Αγαπημένοι συγγραφείς

Η νέα έκδοση της Μαρίας Μήτσορα με βρήκε στη στιγμή που αναζητούσα ένα βιβλίο να μου κρατήσει συντροφιά ταξιδεύοντας με το τρένο. Το ταξίδι στο σκοτάδι απαιτεί έναν χάρτινο σύντροφο να καλύψει το μαύρο φόντο του παραθύρου.
Η Μήτσορα είναι μια συγγραφέας που συμπαθούσα ιδιαίτερα από τα παλιά τα χρόνια.
Είναι ο τρόπος γραφής και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τις λέξεις που με γοητεύουν. Ίσως είναι η μόνη συγγραφέας που παρακολουθώ τόσο τη συγγραφική της πορεία. Σίγουρα η μόνη της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας που η βιβλιοθήκη μου περιλαμβάνει όλους τους τίτλους της, τους λίγους δυστυχώς ή ευτυχώς τίτλους που έχει εκδώσει.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει ότι η διαδικασία της συγγραφής είναι για αυτήν κάτι το διασκεδαστικό, είναι μια διαδικασία που της βγαίνει αυθόρμητα, σαν μια φωνή να της υπαγορεύει τις λέξεις, του υποσυνειδήτου τη φωνή. Ως εκ τούτου, οι λέξεις τη γοητεύουν και δεν τη βασανίζουν, είναι γιατί η ίδια κατοικεί μέσα στις λέξεις, όπως έχει πει και έχει εξαιρετικά περιγράψει στο βιβλίο Με λένε Λέξη.
Κι αυτό είναι κάτι που με συναρπάζει, είναι γιατί αυτό θεωρώ τέχνη, ενώ η περαιτέρω εμβάθυνση και περισυλλογή για την αναζήτηση των σωστών λέξεων, μου φαντάζει περισσότερο επιστήμη. Η άχαρη διαδικασία της εμβάθυνσης, ο άσκοπος προβληματισμός που ίσως εντέλει να μην οδηγήσει πουθενά και ίσως ακόμη ακόμη και να αλλοιώσει αυτό που αυθόρμητα αποτύπωσε ο νους στο χαρτί. Προσπαθώντας να αποδώσεις όσο πιο καλά μπορείς την αρχική ιδέα ίσως να τη χάσεις στο δρόμο της αυτομαστίγωσης. Δεν μιλάω για τις διορθώσεις, μια δεύτερη και τρίτη ή και περισσότερες αναγνώσεις είναι απαραίτητες, μιλάω για τον υπέρ του δέοντος ζήλο που είναι δουλειά ενός ακαδημαϊκού και όχι ενός καλλιτέχνη.
Δεν είναι η τέχνη μαρτύριο, είναι λύτρωση.
Από τις πρώτες λέξεις του ολόφρεσκου βιβλίου της μια σκέψη μου καρφώθηκε στο μυαλό: άλλαξε, δεν παίζει πια με τις λέξεις. Εκείνο το διασκεδαστικό παιχνίδι με τις αλλαγές στα νοήματα των λέξεων σαν να χάθηκε. Μα να, σαν τώρα να νιώθω ότι τις δάμασε, σαν να τις έβαλε στη σειρά εκείνη δίνοντας έμφαση στο μύθο, στο τελικό αποτέλεσμα και όχι στη μία μεμονωμένη πρόταση.
Το από τη μέση και κάτω περιλαμβάνει 15 διηγήματα, κάποια από τα οποία μου πέρασαν απαρατήρητα ενώ κάποια άλλα έβαλαν σε περίεργα μονοπάτια τη σκέψη μου. Οι συλλογές διηγημάτων είναι ένας ανώδυνος δρόμος καθώς μπορούν να καλύπτουν όλα τα γούστα.
Καθώς ξεφυλλίζω τώρα ξανά το βιβλίο διαπιστώνω ότι οι υπογραμμίσεις μου είναι λιγοστές, κάτι που δεν συνέβαινε στα προηγούμενά της βιβλία. Αν μπορούσα όμως να είχα υπογραμμίσει από την αρχή έως το τέλος μία από τις ιστορίες, θα το είχα κάνει.
Μένω να ανυπομονώ τώρα για την μετά από, ποιος ξέρει πόσα χρόνια, επόμενη έκδοσή της.