ξεχαστεί. Ειδικά εκείνα τα βιβλία που έχουν κάτι να πουν κι ας έχει μεσολαβήσει ο χρόνος, όπως αυτό το βιβλίο με τον υπέροχο τίτλο «Ντορεμιφασολλασι» της πολυγραφότατης Σοφίας Μαντούβαλλου Ηλιάδη.
