Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Αγαπημένοι συγγραφείς

Η νέα έκδοση της Μαρίας Μήτσορα με βρήκε στη στιγμή που αναζητούσα ένα βιβλίο να μου κρατήσει συντροφιά ταξιδεύοντας με το τρένο. Το ταξίδι στο σκοτάδι απαιτεί έναν χάρτινο σύντροφο να καλύψει το μαύρο φόντο του παραθύρου.
Η Μήτσορα είναι μια συγγραφέας που συμπαθούσα ιδιαίτερα από τα παλιά τα χρόνια.
Είναι ο τρόπος γραφής και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τις λέξεις που με γοητεύουν. Ίσως είναι η μόνη συγγραφέας που παρακολουθώ τόσο τη συγγραφική της πορεία. Σίγουρα η μόνη της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας που η βιβλιοθήκη μου περιλαμβάνει όλους τους τίτλους της, τους λίγους δυστυχώς ή ευτυχώς τίτλους που έχει εκδώσει.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει ότι η διαδικασία της συγγραφής είναι για αυτήν κάτι το διασκεδαστικό, είναι μια διαδικασία που της βγαίνει αυθόρμητα, σαν μια φωνή να της υπαγορεύει τις λέξεις, του υποσυνειδήτου τη φωνή. Ως εκ τούτου, οι λέξεις τη γοητεύουν και δεν τη βασανίζουν, είναι γιατί η ίδια κατοικεί μέσα στις λέξεις, όπως έχει πει και έχει εξαιρετικά περιγράψει στο βιβλίο Με λένε Λέξη.
Κι αυτό είναι κάτι που με συναρπάζει, είναι γιατί αυτό θεωρώ τέχνη, ενώ η περαιτέρω εμβάθυνση και περισυλλογή για την αναζήτηση των σωστών λέξεων, μου φαντάζει περισσότερο επιστήμη. Η άχαρη διαδικασία της εμβάθυνσης, ο άσκοπος προβληματισμός που ίσως εντέλει να μην οδηγήσει πουθενά και ίσως ακόμη ακόμη και να αλλοιώσει αυτό που αυθόρμητα αποτύπωσε ο νους στο χαρτί. Προσπαθώντας να αποδώσεις όσο πιο καλά μπορείς την αρχική ιδέα ίσως να τη χάσεις στο δρόμο της αυτομαστίγωσης. Δεν μιλάω για τις διορθώσεις, μια δεύτερη και τρίτη ή και περισσότερες αναγνώσεις είναι απαραίτητες, μιλάω για τον υπέρ του δέοντος ζήλο που είναι δουλειά ενός ακαδημαϊκού και όχι ενός καλλιτέχνη.
Δεν είναι η τέχνη μαρτύριο, είναι λύτρωση.
Από τις πρώτες λέξεις του ολόφρεσκου βιβλίου της μια σκέψη μου καρφώθηκε στο μυαλό: άλλαξε, δεν παίζει πια με τις λέξεις. Εκείνο το διασκεδαστικό παιχνίδι με τις αλλαγές στα νοήματα των λέξεων σαν να χάθηκε. Μα να, σαν τώρα να νιώθω ότι τις δάμασε, σαν να τις έβαλε στη σειρά εκείνη δίνοντας έμφαση στο μύθο, στο τελικό αποτέλεσμα και όχι στη μία μεμονωμένη πρόταση.
Το από τη μέση και κάτω περιλαμβάνει 15 διηγήματα, κάποια από τα οποία μου πέρασαν απαρατήρητα ενώ κάποια άλλα έβαλαν σε περίεργα μονοπάτια τη σκέψη μου. Οι συλλογές διηγημάτων είναι ένας ανώδυνος δρόμος καθώς μπορούν να καλύπτουν όλα τα γούστα.
Καθώς ξεφυλλίζω τώρα ξανά το βιβλίο διαπιστώνω ότι οι υπογραμμίσεις μου είναι λιγοστές, κάτι που δεν συνέβαινε στα προηγούμενά της βιβλία. Αν μπορούσα όμως να είχα υπογραμμίσει από την αρχή έως το τέλος μία από τις ιστορίες, θα το είχα κάνει.
Μένω να ανυπομονώ τώρα για την μετά από, ποιος ξέρει πόσα χρόνια, επόμενη έκδοσή της.

6 σχόλια:

Roadartist είπε...

Πρέπει να σου πω ότι εξαιτίας σου έμαθα τη Μητσόρα, μετά από εκείνη την ανάρτηση σου είχα αγοράσει το "Με λένε λέξη" ;) το οποίο έχω τώρα στη βιβλιοθήκη δίπλα από το γραφείο. ;)
Ας μπαίνει κ αυτό στη σειρά λοιπόν...

Υγ 1)Έχω και εγώ μερικά ωραία να σου φέρω την επόμενη φορά.

2) Τι ωραία τα ταξίδια με τα τρένα...

librarian είπε...

Χαίρομαι που έμαθες από εμένα μια τόσο ξεχωριστή συγγραφέα. Το "Με λένε Λέξη" είναι το αγαπημένο μου, όμως ελπίζω να έχεις διαβάσει και κάποιο άλλο δικό της.
Μπήκε και αυτό στη λίστα με τα βιβλία προς δανεισμό! :)
Ωραία τα ταξίδια με τα τρένα αρκεί να ταξιδεύεις μέρα για να μπορείς να απολαμβάνεις το τοπίο έξω.
Να φανταστώ πως δεν ήμουν στους τυχερούς για το θέατρο, ε; δεν πειράζει άλλη φορά.
Καλό ΣΚ καλλιτέχνιδα και καλά διαβάσματα!

Roadartist είπε...

Δεν ήσουν. :)Μη με κάνεις να νιώσω άσχημα, μακάρι να μπορούσαν να πήγαιναν όλοι. Ανάμεσα σε περίπου 200 εμαιλς, κέρδισαν 3. Αλλά ακολούθησα απολύτως αξιοκρατικές διαδικασίες. Οι νικητές ειδοποιήθηκαν και ελπίζω να πάνε (έτσι απάντησαν πάντως) και να περάσουν καλά.
Στα δικά μας τώρα, συνεχόμενο σβήσιμο, γράψιμο, διάβασμα.

ΥΓ ωραία θα είναι και με τα φώτα που αχνοφαίνονται (όποτε προβάλλουν ξαφνικά) στο βάθος της νύχτας!

ΥΓ Ω ναι, εσύ ήσουν και το θυμάμαι, έτος 2008...

Επίσης!

librarian είπε...

Τα φώτα που αχνοφαίνονται... άσε σου λέω δεν φαίνεται τίποτα, σκοτάδι μαύρο που σε αντίθεση με το φως στο βαγόνι δημιουργεί απλά ένα παράθυρο καθρέφτη.
Μεγάλη επιτυχία λοιπόν το θέατρο! Εύχομαι να σου δοθεί η ευκαιρία να μοιράσεις κι άλλες προσκλήσεις.
Σε χαιρετώ.

Roadartist είπε...

Λογικό δεν ήταν; Είναι δύσκολοι καιροί. Εγώ απλά εύχομαι να μπορώ να δίνω χαρά σε ανθρώπους, ακόμη και άγνωστους μου. Έτυχε λάθος διαδρομή με το συγκεκριμένο τρένο τότε. ;) Επίσης, καλό σου σκ.

librarian είπε...

Ωραία καλλιτέχνιδα, περιμένουμε κι άλλα δώρα! Φιλιά πολλά!