Παιδικών βιβλίων συνέχεια κι άλλα

Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος με την προηγούμενη ανάρτηση και η τωρινή. Ένα παιδικό βιβλίο που φέρνει κοντά ιστορίες ανθρώπων που αφήνουν τον τόπο τους για άλλα μέρη και ιστορίες που απλά θέλουν να ειπωθούν και να ακουστούν. Μιλάει για φαινόμενο της καθημερινότητάς μας.
Μεγάλο και πάντα επίκαιρο το θέμα της μετανάστευσης. Οι μετακινήσεις ατόμων, ομάδων και πληθυσμών προς την Ελλάδα είναι κοινός τόπος, γνωστές σε όλους, φανερές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Βλέπουμε, ζούμε, πέφτουμε πάνω τους ακόμα και αν δεν το επιθυμούμε. Συναντιόνται με τις διαδρομές μας. Οι συναντήσεις γεννούν ποικίλα αισθήματα που απλώνονται από την αδιαφορία με το κατέβασμα των ματιών, την πρωταρχική περιέργεια, το πλησίασμα, την συμπάθεια μα και τον φόβο, την ανησυχία για το άγνωστο. Και ο φόβος άμα τρυπώσει μέσα μας, μας αδράχνει με μια λαβή που πιάνει το είναι. Αποσυντονίζει, μπερδεύει. Ο φόβος αναδύει την δική του μυρωδιά. Αλλά πώς είναι δυνατόν να φοβάσαι παιδιά από έχουν έρθει από αλλού, εκείνα φοβούνται περισσότερο, εκείνα έχουν χάσει το γνωστό τους έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Στην Ελλάδα βρίσκονται πολλά τέτοια παιδιά, πηγαίνουν σχολείο, μαθαίνουν τον ξεχωριστό μας αλφάβητο, αισθάνονται σπίτι τους γιατί άλλο σπίτι δεν έχουν, προσπαθούν, καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια για το κάθε τι. Ανήκουν και δεν ανήκουν, οι εικόνες τους είναι ανάκατες, τις φορτώνουν στον δίσκο τους, τις ταξινομούν, τις επεξεργάζονται, τις βγάζουν με τον δικό τους τρόπο, ζυμωμένες.
Η Φαουζέγια, το κοριτσάκι από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έχει φίλο ένα λευκόφτερο χελιδόνι, στο βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, Κι οι ιστορίες μεταναστεύουν, σε εικονογράφηση της Διατσέντα Παρίση από την σειρά χωρίς σωσίβιο των εκδόσεων Πατάκη (32 σελίδες για παιδιά της πρώτης και της δευτέρας δημοτικού). Ο πατέρας της πρέπει να πάει να δουλέψει στην Ελλάδα. Από όλες τις απώλειες η Φαουζέγια λυπάται που θα χάσει τον φίλο της το χελιδόνι που λέει τις ιστορίες της. Φεύγει με την λύπη ότι όταν γυρίσει την Άνοιξη δεν θα την βρει. Αθήνα μια άλλη πόλη στην άλλη πλευρά της θάλασσας, αλλιώτικη. Νοσταλγία την κυριεύει, το χελιδόνι την επισκέπτεται στα όνειρά της. Στο ελληνικό σχολείο σιγά σιγά, με το παιχνίδι κάνει νέους φίλους, υπάρχουν και μερικοί που την κοροϊδεύουν. Μιλάει και στις δυο γλώσσες μα δυσκολεύεται να γράψει, και στις δυο γλώσσες. Το λευκόφτερο χελιδόνι της θα την βρει στην Αθήνα και θα την βοηθήσει να γράψει τις σωστές λέξεις για τις ιστορίες της. Οι ιστορίες ταξιδεύουν από την μια γλώσσα στην άλλη, ενώνουν και ενώνονται.
Η συζήτηση για τους μετανάστες εντείνεται τον τελευταίο καιρό. Εμφανίστηκε και νομοσχέδιο για να ρυθμίσει ορισμένα ζητήματα, ειδικά αυτά των παιδιών. Φορείς, οργανώσεις, ομάδες, πνευματικοί άνθρωποι δίνουν το παρόν, μιλούν, δημοσιεύουν, απαντούν. Διάλογοι, λογομαχίες, λόγοι και αντίλογοι. Η κουβέντα ωφελεί όταν τα αφτιά και τα μυαλά είναι ανοικτά και ακούγονται τα επιχειρήματα όλων των πλευρών, όταν οι άνθρωποι δεν περιχαρακώνονται και επιτρέπουν στους εαυτούς τους να φωτίσουν τα ζητήματα και από άλλη γωνία, όταν η βάση της κουβέντας δεν περιστρέφεται γύρω από τα οικονομικά και μόνο αλλά μπαίνει ο ανθρωπιστικός παράγοντας στο τραπέζι, το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην συνείδησή μας.