Περί βιβλίων με μαγνήτη σκέψης

Όταν αισθάνομαι θλίψη, ανοίγω ένα βιβλίο. Κι όταν αισθάνομαι χαρά, πληρότητα, μοναξιά, αδιαθεσία πάλι ανοίγω ένα βιβλίο, αλλά κυρίως όταν αισθάνομαι θλίψη. Είναι πολλά εδώ τριγύρω που περιμένουν να ανοίξουν, να ξεδιπλώσουν τις ιστορίες τους. Εξάλλου μόνο τα αδιάβαστα έχω δίπλα μου. Τα διαβασμένα παίρνουν τη θέση τους σε κάποιο ράφι μακριά μου. Πολλές φορές ξεκινάω ένα βιβλίο, το ανοίγω κατευθείαν στην πρώτη σελίδα και αρχίζω την ανάγνωση. Γυρνώ τις σελίδες διαβάζοντας, αλλά περισσότερο κοιτάω λέξεις και το μυαλό μου βρίσκεται αλλού. Περνώ σελίδες και σε ελάχιστες προτάσεις το μυαλό μου έχει ακολουθήσει την ανάγνωση. Κοιτάω από πόσες σελίδες αποτελείται και σε ποια σελίδα είμαι, δυσανασχετώ που είμαι ακόμη στην αρχή. Ψάχνω σε πόσες σελίδες τελειώνει το κεφάλαιο και λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή σε δέκα σελίδες θα το αφήσω. Αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου σε αυτό που διαβάζω. Πολλά από αυτά τα βιβλία έχουν πολύ καλές κριτικές και εγώ ξόδεψα τόσα χρήματα για να τ' αποκτήσω. Όμως κουράζομαι. Γρήγορα τα παρατάω και ξεκινάω κάποιο άλλο βιβλίο.

Καμιά φορά πιάνω όμως στα χέρια μου ένα βιβλίο που μαγνητίζει το μυαλό, όπως το Νορβηγικό δάσος. Βέβαια αυτό γίνεται όλο και πιο σπάνια. Άλλα όταν βρεθεί, ερωτεύομαι, τον συγγραφέα, την ανάγνωση, εμένα που συνεχίζω να είμαι αναγνώστρια. Τότε είναι που δεν με απασχολεί σε ποια σελίδα βρίσκομαι, δεν κοιτώ από πόσες σελίδες αποτελείται το βιβλίο, δεν ανατρέχω στην τελευταία σελίδα να δω τον αριθμό, δεν υπάρχουν σελίδες. Δεν παρατηρώ ότι μόλις τελείωσε το κεφάλαιο και ξεκίνησα το επόμενο. Δεν παρατηρώ τι υπάρχει γύρω μου. Τότε είναι που διαβάζω και το μυαλό αφοσιώνεται τελείως σε αυτό.

Το Νορβηγικό δάσος είναι μια απλή ιστορία, ενός αγοριού που σπουδάζει, ερωτεύεται,  αυνανίζεται, μεθάει, γνωρίζει περίεργους ανθρώπους, συναναστρέφεται μαζί τους, ακούει ωραία μουσική, διαβάζει ενδιαφέρονται βιβλία. Μιλάει πολύ συχνά τόσο για τη μουσική που ακούει όσο για τα βιβλία που το έχουν συντροφεύσει. Μάλιστα είναι κριτήριο για να δεθεί με κάποιον, να έχουν κοινό αγαπημένο συγγραφέα. Αυτός είναι ο Βατανάμπε που ζει στο Τόκιο και σπουδάζει Ιστορία Θεάτρου. Επίσης, δεν μιλάει πολύ, του αρέσει περισσότερο να ακούει τους άλλους και να σκέφτεται, εμείς έχουμε την πολυτέλεια να διαβάζουμε τις σκέψεις του. Είναι και λίγο άτυχος καθώς ο κολλητός του έχει πολλά προβλήματα, το ίδιο και το κορίτσι που αργότερα ερωτεύεται. Είναι και οι δύο άρρωστοι στη ψυχή αλλά όσο κι αν ο ίδιος προσπαθήσει η αρρώστια τους δεν εξαρτάται από αυτόν. Γρήγορα θα καταλάβει ότι κάποιοι ζουν με φαντάσματα και κάποιοι με αληθινούς ανθρώπους κι εκείνος πρέπει να επιλέξει.

Μια απλή ιστορία που όμως κατάφερε να με απορροφήσει απόλυτα. Κι ακόμα δεν θέλω να πιστέψω ότι την ολοκλήρωσα και δεν θα ξυπνήσω την επόμενη ημέρα να διαβάσω τη συνέχεια της. Αυτό το μαγικό κάνουν κάποιοι συγγραφείς, να γράφουν απλά, χωρίς ιδιαίτερη φιλοσοφία και πομπώδεις λέξεις και να κερδίζουν τους αναγνώστες. Μόνο ο ήχος της κιθάρας που παίζει το Norwegian Wood των Beatles μένει όταν το βιβλίο κλείσει.

Ίσως γι' αυτό ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι να κατάφερε να κερδίσει... τόσους χιλιάδες αναγνώστες ανά τον κόσμο. Μπορεί να μην πήρε το νόμπελ αλλά εγώ ήμουν σίγουρη μέχρι πριν από ένα λεπτό που το έψαξα ότι αυτός το είχε πάρει, απλά το έτος δεν θυμόμουν. Το Νορβηγικό δάσος πάντως είναι το βιβλίο που τον έκανε ευρύτερα γνωστό και αν ψάχνετε με ποιο βιβλίο του Μουρακάμι να τον ξεκινήσετε, ξεκινήστε με αυτό.