Περί τέχνης ο λόγος… λόγω τέχνης ή απλώς… Λογοτέχνης!

Τα καλά βιβλία είναι για να τα μοιραζόμαστε το ίδιο και ο ενθουσιασμός της ανάγνωσης. Μια φίλη αγαπημένη διάβασε δύο βιβλία που της έδωσε μια δική της φίλη αγαπημένη. Βιβλία που επί δύο χρόνια κρατούσε στα ράφια της. Αχ αυτή η παρεξηγημένη αστυνομική λογοτεχνία που πολλοί αρνούνται να πιστέψουν ότι κρύβει διαμαντάκια.

Γράφει η Μ. Ν.

Μια φίλη αγαπημένη με «ανάγκασε» να διαβάσω τρία βιβλία, τα οποία η ίδια ανακάλυψε τυχαία, και από λάθος… Δεν θυμόταν καλά το όνομα ενός άλλου συγγραφέα που της είχαν συστήσει! Μα αποδείχθηκαν εξαιρετικά, και μου τα δάνεισε πριν δυο χρόνια, με την «εντολή» να τα διαβάσω, καθώς με ξέρει καλά και πίστευε πως θα μου αρέσουν πολύ. Τα άφησα κι εγώ να κείτονται στα ράφια μου, μιας και τα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν είναι στις πρώτες επιλογές μου, με σκοπό να τα διαβάσω κάποια στιγμή, αφού η φίλη μου επέμενε πως παρότι αστυνομικά θα ξετρελαθώ! Αλλά εκείνη το εννοούσε, και κάθε τόσο με ήλεγχε αν ξεκίνησα κάποιο από αυτά! Για να δώσω τέλος σε αυτήν την «καταπίεση», χωρίς ωστόσο να αλλάξω τις προτεραιότητές μου, διάβαζα κάθε μέρα από λίγο στο μετρό, πηγαίνοντας στη δουλειά μου. Τελικώς, έγινε η πρωινή μου 20λεπτη χαλάρωση! Ο λόγος για την τριλογία «Κατά Συρροήν», «Σε Περίπτωση Πυρκαϊάς» και «Παιχνίδια μνήμης» του Πέτρου Μαρτινίδη των εκδόσεων Νεφέλη.  

Πριν ακόμα διαβάσω το τρίτο κατά σειρά, δεν μπορώ παρά να πω πως - κατά τα δικά μου κριτήρια και τις προσωπικές μου προτιμήσεις- είναι από τις δημιουργίες που όχι μόνο θεωρείς άξιες ανάγνωσης και άξιες λόγου, αλλά σου αφήνουν κάποιο «αποτύπωμα» και τις θυμάσαι. 

Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα και με συνεπήρε, ήταν η γλώσσα! Ωραία ελληνικά, και με λογοπαίγνια εντέχνως ενταγμένα στην πλοκή και τη ροή της αφήγησης. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που με έκαναν να χαμογελάσω! Όχι επειδή χρησιμοποιούνταν εν είδει αστεϊσμού, μα διότι ήταν πραγματικά πνευματώδη και ένιωθα να «γαργαλούν» το γλωσσικό μου αισθητήριο. Το δεύτερο πράγμα που διαπίστωσα και με έκανε να συνεχίσω με ενδιαφέρον την ανάγνωση, ήταν οι έμμεσες, πλην όμως σαφείς και ξεκάθαρες «εικαστικές παρεμβάσεις». Αναφορές, δηλαδή, σε διάφορα είδη τέχνης. Υποθέτω απόρροια της σχέσης τού συγγραφέα με την αρχιτεκτονική, που εξ ορισμού συνδυάζει την εφαρμογή των θετικών επιστημών, αλλά και την αισθητική. Το τρίτο που διαπίστωσα, και άφησα όχι τυχαία να το αξιολογήσω τελευταίο, είναι η έξυπνη πλοκή! Καταλήγω όμως να το λέω αυτό, καθώς και τα φινάλε είναι απρόσμενα ανατρεπτικά, και η σύνδεση των γεγονότων λεπτή και ιδιαίτερη.

Τέλος, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία σε αυτά τα βιβλία που με άγγιξαν για ακόμα πιο υποκειμενικούς λόγους. Οι αναφορές σε δρόμους της Θεσσαλονίκης, την οποία μέχρι πρότινος επισκεπτόμουν συχνά. Ορισμένες, πότε άμεσα και πότε έμμεσα, πολιτικού χαρακτήρα αναφορές, αλλά και ορισμένες άλλες, της επικαιρότητας της εποχής, που όμως εμένα μου θύμισαν την εφηβεία μου, μιας και τα βιβλία αυτά είναι σύγχρονά της! 

Κι όλα αυτά,

για να καταλήξω στο κλασικό… 

τα συνιστώ ανεπιφύλακτα!