Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Η μεγάλη βιβλιοθήκη της μικρής μας πόλης


Μακριά από τη μεγάλη μας πόλη ο χρόνος κυλάει πιο αργά, η ημέρα ως δια μαγείας αποκτά περισσότερες ώρες.
Φταίει που η άκρη όλων των άλλων πόλεων είναι αρκετά βήματα πιο κοντά.
Δεν προλαβαίνεις να βγεις από το σπίτι και η βόλτα τελείωσε, έφτασες κιόλας στον προορισμό σου.
Είναι και οι επιλογές που είναι δραματικά περιορισμένες, πού είναι τα μουσεία, πού είναι τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι εκθέσεις, τα βιβλιοπωλεία, τα καταστήματα των Αθηνών.
Εδώ τίποτα, μαθαίνεις να αρκείσαι στο λίγο.
Εδώ έχει μόνο φύση, αυτό που λείπει από τις μεγάλες πόλεις. Εδώ έχει εκείνα τα χρώματα που συναντάς σπάνια μέσα στο μονότονο γκρι της Αθήνας.
Αλλά αρκεί το χρώμα;
Σαφώς φταίει και η ανεργία.
Περπατώ στο Ναύπλιο, χαζεύω την πόλη γύρω που έχει κάτι από Κέρκυρα να μου θυμίζει και κοιτώ μαγεμένη τα όμορφα χρώματα που τις μέρες που έχει ήλιο ζωντανεύουν, εκπέμπουν θερμότητα.
Περπατώ χαζεύοντας ώσπου να καταλάβω ότι κύκλους κάνω, έχω φτάσει έως το τέρμα και δεν μπορώ να το πιστέψω. Αρχίζω πάλι για να καταλήξω στο ίδιο σημείο.


Πέφτω πάνω στη βιβλιοθήκη, τη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Ναυπλίου που φέρει το όνομα ο Παλαμήδης. Χαίρομαι που υπάρχει, αισθάνομαι ασφάλεια.
Μπορώ να φύγω από την Αθήνα με ένα βιβλίο μόνο στις αποσκευές μου.
Στην επαρχεία δεν υπάρχουν προσφορές, ούτε παζάρια στην Πλατεία Κοτζιά.
Το 10% την ενιαίας τιμής στα βιβλία είναι προς τα πάνω, τα έξοδα για τα μεταφορικά, λένε.
Φαντάσου αν καταργηθεί.
Γι' αυτό η δημόσια βιβλιοθήκη μου μοιάζει με παράδεισο, είναι νοσοκομείο ψυχής, φορέας πολιτισμού.
Κοιτώ όλα αυτά τα ράφια και βλέπω πόσα βιβλία υπάρχουν για διάβασμα.
Είναι σαν να είναι όλα δικά μου, είναι όλα δικά μου.


Όλα παλιές εκδόσεις, με τσαλακωμένες ράχες, κιτρινισμένα φύλα, όπως μου αρέσουν να είναι τα βιβλία. Αναζητώ τίτλους που ήθελα καιρό να διαβάσω και τα βρίσκω όλα! Χαρά ενός παιδιού! Βρίσκω και άλλα που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπήρχαν εδώ, σε μια μικρή βιβλιοθήκη, μιας μικρής πόλης.
Χαζεύοντας στα ράφια, προσπαθώντας να προσαρμοστώ με το σύστημα ταξιθέτησης που έχουν χρησιμοποιήσει, πέφτω σε ένα σημείο με μόνο νέες εκδόσεις. Δεν μπορώ να το πιστέψω, είναι βιβλία που μόλις έχουν κυκλοφορήσει, αυτή η μικρή βιβλιοθήκη ξαφνικά αποκτά πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αποκλείεται αυτό το κράτος να έδωσε κονδύλια για αγορά νέων εκδόσεων, τότε πως βρέθηκαν εδώ αυτά τα βιβλία που βλέπω στους πάγκους των βιβλιοπωλείων;
Ήρθε ένας κύριος, μου απαντούν, και μας έκανε δωρεά 300 βιβλία, όλα νέες εκδόσεις.
Τριακόσια βιβλία μέσα σε κούτες, δεν το πιστεύαμε!
Αυτός ο κύριος άραγε θα ξέρει, θα μπορεί να φανταστεί ότι έκανε κάποιους ανθρώπους χαρούμενους; Να ας πούμε εμένα, που ανυπομονώ να διαβάσω αυτά τα βιβλία που δανείστηκα για να πάω τρέχοντας να πάρω κι άλλα!
Να πάω στη μεγάλη βιβλιοθήκη της μικρής μας πόλης.


Κάθε μικρή και μεγάλη πόλη θα έπρεπε να έχει βιβλιοθήκη.
Αντί να θέλουν να τις κλείσουν θα έπρεπε να τις φροντίσουν, να τις μεγαλώσουν, να τις αξιοποιήσουν.
Είναι βαρετό να συζητάμε ξανά και ξανά τα αυτονόητα, δύο βήματα πίσω και μισό μπροστά.
Και βέβαια δεν πρέπει να κλείσει καμία βιβλιοθήκη.
https://secure.avaaz.org/en/petition/Ohi_sto_kleisimo_ton_ellinikon_laikon_vivliothikon/?whHtifb

8 σχόλια:

Ageliki είπε...

Η ζωή στην επαρχία, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, παρόλο που φέρνει το άνθρωπο πιο κοντά στη φύση, μακριά από το άγχος και το θόρυβο των μεγαλουπόλεων, έχει το μειονέκτημα των επιλογών.
Τα βιβλιοπωλεία της επαρχίας είναι συγκριτικά ακριβότερα, κι εδώ το -10% δεν το "χαρίζουν" στον βιβλιο-πελάτη, δυστυχώς.

Είναι πολύ συγκινητικό αυτό που γράφεις, ότι ένας άνθρωπος δώρισε 300 βιβλία στην τοπική βιβλιοθήκη. Αν δεν είναι αυτή ενίσχυση και δράση, τότε τί;
Από τον καθένα ξεχωριστά ξεκινάει η αλλαγή.
Έχω νιώσει το συναίσθημα του να χαρίζεις στην τοπική βιβλιοθήκη, είναι μεγαλειώδες και θα ήθελα να το επαναλάβω.

Μου άρεσαν πολύ τα βιβλία που δανείστηκες. Από αυτά θα ήθελα πολύ να διαβάσω του Θορό. Τον Χατζή τον αγαπώ από τα φοιτητικά μου χρόνια. Το "Μετάξι" το συγκαταλέγω ανάμεσα στις καλύτερες νουβέλες.

Όταν ανοίξει ο καιρός, έχω κι εγώ στο μυαλό μου, να ξεκινήσω μια σειρά αναρτήσεων που θα αφορούν βιβλία που δανείζομαι από την τοπική βιβλιοθήκη.

librarian είπε...

A book blog ειδικά για ανθρώπους όπως εμένα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ σε μικρότερες πόλεις.
Αν και προσπαθώ κοντά στα 11 χρόνια να συνηθίσω τη ζωή της επαρχίας. Κέρκυρα, Βόλος και τώρα Ναύπλιο παντού το ίδιο πρόβλημα.
Μου λείπουν οι δραστηριότητες μου.
Αυτές που απολαμβάνω όταν βρίσκομαι στην Αθήνα.
Μου φαίνεται τόσο χαζό όταν ακούω ότι θέλουν να κλείσουν τις βιβλιοθήκες... Το μοναδικό φορέα πολιτισμού της επαρχίας...
Αποκέντρωση μετά ακούω και τρελαίνομαι!
Αποκέντρωση με ποιον τρόπο;
Εμείς πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτές τις βιβλιοθήκες, με όποιον τρόπο μπορούμε.
Για το καλό μας.

Tonia P είπε...

Το σπίτι μου είναι κοντά σε βιβλιοθήκη και σε σταθμό του ΗΣΑΠ. Αν ποτέ το πουλήσω θα τονίσω και τα δύο του ατού... Για μικρή πόλη (αν και δεν είναι μικρό το Ναύπλιο) η βιβλιοθήκη είναι όαση, αλλά με την κρίση ισχύει πια το ίδιο και για την Αθήνα. (vivlioistories.blogspot.gr)

librarian είπε...

Σε ποια βιβλιοθήκη είναι κοντά το σπίτι σου; Πες μας λίγα λόγια Τ. Παπαδέα γι' αυτήν! Μια ανάρτηση παρακαλώ!
Δεν είναι μικρή πόλη λες το Ναύπλιο, είναι πιο μικρή από την πόλη της Κέρκυρας!
Ε να μωρέ στην Αθήνα, περνάς από κανένα βιβλιοπωλείο και όλο και κάποια προσφορά βρίσκεις και παίρνεις βιβλιαράκια, στην επαρχία δεν υπάρχει αυτό. Ακόμα και ο Ελευθερουδάκης στην Πανεπιστημίου (το πιο ακριβό βιβλιοπωλείο της Αθήνας που ήταν εξαρχής ενάντια στις εκπτώσεις) έβαλε βιβλία από ένα ευρώ!

Roadartist είπε...

Τυχεροί όσοι έχουν αγαπήσει κάποια βιβλιοθήκη, εγώ αναγκάστηκα να ψάξω για να βρω κάποια πριν από χρόνια για την σχολή. Μου ήταν πραγματικά απαραίτητη για τις έρευνες και πρώτον) μου έλυσε τα χέρια, δεύτερον) μου άλλαξε τη ζωή. Δεν υπερβάλλω. Η βιβλιοθήκη με έκανε αναγνώστρια, μου έδωσε τη δυνατότητα να διαβάζω πολλά και διαφορετικά βιβλία που δε θα μπορούσα αλλιώς να αποκτήσω.

Στο εξωτερικό υπάρχει αυτή η αγάπη και η σύνδεση με τις δανειστικές βιβλιοθήκες, στην Ελλάδα μάλλον υπάρχει περισσότερο στην επαρχία. Στην Αθήνα αποτελούν κομμάτι της ζωής λίγων (και κυρίως φοιτητών, ερευνητών), και είναι κρίμα.

Καταλαβαίνω όσες σκέψεις μοιράζεσαι για τη ζωή στην επαρχία στην ανάρτηση σου (εξαιρετική παρεπιπτόντως). Ως προς τα πολιτιστικά (ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες) δε μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Έχοντας ζήσει όμως όλη μου τη ζωή στην Αθήνα, μπορώ να διακρίνω αρκετά μειονεκτήματα, που στην επαρχία θεωρούνται δεδομένα και εδώ μας λείπουν αρκετά. Επίσης τώρα με την κρίση, ίσως οι ευκαιρίες να είναι περισσότερες στην επαρχία (όπως κ αν ακούγεται αυτό)... Παραγέμισε τούτη η πόλη.

librarian είπε...

Νομίζω καλλιτέχνιδα ότι οι περισσότεροι από εμάς (της γενιάς μας) ανακαλύψαμε τη βιβλιοθήκη στα φοιτητικά μας χρόνια. Αυτό φανερώνει και την κατάσταση στις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες που για κάποια χρόνια ήταν καλύτερη από τις δημόσιες (τώρα κι αυτές εγκαταλελειμμένες στη μοίρα τους). Είναι και που οι σπουδές χρειάζονται έρευνα και ανάγνωση και η βιβλιοθήκη είναι χρήσιμο εργαλείο.

Το μόνο που αλλάζει στην επαρχία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είναι ο τουρισμός, ο πολιτισμός παραμένει ίδιος.

Πράγματι παραγέμισε κόσμο η Αθήνα αλλά οι ευκαιρίες στην επαρχία (για επαγγελματικές μιλάω) δεν είναι καλύτερες. Το καλοκαίρι περισσότερο λόγω τουρισμού, στα τουριστικά μαγαζιά με απαραίτητες τις εκάστοτε ξένες γλώσσες που μιλάνε οι τουρίστες που μας επισκέπτονται. Παλαιότερα τα γερμανικά, τα τελευταία χρόνια τα ρώσικα (με μια προτίμηση από τους επιχειρηματίες σε αυτούς που την έχουν μητρική!), ίσως σε μερικά χρόνια τα κινέζικα και ποιος ξέρεις ποια άλλη γλώσσα. Και τρέχουν οι μόνιμοι κάτοικοι να μάθουν την όποια γλώσσα μήπως και βρουν για μερικούς μήνες δουλειά σε ξενοδοχείο και σε τουριστομάγαζο για να πάρουν και μετά το τρίμηνο (έγινε τρίμηνο για τα τουριστικά επαγγέλματα) επίδομα ανεργίας.
Α! και τα πεντάμηνα της κοινωφελούς εργασίας με μηνιαία 490 και όποτε τα λάβεις (συνήθως μήνες αφότου έχεις τελειώσει την εργασία). Είναι στην επαρχία ποιο εύκολο να σε πάρουν γιατί είναι λιγότερος ο κόσμος που περιμένει στη σειρά.
Αυτές είναι οι επαγγελματικές προοπτικές της επαρχίας.
Όσο για τα γεωργικά επαγγέλματα εκεί καλύτερα να ρωτήσεις όσους έχουν πορτοκαλεώνες εδώ στην Αργολίδα να σου πουν τι έπαθαν φέτος για να καταλάβεις αν συμφέρει.
Η οικονομική κρίση είναι ίδια παντού και πλήττει κυρίως τους μικρομεσαίους.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να αναφέρω μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τη Δημόσια (ναι, δημόσια κι όχι δημοτική!) Βιβλιοθήκη της Ρόδου. Εξαιρετική! Στεγάζεται στο παλιό μεσαιωνικό εμποροδικείο της Παλιάς Πόλης και είναι απίστευτα ενημερωμένη. Η συλλογή της ανανεώνεται διαρκώς και όσες φορές πήγα είδα αρκετούς να δανείζονται και ιδίως γονείς που έφερναν τα παιδιά τους να επιλέξουν βιβλία, έχοντας αποκτήσει προσωπικές σχέσεις πλέον με τους υπαλλήλους.

Για να ενισχύσω και τη θέση της Road Artist, ψάχνοντας κι εγώ τις βιβλιοθήκες για τη διπλωματική μου, έπεσα πάνω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πειραιά, βρήκα εκεί βιβλία που δεν είχε ούτε η σχολή μου ούτε η Πάντειος, έμεινα άναυδη με τη συλλογή και από τότε την επισκέπτομαι συχνά.

Στην Κω, πάντως, που ζούσα πέρσι, ο Δήμος έκλεισε τη βιβλιοθήκη γιατί τη θεώρησε περιττή...

librarian είπε...

Ωραία ακούγεται η βιβλιοθήκη της Ρόδου, μου θυμίζει τη βιβλιοθήκη της Κέρκυρας, η οποία βρίσκεται μέσα στο Παλαιό Φρούριο, σε έναν εξαιρετικό χώρο. Αλλά κι αυτή αντιμετωπίζει, όπως όλες, έλλειψη χρηματοδότησης και προσωπικού.

Το έχω ακούσει το θέμα με τη βιβλιοθήκη της Κω και αναρωτιέμαι, καθώς ήταν κι εκείνη μια γεμάτη βιβλιοθήκη και στέγαζε και ιστορικό αρχείο, τι να έγινε όλο αυτό το υλικό.
Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δεν αντέδρασαν οι τοπικοί πολιτιστικοί φορείς. Δεν μπορεί ο εκάστοτε δήμαρχος να αποφασίζει για την τύχη ενός πολιτιστικού οργανισμού.
Εύχομαι ο επόμενος δήμαρχος (ελπίζω να μην είναι ο ίδιος) να καταφέρει να επανιδρύσει και να επαναλειτουργήσει τη βιβλιοθήκη του νησιού.