Συναντώντας μια βιβλιοθήκη

Τόσα έχω ακούσει για τη Μάνη και τους Μανιάτες και ούτε στο χάρτη δεν ήξερα κατά που πέφτει, αλλά πώς αλλιώς μαθαίνεις γεωγραφία παρά ταξιδεύοντας; Δεν είναι λέει απλά μια πόλη είναι ολόκληρη περιοχή που χωρίζεται σε δύο νομούς, υπάρχει η μεσσηνιακή και η λακωνική. Πόσα δεν είχα ακούσει για τα όμορφα χωριά της, που τα σπίτια είναι πετρόχτιστοι πύργοι και τις παραλίες, που δεν έχουν άμμο σαν την άλλη πλευρά, αλλά γκρι βότσαλο. Κι έτσι αναζητώντας μια παραλία χωρίς κόσμο, Αύγουστο μήνα, φτάσαμε να αλλάξουμε νομό και να περιφερόμαστε σε αυτήν την απέραντη και πολύ ιδιαίτερη Μάνη.
Μέχρι που ο δρόμος μας οδήγησε στην Αρεόπολη.

Περπάτησα αυτό το μέρος με τα όμορφα σοκάκια γεμάτα πέτρινα κτίρια, όλα διατηρημένα και φτιαγμένα από την αρχή αλλά χωρίς να χάνουν τίποτα από την παλιά ομορφιά τους. Ιστορικός οικισμός, εκεί λέει δεν πάτησε Τούρκου πόδι, διατήρησε την ανεξαρτησία καθ' όλη την Τουρκοκρατία. Με τους Γερμανούς δεν νομίζω να τα κατάφερε, όπως όλη ετούτη η χώρα άλλωστε. Σήμερα αριθμεί 888 κατοίκους. Γεμάτο το μέρος από καφετέριες και ταβέρνες, τουριστικό αλλά από τα όμορφα. Είχαν απλώσει οι μαγαζάτορες ξύλινα τραπέζια με χρωματιστά γλαστράκια και καρέκλες με μαξιλάρια και περίμεναν. Ούτε αυτοκίνητα υπήρχαν στα πλακόστρωτα δρομάκια, εκεί χωράει να περπατήσει μονάχα άνθρωπος.

Και ξαφνικά βρέθηκα μπροστά στη Δημόσια Βιβλιοθήκη κι αυτή ένας πέτρινος πύργος γεμάτος βιβλία όμως. Ούτε που μπορούσα να το φανταστώ ότι αυτό το μικρό σχεδόν παραμυθένιο μέρος έχει μια βιβλιοθήκη. Άραγε να την αγαπάνε οι λιγοστοί κάτοικοι, να την επισκέπτονται; Και τα καλοκαίρια που γεμίζει το χωριό από τους ξενιτεμένους να γεμίζει και αυτή; Για κακή μου τύχη ήταν κλειστή αλλά έπεσα στην ημέρα γιατί κατά τ' άλλα φάνηκε να λειτουργεί να είναι δραστήρια, έτσι μου φάνηκε λίγο που τη χάζεψα πίσω από τα τζαμάκια. Από εκεί κρυφοκοίταξα τις θέσεις εργασίας με υπολογιστή και τις θέσεις των αναγνωστών.

Χαζεύω τους πίνακες με τις αποσπάσεις των εκπαιδευτικών.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί περισσότεροι και από πέρσι, λέει, αποσπάστηκαν σε αρχιεπισκοπές και μητροπόλεις, σε ΓΑΚ και βιβλιοθήκες, σε πανεπιστημία.  Από την άλλη, υπάρχουν χιλιάδες κενά στα σχολεία. Τόσοι πολλοί εκπαιδευτικοί επιλέχθηκαν να επιτελέσουν έργο εκτός σχολικών τάξεων που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν συνδέεται με την παιδαγωγική αρμοδιότητα και την εξειδίκευσή τους, ενώ οι πραγματικές τους θέσεις μένουν κενές. Θα αντικατασταθούν από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς πασπαρτού που περιμένουν κι αυτοί στην ουρά για εργασία. Όλοι εξαρτώνται από τις βουλές του Υπουργείο Παιδείας, τις επιτροπές και τις παραεπιτροπές του. Αυτοί άλλωστε έκριναν ότι σε αυτή την πετρόχτιστη δημόσια βιβλιοθήκη είναι καλύτερα να εργάζεται φέτος ένας εκπαιδευτικός αγγλικής φιλολογίας (του χρόνου κάποιος άλλος εκπαιδευτικός) παρά ένας βιβλιοθηκονόμος, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις δημόσιες βιβλιοθήκες ετούτης της χώρας.
Κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι, από το να μένουν κλειστές και αραχνιασμένες.
Μακάρι, άλλωστε, να ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα αυτής της χώρας που μας έλαχε να ζούμε.