Η Σκιά του Ανέμου

Έκδοση του 2004, η πρώτη έκδοση με ατμοσφαιρικό εξώφυλλο και ράχη που προμηνύει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο από εκείνα που μας αρέσει να αφήνουμε εδώ, στο ημερολόγιο αναγνώσεων.
Δυστυχώς οι εκδόσεις Λιβάνη στην καινούρια έκδοση προτίμησαν να αφαιρέσουν το κάλυμμα αυτό, με ένα νέο πιο κοντά στο ύφος των εκδόσεων.
Περιπλανώμενη στις σελίδες του συνάντησα τη σκέψη του Ισπανού συγγραφέα Carlos Ruiz Zafon και τις απόψεις του για τα βιβλία και τις λέξεις που είναι οι φυλακές των ανθρώπων.
Μερικές λέξεις στην αρχή ήταν αρκετές για να με πείσουν να διαβάσω το ογκώδες βιβλίο: «Το κάθε βιβλίο, ο κάθε τόμος έχει ψυχή. Τη ψυχή αυτού που το έγραψε και τη ψυχή αυτών που το διάβασαν και έζησαν κα ονειρεύτηκαν μαζί του. Κάθε φορά που ένα βιβλίο αλλάζει χέρια, κάθε φορά που κάποιος γλιστράει το βλέμμα του πάνω στις σελίδες του, το πνεύμα του διευρύνεται και δυναμώνει».
Κράτησε από το χέρι τη φαντασία μου και την ταξίδεψε στα στενά της Βαρκελώνης. Περπάτησα για άλλη μια φορά στη πολύβουη Ράμπλα κρατώντας ένα αγαπημένο βιβλίο, όπως και ο ήρωας της ιστορίας.
Εκείνος κρατούσε ένα βιβλίο που τυχαία διάλεξε μέσα από τους εκατοντάδες τόμους που χάνονται στη λήθη όταν ένα βιβλιοπωλείο κλείνει, όταν μια βιβλιοθήκη εξαφανίζεται, όταν μια έκδοση δεν πουλάει και πρέπει να πολτοποιηθεί, όταν ένας συγγραφέας κυριευμένος από αυτό που κάποιοι αποκαλούν τρέλα κυκλοφορεί ψάχνοντας τα βιβλία που γέννησε η πένα του για να τα κάψει, να χαθούν τα σημάδια της σκέψης του.
Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασε στα έντεκα του και θέλησε να ακολουθήσει το νήμα της ιστορίας του συγγραφέα, χωρίς να γνωρίζει ότι γίνεται και αυτός μέρος της ιστορίας.
Ώρες ώρες με τρομάζει η δύναμη της φαντασίας ή η δύναμη των λέξεων.
Η πυκνή γραφή του συγγραφέα είχε τη δύναμη να παρασύρει τη φαντασία μου, να γίνω κι εγώ με τη σειρά μου μέρος της ιστορίας.
557 σελίδες γεμάτες λέξεις, πολυάριθμες παρομοιώσεις, περιττές περιγραφές που σε βουτούν με βία μέσα στις σελίδες και σου επιβάλλουν να ακολουθήσεις, θα ελευθερωθείς μόνο όταν φτάσεις στην τελευταία τελεία.
Πάντα τα ογκώδες μυθιστορήματα, κατά την άποψή μου, έχουν κάποιες λεπτομέρειες ή κάποιες επαναλήψεις που αν δεν υπήρχαν η ιστορία θα παρέμενε το ίδιο μαγική.