Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Λέξεις

Κυκλοφορώ στο διαδίκτυο, κοινωνικό δικτυακό μέσο (social network) το λένε κιόλας, έχοντα επιφέρει τόσες αλλαγές στη ζωή τόσων ανθρώπων που απορούν και οι ίδιοι. Από δω και από εκεί, περιπλανήσεις χωρίς ειρμό, ένα γενικό χάζεμα σε τόπους γεμάτους εικόνες και λόγια, σύντομα, κωδικά, συνθηματικά, συχνά πυκνά δανεικά, σχολιασμούς, σκέψεις, περιγραφές, ειδήσεις. Πρόσωπα που σε αντικρίζουν, αυτοσυστήνονται επιλεκτικά, αναδεικνύουν και παραλείπουν. Αριστερά διπλά κλικ όλο ανοίγουν οθόνες μέσα στις οθόνες, χωρίς προσδοκώμενο τέλος και αρχή, ένα πολυκατάστημα παραστάσεων, κοντοστέκεσαι, προσπερνάς, ίσως να ξαναγυρίσεις, αφήνεις ίχνη σε αριθμούς, σε σχόλια. Μέσα από μια τέτοια βόλτα πέφτω πάνω σε ένα βιβλίο, αρχικά δεν ξέρω ότι είναι ποίηση, Νικόλας Αλ. Σεβαστάκης, Οι χειμώνες της μνήμης, εκδόσεις περιοδικού Πανοπτικόν, Φεβρουάριος 2010. Με τραβάει ο τίτλος. Η λέξη «μνήμη» είναι άρρηκτα δεμένη με το γραπτό. Οι χειμώνες της μνήμης, μια μνήμη που έχει πολλά να θυμηθεί, μήπως μας μιλά για τις λειτουργίες της; Ας το εξερευνήσω. Πάλι ξεστρατίζω από το διάβασμα που περιμένει υπομονετικά, με ένα μολύβι για σελιδοδείκτη.
Χμ, κλείνει τελικά ποίηση, θα έπρεπε να το είχα μαντέψει. Την κουβαλάω μαζί μου μέσα στο σπίτι και έξω. Διαβάζω κάθε σελίδα, κάθε ποίημα πολλές φορές, έως να το αισθανθώ, κάπως να μείνει. Και τώρα που τα κατάφερα, δεν επιθυμώ να μπω σε αναλύσεις, επεξηγήσεις, ερμηνείες. Επιθυμώ να τα μοιραστώ ατόφια, καιρό έχουμε να πούμε για ποίηση. Ξεχωρίζω τρία που λένε για λέξεις και για μνήμη, μα δεν είναι τα μόνα, είναι τρία από πολλά.

Επαναλήψεις
Τα χρώματα να συνεχίζουν να σε σφάζουν
με τις λεπίδες του ανεξήγητου
να σου προφέρουν δυο μάτια ολοκαίνουργια
για αυτή την ίδια χιλιοειπωμένη λέξη.

Δίχως προστασία
Από τη μνήμη πώς να φυλαχτείς
που ακόμα και όταν ψεύδεται
μπορεί και αληθεύει
κρατώντας πρακτικά από τα ανέφικτα
πρωινά της ζωής μας

Πώς χάνεται το ποίημα
Έγινες αίφνης ομιλητικός από αχαριστία
στον στίχο που σε ήθελε
ζητώντας κάποιες παύσεις
Με αυθάδεια βγήκες στον αφρό
για να χαθείς
εκεί όπου οι λέξεις σου σημαίνουν
μια ύπουλη υπεκφυγή

Οι χειμώνες της μνήμης, από όλες τις εποχές του χρόνου, χειμώνες, όχι καλοκαίρια, άνοιξες ή ακόμα ακόμα φθινόπωρα, χειμώνες, εποχή κρύου, καταιγίδας και αναστοχασμού, φτάνει τώρα τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου. Ταιριάζει.
Καλό μήνα!

7 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Μνήμη και γραπτό..
Εκεί στηρίζεται ολόκληρη επιστήμη...
Kαλό μήνα! Καλημέρα!
Καλή εβδομάδα!

Γιάννης Πλιώτας είπε...

Είναι ένα ερώτημα, το πόσα από τα έργα που αξίζουν καταφέρνουν τελικά να συναντήσουν τους αναγνώστες. Μέσα στην απεραντοσύνη του net, είναι ξεκάθαρα και θέμα συγκυριών αν θα καταφέρει να επιπλεύσει κάτι συγκεκριμένο.
Εγώ μερικές φορές απελπίζομαι όταν σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσα να διαβάσω, αλλά δεν τούς δίνω καν ευκαιρία.
Ωραία ποιήματα, πάντως.

Elli είπε...

Hfaistiwna υγεία και χαρά! Σημαντικά καθοριστική η σύνδεση αυτή που έχει περπατήσει τους ανθρώπους πολύ. Ευχαριστούμε για τις ευχές για καλές αρχές, επίσης, και ας πιάσουνε!

Γιάννη Πλιώτα είναι πράγματι ένα ερώτημα και δεν αφορά μόνο το διαδίκτυο αλλά και παλαιότερες εποχές, μόνο που τώρα γίνεται εντονότερο. Οι συγκυρίες και η στάση μας απέναντι σε αυτές είναι ένα θέμα. Φαντάζομαι τις συγκυρίες σαν κύματα που είτε έρχονται καταπάνω μας είτε περνάνε από δίπλα μας είτε σβήνουν κάπου μακρύτερα και εμείς τι κάνουμε κάθε φο;ρά; κρυβόμαστε, αφήνουμε να μας κουκουλώσουν, τα σκαρφαλώνουμε... Η ανεπάρκειά μας να τα διαβάσουμε ΟΛΑ είναι δεδομένη, για αυτό ας είμαστε ανοιχτοί και στο ξεφύλλισμα, στα ακούσματα κλπ. Χαίρομαι που χάρηκες με τα ποιήματα. Καλή συνέχεια!

επί λέξει είπε...

Πέρασα να αφήσω ένα γεια και καλό μήνα!

Φιλιά!

Elli είπε...

Γειααα λοιπόν και ευχαριστούμε πολύ πολύ, επί λέξει

Γιάννης είπε...

Γεια σας φίλοι μου. Καιρό είχα να μπω να σας διαβάσω. Δημοσιεύτηκαν αρκετά ενδιαφέροντα...εύγε!

Elli είπε...

Αχ Γιάννη γιατί μας είχες λησμονήσει;;;; Χαιρόμαστε πολύ που ξαναπέρασες και βρήκες πράγματα αρκεά ενδιαφέροντα σε αυτές τις Βολτίτσες που μένουν (κατά το αυτή η νύχτα μένει)...