Λίγες ακόμη λέξεις για την Κική Δημουλά

Όταν εργαζόμουν στο βιβλιοπωλείο είχε μόλις κυκλοφορήσει η μπλε ποιητική της συλλογή με τον τίτλο "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως". Είχε τρομερές πωλήσεις από την πρώτη ημέρα που είχε έρθει στο μαγαζί. Αναρωτιόμασταν πως μπορεί μια ποιητική συλλογή να έχει τόσες πωλήσεις και μάλιστα από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας της. Για να μην πηγαινοερχόμαστε και για να εξυπηρετούνται ευκολότερα οι πελάτες είχαμε βάλει μια μεγάλη ντάνα στο πρώτο τραπέζι στην είσοδο του Ελευθερουδάκη η οποία χαμήλωνε και εμείς ψηλώναμε πολλές φορές ημερησίως. 

Μια μέρα της πρώτης εβδομάδας κυκλοφορίας της ποιητικής συλλογής, με είχε πλησιάσει ένας κύριος (μπορεί και κυρία, δυστυχώς δεν θυμάμαι να περιγράψω το προφίλ του πελάτη) και μου είχε ζητήσει το βιβλίο "Μετακομίσαμε παραδίπλα" της Δημουλίδου. Κατευθείαν κατάλαβα ότι εννοεί το best seller της εβδομάδας και χωρίς να μιλήσω του έδωσα το βιβλίο που κατά βάθος ήθελε, με ένα μικρό γελάκι στο πρόσωπό μου που έφερνε η σκέψη ότι είμαι καλύτερη από όλες τις μηχανές αναζήτησης, από όλους τους ηλεκτρονικούς καταλόγους και που γνωρίζω βιβλία που η google δεν θα μπορούσε ούτε καν να υποψιαστεί να ανακτήσει.   

Αυτή ήταν, αγαπητοί μου, η Κική Δημουλά, η ποιήτρια που κατάφερε να κάνει την ποίηση προσιτή στους ανθρώπους που δεν διαβάζουν ποίηση. Εκείνη που κατάφερε να βάλει τις ποιητικές συλλογές της στα ευπώλητα κάτι που κανένας άλλος θαρρώ δεν πέτυχε. Εκείνη που έκανε την ποίηση προσιτή και κατανοητή ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα από ποίηση, ποιητές και ονόματα. Είχε τη μαεστρία με τις πιο απλές λέξεις να συνθέτει την τέχνη. Ζούσε ανάμεσα μας μέχρι πριν από λίγες ημέρες. Τώρα θα ζει αιώνια στις βιβλιοθήκες μας.