Άκουσα σήμερα τον όρο "σκυλί θεραπείας" που τον ακολούθησαν οι λέξεις "αλλά δεν υπάρχουν εδώ κέντρα εκπαίδευσης" κι ένιωσα όλες τις λέξεις να μου τρυπάνε το μυαλό. Ήθελα να πω πολλά άλλα αρκέστηκα στο να γνέψω συγκαταβατικά στην άγνωστη που είχε σταματήσει για να χαϊδέψει τον υπέροχο ασπρόμαυρο μεγαλόσωμο σκύλο της η κόρη μου.
Οι σύγχρονες εκδόσεις παιδικών βιβλίων είναι αισθητικά αριστουργήματα τόσο στην εικονογράφηση όσο και στο κείμενο, αλλά με μεγάλη έκπληξη ανακαλύπτω θησαυρούς ανάμεσα σε παλαιότερες εκδόσεις. Η σημασία των βιβλιοθηκών για άλλη μια φορά είναι σπουδαία αφού ποτέ δεν θα μπορούσα να εντοπίσω εκδόσεις από χρόνια εξαντλημένες ώστε να φέρω σε επαφή τη μικρή μου με αξιόλογες εκδόσεις διαφορετικής από τη σημερινή αισθητικής. Μέσα σε μια βιβλιοθήκη τα βιβλία υπομονετικά περιμένουν τους αναγνώστες του μέλλοντος να τους δείξουν το παρελθόν τους.
Πανευτυχής που έχω στα χέρια μου ένα μικρό διαμαντάκι, σπεύδω να το μοιραστώ μαζί σας, όσους αγαπούν το βιβλίο αλλά περισσότερο το παιδικό βιβλίο που τα τελευταία χρόνια μου έχει κλέψει μυαλό και καρδιά, όπως βέβαια και η μονάκριβη μου. Πανευτυχής που το ανακάλυψα στα ευπώλητα του μεγαλύτερου, αξιόπιστου, ενημερωμένου βιβλιοπωλείου εν Ελλάδι, της Πολιτείας, αποδεικνύοντας ότι οι πελάτες του είναι η αφρόκρεμα των αναγνωστών της χώρας μας.
Στο ίδιο πνεύμα με το βιβλίο της προηγούμενης ανάρτησης είναι ένας ακόμη συγγραφέας που έχω την τύχη να έχω γνωρίσει μέσω από τα βιβλία του. Και λέω έχω την τύχη γιατί είναι αδύνατον να γνωρίσεις όλους τους σπουδαίους συγγραφείς που έχουν εκδόσει παιδικά βιβλία παγκοσμίως. Πιο τυχεροί είναι όσοι εργάζονται σε μεγάλα βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους που ζουν όλη μέρα με τα βιβλία και πιο εύκολα συναντούν όλες τις εκδόσεις που κυκλοφορούν, γεγονός που έχω ζήσει από πρώτο χέρι και δεν θα σταματήσω να αναπολώ.
Μέσα στον απέραντο κόσμο των παιδικών βιβλίων προσπαθώ να ξεχωρίσω εκείνα τα παιδικά βιβλία που ομορφαίνουν τον κόσμο μας και τείνουν να γίνουν κλασικά και διαχρονικά. Αν κι όλα τα παιδικά βιβλία που έχουν περάσει από τα χέρια μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια με έχουν αφήσει άφωνη, κάποια ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο.
Μια αφιέρωση και μια σφραγίδα σε ένα μεταχειρισμένο βιβλίο που αγόρασα από το metabook.gr με έκανε να θυμηθώ ότι είμαι βιβλιοθηκονόμος σε μια χώρα που όταν λένε βιβλιοθήκη εννούν το έπιπλο που ακουμπάμε πάνω του βιβλία και άλλα χαρτιά και πράγματα. Γιατί ήταν μια σφραγίδα σχολικής βιβλιοθήκης και μια αφιέρωση από εκείνον που το είχε δωρίσει. Ένα βιβλίο από δημόσιο σχολείο, ένα βιβλίο σπάνιο και εξαντλημένο που το ήθελα πολύ, το αγόρασα χωρίς να έχω την παραμική ιδέα ότι πρόκειται για βιβλίο βιβλιοθήκης. Αυτόματα η σκέψη μου πήγε στα χιλιάδες βιβλία που δωρίζονται από πολίτες, εκδοτικούς οίκους, ΜΚΟ, οργανισμούς στις χιλιάδες βιβλιοθήκες της χώρας που λειτουργούν χωρίς κανένα πλαίσιο.
Στην καθιερωμένη μηνιαία επίσκεψη μας στη δημόσια βιβλιοθήκη του τόπου μας αντικρίσαμε ένα ανάστατο παιδικό τμήμα που μας έδωσε την ευκαιρία να ξετρυπώσουμε βιβλία που δεν είχαμε προσέξει. Έχει την πλάκα του όταν όλα τα βιβλία έχουν βγει από τα ράφια και βρίσκονται παντού στο χώρο. Αυτό βέβαια οφείλεται στο ότι πολλοί γονείς επισκέφτηκαν μαζί με τα παιδιά τους το παιδικό τμήμα της βιβλιοθήκης κατά την περίοδο των Χριστουγέννων που πραγματικά έφεραν τούμπα τα βιβλία κι αυτό μόνο καλό είναι. Από την άλλη μου υπενθύμισε για άλλη μια φορά τη μοίρα του επαγγέλματος αφού το Υπουργείο Παιδείας αρνείται κατηγορηματικά να διορίσει τους βιβλιοθηκονόμους που θα σουλουπώσουν τις βιβλιοθήκες της χώρας. Γνωρίζω καλά πως επισκέπτομαι μια βιβλιοθήκη που δεν έχει κανένα μόνιμο εργαζόμενο.
Μεταξύ των αιωνίως δυσοίονων, απειλητικών, εχθρικών, καταθλιπτικών και εντέλει εντελώς βαρετών ειδήσεων, επιλέγουμε να διαβάζουμε και να ασχολούμαστε με παιδικά βιβλία. Ενήλικοι και ανήλικοι παρέα χανόμαστε σε μυρωδάτες χρωματιστές σελίδες και μεταφερόμαστε σε χάρτινους ονειρεμένους και φανταστικούς κόσμους μακριά από αυτήν την πραγματικότητα που κάποιοι επιθυμούν καθημερινά να μας βομβαρδίζουν.
Καλός επιστήμονας είναι αυτός που κατέχει τόσο καλά τη γνώση που μπορεί να την μεταδίδει ακόμη και σε ένα μικρό παιδί. Είναι πολύ εύκολο να εξηγείς σε ένα μικρό παιδί κάτι που γνωρίζεις πολύ καλά και εντελώς δύσκολο να εξηγήσεις κάτι που νομίζεις ότι ξέρεις. Έχω καταφέρει να αναλύσω, με μόνο λίγες απλές προτάσεις και λέξεις, σύνθετες έννοιες, αλλά καμία φορά δυσκολεύομαι να εξηγήσω κάτι φαινομενικά απλό. Αν δεν μπορώ να το πω με απλά λόγια σημαίνει ότι κατά βάθος δεν το έχω κατανοήσει πλήρως.
Τους φίλους που μου δωρίζουν βιβλία τους αγαπώ λίγο παραπάνω. Το ίδιο και με όσους δωρίζουν παιδικά βιβλία στην κόρη μου. Είναι προφανές ότι είναι το καλύτερο δώρο για εμένα και για τις βιβλιοθήκες μας.
Θα γράψω ξανά για την εξέλιξη των παιδικών βιβλίων που είναι η πιο μεγάλη από κάθε άλλη κατηγορία βιβλίου. Θα πω ξανά ποσό εντυπωσιασμένη είμαι με το πλήθος των παιδικών βιβλίων που γράφεται και εκδίδεται. Και θα συνεχίσω να αφήνω εδώ παιδικά βιβλία που με έχουν εντυπωσιάσει και βαθύτατα συγκινήσει. Γιατί προφανώς κυκλοφορούν και παιδικά βιβλία όχι και τόσο καλά μέσα στη θάλασσα της εκδοτικής βιβλιοπαραγωγής, των πληρωμένων εκδόσεων και των αυτοεκδόσεων. Όταν συναντηθώ με ένα αριστούργημα η χαρά μου δεν περιγράφεται. Και να ξέρετε από τα εκατοντάδες βιβλία που έχω διαβάσει, ξεφυλλίσει, ακουμπήσει τίποτα άλλο δεν με συγκίνησε πιο πολύ, τίποτα άλλο δεν μου προσέφερε περισσότερη γνώση, από τα παιδικά βιβλία που διαβάζω τώρα στην κόρη μου.
Ας μιλήσουμε για κλασικά παιδικά βιβλία. Για έργα που γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια αλλά ακόμη και σήμερα εκδίδονται, διαβάζονται, διδάσκονται και αγαπιούνται γιατί δεν έχουν βρεθεί άλλα να τα ξεπεράσουν ή γιατί δεν κατάφεραν άλλοι να κάνουν κάτι τόσο αριστουργηματικό. Ένα και ίσως και το μοναδικό μουσικό παραμύθι που δημιουργήθηκε με σκοπό να εξοικειώσει μικρά παιδιά με τη μουσική, να γνωρίσουν, να ακούσουν διάφορα μουσικά όργανα. Ο Πέτρος και ο λύκος.
Κάποιες ημέρες είναι δύσκολες και όλα μας φταίνε. Και τα παιδιά μπορεί να ξυπνάνε στραβά και όλα να τους φταίνε. Και πιο πολύ τους φταίμε εμείς που είμαστε πάντα δίπλα τους. Και εκείνες οι ημέρες έχουν πολύ άρνηση και θυμό. Τα παιδιά ξεχνούν τα ναι και λένε μόνο όχι. Και όσο και να προσπαθείς να πας με τα νερά τους τόσο δεν τα καταφέρνεις. Γιατί τίποτα δεν θέλουν και όλα τα θέλουν, όχι αυτά που τους δίνει κάτι άλλο, αδιευκρίνιστο άλλο. Οι μέρες του όχι δεν ξέρω σε ποια ηλικία σταματούν ξέρω όμως ότι ξεκινούν νωρίς, μπορεί και από το πρώτο χρόνο ζωής, και διαρκούν πολλά χρόνια και παίζουν με τις ψυχικές αντοχές του ενός και αποκλειστικού γονέα, όπως στη δική μου περίπτωση. Μπορεί να διαρκούν και για πάντα απλά μεγαλώνοντας να αλλάζουν μορφή.
Πολλοί φίλοι και γνωστοί έχουν φύγει από την Ελλάδα και ακόμη περισσότεροι θα ήθελαν να φύγουν. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε νέα μέρη, ζουν καινούργια κουλτούρα, μαθαίνουν νέα γλώσσα, εργάζονται για να ζουν όμορφα και όχι για να επιβιώνουν. Τα παιδιά προσαρμόζονται πάντα πιο εύκολα από τους μεγάλους και από το πουθενά μαθαίνουν να μιλάνε μια νέα γλώσσα. Οι γονείς κάνουν περισσότερο προσπάθεια να κρατήσουν τα παιδιά συνδεδεμένα με τη γλώσσα τη μητρική. Ίσως και να σταματήσουν να μιλούν τα ελληνικά. Ίσως και να ξεχάσουν και αυτή τη μικρή χώρα στην άκρη του πουθενά που λέγεται Ελλάδα. Τη χώρα που έδιωξε τους γονείς τους. Ίσως να τη συνδέσουν, όπως όλος ο πλανήτης, με διακοπές, θάλασσα και ήλιο. Ή μόνο με κάποιους αγαπημένους συγγενείς που και αυτοί στο πέρασμα του χρόνου θα σβήσουν.
Για τη γιορτή της μητέρας που γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, θα μπορούσα να σκεφτώ μερικές δεκάδες παιδικών βιβλίων που έχουν σχέση με τη μαμά και την μητρότητα. Ίσως γιατί τα παιδικά βιβλία είναι η μητέρα που γαλουχεί, αναθρέφει και μεγαλώνει με αγάπη ένα παιδί. Όμως θα μιλήσω για αυτό το ένα και πανέμορφο που διάλεξα να έχω στη βιβλιοθήκη της μικρής μου και να της το διαβάζω όταν θέλω να της πω πως δεν πρέπει να έχει ποτέ καμία αμφιβολία για την αγάπη μου. Κάθε φορά που οι τύψεις κερδίζουν τη σκέψη επειδή την μάλωσα, φώναξα, δεν κατάφερα να με συγκρατήσω και αντέδρασα υπερβολικά καταφεύγω σε αυτό το βιβλίο.
