Διαβάζοντας μέσα στο δάσος

Ο Αμερικάνος νατουραλιστής συγγραφέας Henry David Thoreau (1817-1862) έχοντας τελειώσει τις σπουδές του στο Harvard και έχοντας επιστρέψει στη γενέτειρα πόλη Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, αποφασίζει στα 28 του χρόνια να αφήσει εργασία και σπίτι για να ζήσει μέσα στο δάσος δίπλα σε μια πανέμορφη λίμνη, τη λίμνη Walden Pond.

Ζει για δύο χρόνια απολαμβάνοντας τις χαρές της φύσης, ξεκομμένος από τις ανέσεις που προσφέρει η ζωή στην πόλη, χτίζει ο ίδιος την καλύβα του με πενιχρά έξοδα και καλλιεργεί βασικές τροφές. Τρώει ελάχιστα αλλά στοχάζεται πολύ, μιλάει λίγο με ανθρώπους αλλά περισσότερο με τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής. Προσπαθεί να επιβιώσει με ελάχιστα έως καθόλου χρήματα και τελικά καταφέρνει να επιβιώσει σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές μπορεί να φανταστεί ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθοντας μια πρωτόγνωρη ευτυχία.

Το 1854 εκδίδει το βιβλίο στο οποίο περιγράφει την εμπειρία του ζώντας κάτω από αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες δίνοντας τους για τίτλο το όνομα της λίμνης: Walden. 

Ένα αρκετά πυκνογραμμένο βιβλίο που περιέχει τις σκέψεις ενός αυθεντικού, και ίσως του πρώτου, οικολόγου, που αγαπά τη φύση ίσως περισσότερο και από τον άνθρωπο. 

Βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί σήμερα καθώς περιέχει ιδέες, αν και σε υπερβολικό βαθμό θα έλεγα, που οι υλιστικές μας απολαύσεις μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε.

Οι περιγραφές της φύσης που είναι διάσπαρτες μέσα στο βιβλίο μου θύμισαν αρκετά τον Προυστ και το Αναζητώντας το χαμένο χρόνο.

Η επίγευση τελειώνοντας το βιβλίο είναι η αντίληψη ότι η ευτυχία προέρχεται από τη φύση και από τον στοχασμό. Όχι από τα χρήματα, όχι από τα υλικά αγαθά, όχι από τις ανθρώπινες σχέσεις, όχι από την εργασία. Θεωρεί ότι ο άνθρωπος εργάζεται για να φάει περισσότερο και τρώει περισσότερο για να εργαστεί περισσότερο.  

Κρατώ μία συμβουλή: 

"Η συμβουλή μου είναι να είστε πολύ προσεχτικοί άμα έχετε να κάνετε με επιχειρήσεις που απαιτούν πιο πολύ καινούρια ρούχα παρά καινούριο άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος δεν είναι καινούριος, πώς θα του ταιριάσουνε τα καινούρια ρούχα;"

Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ ότι αυτός ο άνθρωπος που έζησε επί δύο χρόνια μέσα στο δάσος με ελάχιστα αγαθά αφιερώνει ένα κεφάλαιο για τα βιβλία. 

Εκεί μέσα στη φύση, με ελάχιστη ανθρώπινη παρουσία και ελάχιστη ζεστασιά το χειμώνα έχει φροντίσει να έχει μαζί του μερικά καλά βιβλία, να τα διαβάζει σιγά σιγά γιατί εκεί το σοβαρό διάβασμα είναι καλύτερο από ότι στο πανεπιστήμιο.

Έχει μαζί του μερικά βιβλία αρχαίων συγγραφέων και φιλοσόφων γιατί:

"το καλό διάβασμα -δηλαδή το διάβασμα βιβλίων που είναι γεμάτο αλήθεια- είναι μια ευγενική άσκηση που θα κάνει τον αναγνώστη να αγωνιστεί και να κοπιάσει περισσότερο απ' όσο για οποιαδήποτε άλλη από τις ασκήσεις και τα σπορ της εποχής μας".