Η μεγάλη βιβλιοθήκη της μικρής μας πόλης

Μακριά από τη μεγάλη μας πόλη ο χρόνος κυλάει πιο αργά, η ημέρα ως δια μαγείας αποκτά περισσότερες ώρες.
Φταίει που η άκρη όλων των άλλων πόλεων είναι αρκετά βήματα πιο κοντά.
Δεν προλαβαίνεις να βγεις από το σπίτι και η βόλτα τελείωσε, έφτασες κιόλας στον προορισμό σου.
Είναι και οι επιλογές που είναι δραματικά περιορισμένες, πού είναι τα μουσεία, πού είναι τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι εκθέσεις, τα βιβλιοπωλεία, τα καταστήματα των Αθηνών.
Εδώ τίποτα, μαθαίνεις να αρκείσαι στο λίγο.
Εδώ έχει μόνο φύση, αυτό που λείπει από τις μεγάλες πόλεις. Εδώ έχει εκείνα τα χρώματα που συναντάς σπάνια μέσα στο μονότονο γκρι της Αθήνας.
Αλλά αρκεί το χρώμα;
Σαφώς φταίει και η ανεργία.
Περπατώ στο Ναύπλιο, χαζεύω την πόλη γύρω που έχει κάτι από Κέρκυρα να μου θυμίζει και κοιτώ μαγεμένη τα όμορφα χρώματα που τις μέρες που έχει ήλιο ζωντανεύουν, εκπέμπουν θερμότητα.
Περπατώ χαζεύοντας ώσπου να καταλάβω ότι κύκλους κάνω, έχω φτάσει έως το τέρμα και δεν μπορώ να το πιστέψω. Αρχίζω πάλι για να καταλήξω στο ίδιο σημείο.

Πέφτω πάνω στη βιβλιοθήκη, τη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Ναυπλίου που φέρει το όνομα ο Παλαμήδης. Χαίρομαι που υπάρχει, αισθάνομαι ασφάλεια.
Μπορώ να φύγω από την Αθήνα με ένα βιβλίο μόνο στις αποσκευές μου.
Στην επαρχεία δεν υπάρχουν προσφορές, ούτε παζάρια στην Πλατεία Κοτζιά.
Το 10% την ενιαίας τιμής στα βιβλία είναι προς τα πάνω, τα έξοδα για τα μεταφορικά, λένε.
Φαντάσου αν καταργηθεί.
Γι' αυτό η δημόσια βιβλιοθήκη μου μοιάζει με παράδεισο, είναι νοσοκομείο ψυχής, φορέας πολιτισμού.
Κοιτώ όλα αυτά τα ράφια και βλέπω πόσα βιβλία υπάρχουν για διάβασμα.
Είναι σαν να είναι όλα δικά μου, είναι όλα δικά μου.

Όλα παλιές εκδόσεις, με τσαλακωμένες ράχες, κιτρινισμένα φύλα, όπως μου αρέσουν να είναι τα βιβλία. Αναζητώ τίτλους που ήθελα καιρό να διαβάσω και τα βρίσκω όλα! Χαρά ενός παιδιού! Βρίσκω και άλλα που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπήρχαν εδώ, σε μια μικρή βιβλιοθήκη, μιας μικρής πόλης.
Χαζεύοντας στα ράφια, προσπαθώντας να προσαρμοστώ με το σύστημα ταξιθέτησης που έχουν χρησιμοποιήσει, πέφτω σε ένα σημείο με μόνο νέες εκδόσεις. Δεν μπορώ να το πιστέψω, είναι βιβλία που μόλις έχουν κυκλοφορήσει, αυτή η μικρή βιβλιοθήκη ξαφνικά αποκτά πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αποκλείεται αυτό το κράτος να έδωσε κονδύλια για αγορά νέων εκδόσεων, τότε πως βρέθηκαν εδώ αυτά τα βιβλία που βλέπω στους πάγκους των βιβλιοπωλείων;
Ήρθε ένας κύριος, μου απαντούν, και μας έκανε δωρεά 300 βιβλία, όλα νέες εκδόσεις.
Τριακόσια βιβλία μέσα σε κούτες, δεν το πιστεύαμε!
Αυτός ο κύριος άραγε θα ξέρει, θα μπορεί να φανταστεί ότι έκανε κάποιους ανθρώπους χαρούμενους; Να ας πούμε εμένα, που ανυπομονώ να διαβάσω αυτά τα βιβλία που δανείστηκα για να πάω τρέχοντας να πάρω κι άλλα!
Να πάω στη μεγάλη βιβλιοθήκη της μικρής μας πόλης.

Κάθε μικρή και μεγάλη πόλη θα έπρεπε να έχει βιβλιοθήκη.
Αντί να θέλουν να τις κλείσουν θα έπρεπε να τις φροντίσουν, να τις μεγαλώσουν, να τις αξιοποιήσουν.
Είναι βαρετό να συζητάμε ξανά και ξανά τα αυτονόητα, δύο βήματα πίσω και μισό μπροστά.
Και βέβαια δεν πρέπει να κλείσει καμία βιβλιοθήκη.
https://secure.avaaz.org/en/petition/Ohi_sto_kleisimo_ton_ellinikon_laikon_vivliothikon/?whHtifb