Παρέα με τις φωτογραφίες μου μένω πολλά βράδια, τις κοιτώ για να μη ξεχνάω.
Γι’ αυτό τις τραβώ άλλωστε, για να έχω να θυμάμαι.
Είναι τοποθετημένες με χρονολογική σειρά. Όσο πιο πίσω πάω τόσο και ξεθωριάζουν.
Πρόσωπα, χαμόγελα, εικόνες, χρώματα που διαφέρουν με το μέρος και την ώρα, στιγμές που πάγωσαν.
Ένα τέτοιο βράδυ βάλθηκα να ξεφυλλίζω, λοιπόν, τις αναμνήσεις μου και έπεσα πάνω σε μια που διέφερε. Ήταν μια σελίδα από μια ποιητική συλλογή. Μια ποιητική συλλογή που ταξίδεψε από την Πάτρα στην Κέρκυρα για να φτάσει στα χέρια μου, να διαβαστεί και να επιστρέψει πάλι πίσω, να μπει στα ράφια μιας βιβλιοθήκης που σίγουρα δεν θα έχει την ακαταστασία της δικής μου.
Από φόβο μάλλον μην τυχόν και χαλάσει, μην τσακιστεί κάποια σελίδα, μην σπάσει και ραγίσουν οι λέξεις, δεν την φωτοτύπησα και αρκέστηκα σε μια μόνο φωτογραφία.
Αφορμή όλων μια αφιέρωση.
Που να’ ξερε ο ποιητής ότι μια μόνο αφιέρωση θα έφερνε μια τέτοια αναστάτωση.
Ο τίτλος του ποιήματος, και της φωτογραφίας λοιπόν, είναι Το σκάκι και τα χρώματά της είναι τα εξής:
«Σ’ ένα λιβάδι – πριν ακόμα εκπατρισθούν οι σιταρήθρες κι’ αναληφθούν ένα πρωί τα κρίνα – είχαμε οριοθετήσει το παιδικό βασίλειό μας – ένα βασίλειο μοναδικό σ’ ολόκληρη τη γη, αφού δεν είχε καθόλου υπηκόους κι’ είμασταν όλοι αρχηγοί. Αργότερα, διψασμένοι για περισσότερη δράση, μεταναστεύσαμε στην πλατεία με τις βρύσες˙ εκεί τα βράδυα καταστρώναμε σχέδια τολμηρά, γιατί ο κόσμος γύρω μάς φαινόταν μικρός – μικρή η πλατεία, αδιέξοδα τα σοκάκια, παντού φράκτες – κι’ εμείς θέλαμε τα σύνορά μας ελεύθερα, πέρα απ’ τον ορίζοντα. Γρήγορα όμως αλλάξαμε πόστο και, αναζητώντας λύσεις πιο ασφαλείς, περιμαντρώσαμε τις ανησυχίες μας σε μιαν αυλή και περνούσαμε τον καιρό μας φιλοσοφώντας κάτω από ένα φεγγάρι, που μας κοιτούσε δεκαοχτώ χρόνια συνέχεια. Έχοντας διανύσει τόση απόσταση χωρίς – αλλοίμονο – να το καταλάβουμε, ανίδεοι, σαν να μην κουβαλούσαμε κάποιο παρελθόν, βρεθήκαμε στο τέλος σε μια κάμαρα καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, να
σχεδιάζουμε, σκυφτοί πάνω από τα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια του σκακιού, μια νίκη χωρίς σημασία.».
Ας με συγχωρέσει ο κάτοχος του αντιτύπου που τα χρόνια πέρασαν και ξέχασα και το όνομα του ποιητή αλλά και τον τίτλο της ποιητικής συλλογής.
Θα είχα ξεχάσει και τις λέξεις του ποιήματος, αν δεν ήταν η φωτογραφία, αλλά σίγουρα όχι το ταξίδι.
16 σχόλια:
Το ταξίδι..
το σημαντικότερο...
Αχ το σκάκι...
"αναστάτωσε τις στέρεες παρατάξεις μου", κινητοποίησε ευθύς το πνεύμα μου και μείωσε τη κούραση του σώματός μου! Θα κρατηθώ και δε θα πλατειάσω (αν και μπορώ να το κάνω για τέσσερις σελίδες ας πούμε, "απνευστί"!)
Ψάχνοντας να εντοπίσω το χωρίο σε ποιον ανήκει, μιας και η λήθη επέδρασε προσωρινά πάνω σου, περιηγήθηκα σε συναρπαστικές σελίδες που ενώνουν σκάκι και λογοτεχνία. Θα συνεχίσω λίγο ακόμα το ταξίδι...
"και αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα..."
Η σημερινή ανάρτησή σου είναι άκρως ενδιαφέρουσα, κρύβει σκέψεις, συζητήσεις, σιωπές!
Hfaistiwna πάντα το ταξίδι είναι αυτό που αξίζει, ας μη μιλάμε για προορισμό.
Μαραμπού! Πραγματικά χαίρομαι που σε βλέπω. Η εικόνα σου μου δίνει μια πληροφορία που δεν μου είχες πει.
Συνέχισε το ταξίδι σου χωρίς να ψάχνεις την προέλευση του ποιήματος. Η ένωση λογοτεχνίας και σκάκι απασχολεί πολλούς εκεί έξω και τώρα που το λες μου θύμισες και ένα βιβλίο που με περιμένει στα αδιάβαστα. Ευτυχώς είναι μαζί μου.
Έχουμε και χώρο και χρόνο εδώ οπότε μπορείς να πλατειάσεις ευπρόσδεκτα.
Χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την ανάρτηση αλλα πιο πολύ χαίρομαι που δε ξεχνάς.
Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.
Librarian, σοφό μου αστεράκι, πολύ όμορφα τα χρώματα της φωτογραφίας του ποιήματος, παρόλο που έγιναν στο τέλος μαυρόασπρα, πάνω στη σκακιέρα.
Όμως, είναι υπέροχο να νοιώθει κανείς ότι το φεγγάρι τον κοίταζε σ' όλα του τα χρόνια, κι αυτή η εικόνα έχει σημασία, ακόμα και όταν βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μία μικρή καμαρούλα να σχεδιάζει σκυφτός (επίσης) εικονικές νίκες.
Μια που μιλάμε για φωτογραφίες σκέψεων στο ράφι, μήπως και οι αναρτήσεις μας κάτι τέτοιο τελικά δεν γίνονται; σαν φωτογραφίες σκέψεων ανηρτημένες; μου θύμισες λοιπόν, για το σκάκι, και τη συζήτησή μας τότε, που ήθελες ακόμα να μάθεις, (μετά θυμάμαι επίσης από ανάρτησή σου ότι πια έπαιζες!)
κατέβασα κι εγώ λοιπόν από κάποιο ράφι την ανάρτηση εκείνη και στην στέλνω ως σκέψη:) http://twinklestarblogspot.blogspot.com/2009/02/blog-post.htmlblog
(και επίσης την φωτογραφία με το σκάκι που μου έστειλες την έχω στο πλάι του blog μου από τότε:)
Σε φιλώ, καληνύχτα:)
Καλημέρα αστεράκι!
Το φεγγάρι συμβολίζει τον έξω κόσμο, την ελευθερία, τη διέξοδο θαρρώ. Είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει!
Φωτογραφίες είναι οι λέξεις των αναρτήσεών μας, λες ε;
Ναι, πάντα ήθελα να μάθω σκάκι. Τώρα ότι παίζω δε σημαίνει ότι ξέρω γι' αυτό ακόμη θέλω να μου μάθεις!!!!
Χαχα!!!
Τη φωτογραφία όποτε περνώ από εσένα τη βλέπω και χαμογελώ.
Πριν από ένα χρόνο και συνεχίζουμε...
Τα φιλιά μου.
Τα τελευταία σχόλια με οδήγησαν σε νέα μέρη γεμάτα λουλούδια και χρώματα. Στιχομυθίες περασμένου χρόνου, ευσεβείς πόθοι και πραγματοποιήσιμες επιθυμίες εμφανίστηκαν εμπρός μου! "Παίζοντας" ξανά την παρτίδα στο μυαλό μου, εντόπισα πράγματα που αγνοούσα.
Το σκάκι δεν μαθαίνεται. Μοιάζει να είναι μια ατέρμονη προσπάθεια προσαρμογής.
Καθώς η νύστα επιδρά, εγκλωβίζω τις σκέψεις μου μέσα σε 64 τετράγωνα και μια μελλοντική παρτίδα θα τα μεταστοιχειώσει σε κινήσεις συνδιαστικές.
Μαύρα ή άσπρα;
Αγνοούσες ό,τι αγνοούσα Μαραμπού. Μάλλον κάτι μου χρωστάς!
Θα προτιμήσω για διάφορους λόγους τα μαύρα.
Και επειδή η Κέρκυρα είναι μακριά:
http://www.chesscube.com/
Περιμένω librarian...Η παραταξή μου είναι ετοιμοπόλεμη. Αναζήτησέ με (ciuf_miuf) και ρίξου στη μάχη...
Θα με βρεις εκεί με τη χαμηλότερη βαθμολογία! Φταίει μάλλον που δεν μάχομαι!
Δεν μπορώ να σε εντοπίσω. Δεν εμφανίζει το rating των παικτών. Εγώ εκεί είμαι πάντως, έως το απόγευμα, με το ίδιο όνομα. Προσκέλεσέ με και θα ανταποκριθώ στην πιο χαμηλή προσφορά!!!
;) Ελπίζω να σου αρέσει η ιστοσελίδα! Είναι και ένας τρόπος για να μάθεις σκάκι, παίζοντας.
Να είσαι καλά και θα τα λέμε.
Φυσικά! Η ιστοσελίδα είναι ιδανική. Έσβησα ήδη όλα τα άχαρα περιβάλλοντα για σκάκι που είχα στον υπολογιστή μου. Σε ευχαριστώ για την πρόταση. Με το σκάκι συμπεριφέρομαι όπως και με όλα τα παιχνίδια που μου αρέσουν. Μπιλιάρδο και πόκερ δηλαδή! Έλπίζω να μην έμαθες και κάτι άλλο που αγνοούσες. Γιατί αν είναι το μπιλιάρδο, θα σου κρατήσω μούτρα!! Παίζω λίγο ρομαντικά, να ικανοποιούμαι εσωτερικώς και ας μην είναι το παίξιμο ενδεδειγμένο και αποδεκτό από τους "ειδήμονες". Στο σκάκι είμαι ακόμα στο πολύ αρχικό στάδιο που, ίσως αναρωτιέμαι, μα γιατί κούνησε τώρα αυτό το ξεχασμένο πιόνι σε εκειιιιιίνη τη γωνίτσα! Με τα άλλα παιχνίδια το έχω ξεπεράσει κατά πολύ. Χωρίς να απομακρύνω την εντύπωση που σχηματίζεται στους άλλους για την άγνοιά μου, μέσω καποιων κινήσεών μου. Άλλα ποσώς με ενδιαφέρει, ιδίως στο μπιλιάρδο. Ορίστε, ξανά μακρυγόρησα. Όσο για τις επιδόσεις σου, έμεινα εντυπωσιασμένος από τις κινήσεις σου, αγνοώντας τον χρόνο εξάσκησής σου. Θα αργήσω να ισχυριστώ το ίδιο και για τις δικές μου κινήσεις! Σε χαιρετίζω, librarian. Στην επόμενη ανάρτησή σου, θα είμαι εκεί να γράψω, ως συνήθως, για κάτι δικό μου. Αν δεν καταναλώνουμε αμφότεροι, φαιά ουσία σε ένα δίχρωμο δάπεδο... Καληνύχτα.
Ναι έμαθα και ναι είναι το μπιλιάρδο! Αλλά πρόσεχε όχι ό,τι κι ό,τι μπιλιάρδο. Μιλάμε για παραδοσιακό χώρο υπόγειο, με κάπνα και χαμηλό φωτισμό.
Ρομαντικά εντελώς, απλά για τη πλάκα κι ας είναι να μη νικήσω ποτέ.
Τι άλλες πληροφορίες θα μας δώσεις ΤΩΡΑ και ΕΔΩ Μαραμπού;;;
Καλημέρα!
Γκρρρ...έξαλλος είμαι! Αυτό λέγεται φάουλ!Στήνω την άσπρη όπου θέλω και κάνω παιχνίδι!! Και να σκεφτείς πως καιρό τώρα παλεύω με τον εαυτό μου να μην υποκύψω στην επιθυμία μου να μπω σ΄ένα (υποχθόνιο, ομιχλώδες έστω) μπιλιαρδάδικο και να παίξω μονάχος για δυο-τρεις ώρες! Μου έλεγε ένας φίλος, θα μοιάζεις με τρελό! Ωστόσο, σκέφτομαι ν'αναζητήσω τον χαμένο χρόνο στην Θεσσαλονίκη (με αυτόν τον φίλο) όπου, θα επιδοθούμε σε ένα μακροσκελές παιχνίδι... σαν εκείνα του παρελθόντος όπου βλέπαμε το μαγαζί να αδειάζει, να γεμίζει ξανά, εκπομπές στο ραδιόφωνο να διαδέχονται η μια την άλλη, τα παιδιά του μαγαζιού να αλλάζουν βάρδια και μεις, απερίσπαστοι στις νοητές και μη, τροχιές των σφαιριδίων!
Εξασκούμαι σποραδικώς και με την εκμάθηση φυσαρμόνικας. "Χτύπα" και κει, τι να πω!!!
Πάντως, πάνω από όλα στέκει η λογοτεχνία. Είτε λογοτεχνία για σκάκι, είτε για μπιλιάρδο, είτε απλώς λογοτεχνία... έτσι... για τον λόγο!!Νομίζω πως αυτό το τελευταίο δεν το αγνοούσες. Καλή σου μέρα!
Ε όχι για φυσαρμόνικα δεν έχω να πω κάτι, ευτυχώς!
Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν, χρωστάω μια παρτίδα σκάκι, μερικές ώρες σε ένα ομιχλώδες μπιλιαρδάδικο και ένα λογοτεχνικό βιβλίο που το τελευταίο το χρωστούσα καιρό τώρα!
Θα δω τι μπορώ να κάνω.
Σε χαιρετώ.
Δημοσίευση σχολίου