Εδώ, εδώ...

Τι να σας τα λέω τώρα; Αυτή εδώ δα η ανάρτηση τρεις φορές ξεκίνησε και με την τρίτη τέταρτη τελείωσε και πάλι δεν ξέρω πώς βγήκε, μα να την ελευθερώνω προκειμένου να κρεμαστεί στον ιστό να μην κρέμεται στους διαδρόμους του μυαλού μου ούτε σαν εκκρεμότητα ούτε σαν σκέψεις.
H librarian λέει ότι το έχουμε παρακάνει με το θέμα βιβλιοδώρα. Οι επαναλήψεις είναι κουραστικό πράγμα βέβαια, οδηγούν σε βαρετά κολλήματα και άντε να ξεκολλήσεις μετά. Ναι, ερχόμαστε και επανερχόμαστε είναι αλήθεια στα βιβλία ως δώρα, αλλά κάπως αλλιώς κάθε φορά, με άλλα λόγια και άλλες σκέψεις και ιστορίες, από άλλη οπτική. Δεν είναι ένα θέμα που εξαντλείται καθώς από μόνο του, από την φύση του το βιβλίο είναι κατά κάποιο τρόπο δώρο. Δώρο εκείνου που το γράφει, καταθέτει μέρος του εαυτού του, ανοίγεται προς τα έξω, ελευθερώνεται αλλά συγχρόνως γίνεται ευάλωτος και στόχος κριτικής. Δώρο είναι και για εκείνον που το διαβάζει, που μοιράζεται και συμφωνεί αλλά και στήνει αφτί και σε άλλα που συναντά για πρώτη φορά και τον βάζουν σε άλλες ρότες. Δώρο εκείνων που ανταλλάσουν βιβλία αναμεταξύ τους ψάχνοντας τομές επαφής, μυρίζοντας προτιμήσεις, διαθέσεις και δυνατότητες. Και το άλλο κόλλημα έχει να κάνει με τα «επίπεδα ανάγνωσης», με την λεγόμενη ποιότητα στα γραμμένα, στα διαβάσματα, στα τυπωμένα αλλά μην ανησυχείτε δεν θα επανέλθω, απλά το σημειώνω για να ξέρετε ότι με τριβελίζει και δεν είναι ζήτημα κλεισμένο, ούτε τακτικά βαλμένο, ή καθόλα συζητημένο…
Η στοίβα με τα βιβλία έχει πάρει τον ανήφορο πάλι (μάλιστα έχουν δημιουργηθεί δυο παράλληλες στοίβες, αυτή στο προσκεφάλι και άλλη στο γραφείο) και δεν χαμηλώνουν γιατί κανένα βιβλίο δεν είναι ώριμο για το ράφι. Όπου ώριμο σημαίνει να έχει μπει, σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, στο συνειδητό, να έχει προκαλέσει σκέψεις και αισθήματα ακόμα και αν δεν έχει διαβαστεί εξαντλητικά με το μολύβι στο χέρι, να έχουν γίνει υπογραμμίσεις, αχνές σημειωσούλες στα περιθώρια. Να έχει δημιουργήσει μια δυνατή πρώτο χέρι όχι επιπόλαιη εντύπωση. Έτσι ώστε όταν τοποθετηθεί στο ράφι του τελικά, να βρεθεί σε χώρο συναφή και οικείο και ο τοποθετήσας να είναι σίγουρος για την γεωγραφία του και να είναι σε θέση να το ανασύρει σε πρώτη ζήτηση.
Χμ! θα χρησιμοποιήσω την ανάρτηση με αυτήν ακριβώς την διαδικασία. Απλώνω την μια στοίβα στο πάτωμα, να έχω πλήρη οπτική επαφή με όλα συγχρόνως. Τα κοιτάζω, τα πλησιάζω, τα πιλατεύω, τα ζαλίζω (ελπίζω να μην τα βάζω σε αγωνία! αν και εγώ σε τέτοια κατάσταση είμαι), όλα είναι κοντά στην καρδιά μου. Αυτό το περιεχόμενο δεν ξεπηδάει από μόνο προς τα μένα μα πρέπει να εξορυχθεί από τις σελίδες του με τα δικά μου εργαλεία. Μόνο που δεν προλαβαίνω και θα ήθελα να κόψω δρόμο, που δεν γίνεται, λυσάρι στην πορεία της ανάγνωσης δεν υπάρχει. Προκρίνω τρία, και τα τρία με κόκκινο εξώφυλλο, μάλλον είμαι σε κόκκινη διάθεση. Αφήνω στο πλάι το παραμύθι, δεν θα του φερθώ δίκαια γιατί η φράση «η αλήθεια είναι παραμύθι», σύνθημα γραμμένο σε τοίχο, κουδουνίζει στα αφτιά μου από χτες και θα ήθελα να την αντιστρέψω εντελώς, «τα παραμύθια είναι αλήθεια», είναι το απόσταγμά μας, αυτό που μένει από τα παλέματά μας. Τέλος πάντων, ας μην βαρύνω ασήκωτα και το παραμύθι.
Το βιβλίο για τα βιβλία: η ανάγνωση ως απόλαυση, (πιο βιβλιοβιβλικός τίτλος δεν παίρνει) πρόσφατο του Πέτρου Τατσόπουλου, το ανοίγω ξανά και ξανά, ο τίτλος, το θέμα με τραβάει, εννοείται, μα το ίδιο το βιβλίο μου κάνει κάτι, κάπως. Κείμενα δημοσιευμένα από το 2004 ως σήμερα. Χρήσιμα τα μαζέματα, συγκεντρωμένες βιβλιοπαρουσιάσεις ανάμεικτων αναγνώσεων.
Επικεντρώνομαι στο τρίτο αδιάβαστο βιβλίο στον Συγγραφέα, δοκίμιο του Λευτέρη Φύτρα. Έχε διάφορους τίτλους στο ενεργητικό του. Γράφει στο μπροστινό αφτί: Πειραιώτης, απόφοιτος Παντείου, στρατιωτικός, αναγνώστης της ελληνικής και ξενόγλωσσης λογοτεχνίας, δάσκαλος και δημοσιογράφος της αμερικανικής ομογένειας. Όλα αυτά μαζί, πρακτικά πράγματα, επιβίωση, και αναζητήσεις μέσω διαβασμάτων, ανησυχίες. Τα κεφάλαια (ξαναθυμίζω ότι δεν το έχω διαβάσει ακόμα): Πότε αρχίζει η συγγραφή, Πρωτοτυπία και ύφος, Έμπνευση, Αγώνας και αγωνία, Η Ηθική του συγγραφέα, Η Γλώσσα, Ο Τίτλος του έργου, Κριτική, Το Καλό και το κακό μυθιστόρημα, Επίμετρο-Διαπλοκή και βραβεία. Τα ξεφυλλίζω, από όλα κάθομαι στην σελίδα που γράφονται οι αφιερώσεις. Το έχει αφιερωμένο: «Στον ταλαντούχο, τον δημιουργικό και ‘αδιάβαστο’ συγγραφέα, το αφανή ήρωα των Γραμμάτων.» Να το σχολιάσω, να μην το σχολιάσω, μπα έτσι θα μας το αφήσω. Ρίχνω τον Συγγραφέα στην τσάντα μου και πάω βόλτα.