Μια βιβλιοείδηση που θέλω τόσο πολύ να γράψω γι' αυτή...Πρόκειται για μια διαφορετική δανειστική βιβλιοθήκη και αξιοζήλευτη, πιο πολύ αξιοζήλευτη η όρεξη του ανθρώπου που τη δημιούργησε και τη δουλεύει. Δεν χρησιμοποιεί την τεχνολογία και τα σύγχρονα μέσα, ούτε γνώσεις και συστήματα, χρησιμοποιεί μόνο την αγάπη του για το βιβλίο, την ανάγνωση και τη μάθηση.
Μα σαν να μη χρειάζεται πολλά μια βιβλιοθήκη, μόνο αυτό, ανθρώπους που να ενδιαφέρονται.
O Κολομβιανός Luis Soriano το 1998 ξαφνικά έμεινε χωρίς δουλειά αλλά με 3.480 βιβλία στο σπίτι του. Αν και κατάγεται από φτωχική οικογένεια πάντα του άρεσε η ανάγνωση και περνούσε τις ώρες του συντροφιά με βιβλία. Κατάφερε να φτιάξει μια μεγάλη βιβλιοθήκη, βιβλιοθήκη που αποτελείται από κούτες γιατί ο χώρος δεν υπήρχε. Σίγουρα όμως δεν θα τα αποχωριζόταν. Όταν έμεινε λοιπόν χωρίς δουλειά το μόνο που του είχε μείνει ήταν δεκάδες κούτες με βιβλία στοιβαγμένα (δεν ήταν και λίγο) και έτσι αποφάσισε να τα μοιραστεί με εκείνους που ουδέποτε θα είχαν την ευκαιρία να έχουν πρόσβαση σε βιβλία. Ήθελε να μοιραστεί την αγάπη του για την ανάγνωση και το βιβλίο με παιδιά και αγρότες. Αφού αυτός νιώθει ευτυχία διαβάζοντας, σίγουρα θα το νιώσουν και οι άλλοι. Κι έτσι αγόρασε τον πρώτο του γάιδαρο τον φόρτωσε με μερικά από τα βιβλία και άρχισε να ταξιδεύει για να δοκιμάσει την ιδέα του. Και πέτυχε κάτι παραπάνω από αυτό που είχε αρχικά σκεφτεί. Κατάφερε να δημιουργήσει μόνος του μια κινητή βιβλιοθήκη (αυτές που στη χώρας μας δημιουργούνται για ένα χρόνο και μετά ξεχνιούνται και σβήνουν) και να μεταφέρει τον πολιτισμό στα παιδιά της κολομβιανής επαρχίας στην πλάτη ενός γαϊδουριού.
Την κινητή βιβλιοθήκη την ονόμασε «Βιβλιο-γάιδαρος» (biblioburro) και με 120 βιβλία στην πλάτη των υπομονετικών αυτών ζώων καταφέρνει να πλησιάσει τις πιο φτωχές και δυσπρόσιτες περιοχές της Κολομβίας. Ταξιδεύει χιλιόμετρα με τα βιβλία του ώσπου να βρει εκείνους που τον περιμένουν
ανυπόμονα. Τα παιδιά. Κατεβαίνει από το γάιδαρο όχημά του στήνει το τραπέζι του, μοιράζει τα βιβλία και μαζεύοτναι όλοι γύρω γύρω για να διαβάσουν ιστορίες, να μιλήσουν, να μάθουν και να παίξουν. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάει τα παιδιά να κάνουν τις εργασίες τους, τους φέρνει βιβλία που είναι χρίσημα για τα μαθήματα, τα μαθαίνει να αγαπάνε να διαβάζουν και εκείνα χαμογελούν όποτε τον βλέπουν.Σήμερα, η προσπάθειά του έχει αναγνωριστεί με αποτέλεσμα να δέχεται σημαντική οικονομική βοήθεια από ΜΚΟ και ιδιωτικές επιχειρήσεις, ώστε να συνεχίσει το έργο του. Διαθέτει, πλέον, 22 «βιβλιο-γαϊδούρια», ενώ πολλοί είναι και οι εθελοντές που τον ακολουθούν. Μάλιστα, χάρη στα βιβλιο-γαιδουράκια του καταφέρνει να πλησιάσει σε περιοχές κατειλημμένες από αντάρτες, οι οποίοι του χαρίζουν κάποιου είδους ασυλία.
Απίστευτο.
Αξίζει το βιντεάκι που θα βρείτε εδώ ή εδώ.
16 σχόλια:
Καλά απίστευτη θέληση πρέπει να έχει αυτός ο άνθρωπος!!!
Μπράβο του, παράδειγμα προς μίμηση..
Και πόσο ανάγκη θα τον έχει ο κόσμος!!!
Δεν ξέρω αν είναι θέληση αν είναι όρεξη ή αγάπη, πάντως είναι ωραίο που το σκέφτηκε και το κάνει... μήπως να ξεκινήσουμε και εμείς με γαϊδουράκια;
Καλό βράδυ.
Καταπληκτική ιδέα & όχι μόνο αφού την εφάρμοσε. Οπότε θα μπορούμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο κι εμείς αν τυχόν απολυθούμε;)
Καλημέρα:)
Caesar καλημέρα! Σίγουρα μπορούμε να το κάνουμε και θα είναι εξίσου χρήσιμο και ωφέλιμο νομίζω!
:))
Λέω κι εγώ βρε παιδιά να ξεκινήσω με το βιβλιογάιδαρο, γιατί όταν ήμουν Πρόεδρος σε ένα Σύλλογο Κηδεμόνων δημόσιου σχολείου γι μια διετία, δεν τα κατάφερα καλά:
Αφού φίλησα κατουρρημένες ποδιές που λένε, για να συγκεντρώσω βιβλία, αγοράσαμε πάγκους, ράφια και καρέκλες, μέχρι που βρήκα χορηγό που μας έδωσε κάποιους υπολογιστές, στήθηκε μια υπέροχη βιβλιοθήκη σε χώρο που τα παιδιά δεν το είχαν ξαναδεί.
Σκέφθηκα οτι όλο και κάποιο παιδάκι θα μπει μέσα, όλο και κάτι θα κερδίσει. και πράγματι.
Τα παιδιά απέδειξαν οτι διψούσαν για τέτοια.
Ομως 2 χρόνια αργότερα μαθαίνω οτι τα βιβλία μουχλιάζουν, γιατί οι δάσκαλοι δεν επισκέπτονται με τους μαθητές την αίθουσα της βιβλιοθήκης, ούτε υπάρχει κάποιος που θα ασχοληθεί με τη λειτουργία της. Μάλιστα έμαθα οτι σκέφτονται να μετατρέψουν αυτήν την περιτή αίθουσα σε κάτι άλλο!!!!
Η τάση μου είναι να πάω να τα πάρω πίσω, (με το γάιδαρο μάλιστα) αλλά πιστή στην ιδέα του εθελοντισμού, τα αφήνω εκεί έρμαιο της δημόσιας παράλυσης, με την ελπίδα οτι τα παιδιά κάποτε θα δείξουν το δρόμο στους δασκάλους τους...
αυτή είναι η εμπειρία μου και σας την καταθέτω γιατί με βαραίνει
Καλά κάνεις Μαίρη και μας το λες αλλά αυτές οι εμπειρίες εμένα με θλίβουν πιο πολύ. Αγαπώ τις βιβλιοθήκες γιατί είναι η δουλειά μου αυτή και αυτό έμαθα να κάνω, αυτό ονειρεύτηκα κιόλας. Μόνο που δεν είχα λογαριάσει όταν ονειρευόμουνα πως είναι εκεί έξω όλα.
Τώρα πιο εφικτό μου φαίνεται να πάρω έναν γαϊδαράκο και να κάνω αυτό που θέλω παρά το να δουλέψω σε σχολική βιβλιοθήκη, που θα ήθελα πολύ.
Πολύ λυπητερό να κάνεις μια τέτοια προσπάθεια και κανείς να μην την ανγνωρίζει και να μην τη συνεχίζει...
Απίστευτη ιστορία στην πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου (ίσως μαζί με Ν. Αφρική και Βενεζουέλα)!!
Καλησπέρα Αλέξανδρε! Η πιο απίστευτη ιστορία είναι το ταξίδι σας... :)
Πολλά φιλιά!
Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα φτιάξω στο χωριό μου μια δανειστική βιβλιοθήκη με τα βιβλία μου που αυξάνονται επικίνδυνα, αργότερα βέβαια που θα αντέχω να τα αποχωριστώ. ;)))))
Απίστευτος!!!
Χίλια μπράβο, συγχαρητήρια.. πόσο πολύ θετική ανάρτηση!
Πραγματικά μπράβο.. Ουσιαστικά έκανε πράξη το όνειρο του.. Ξέρεις λένε πως μερικές φορές η ανεργία σου ανοίγει δρόμους.. Μπορεί δηλ. να είναι μια ευκαιρία για να κάνεις κάτι 'δυνατό' βέβαια η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.. Αλλά να που αυτός ο άνθρωπος τα κατάφερε..!
Καταπληκτικό θέμα ανάρτησης!
Πολύ ενδιαφέροουσες όλες αυτές οι πληροφορίες.
Η ιστορία ακούγεται σαν ευφάνταστο μυθιστόρημα, σαν σενάριο ταινίας.
Μπράβο του!
φιλάκια:))
υγ. librarian το .."22 «βιβλιο-γαϊδούρια»" έτσι όπως γράφτηκε, αν και αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα ήταν LOL :)))) ακόμα χαμογελάω:))
Καλημέρα σας!
Σταυρούλα είναι μια όμορφη ιδέα και φυσικά οι ιδέες είναι για να τις μοιραζόμαστε. Μπορείς να μιλήσεις και με άλλα άτομα του χωριού σου που θα ήθελαν να γίνει κάτι τέτοιο, με σχολεία, με το δήμο αρεκεί να μην καταλήξει όπως της Μαίρης. Γι' αυτό χρειάζεται να είσαι επιφυλακτική και προσεκτική. Να ξέρεις ότι πολλές βιβλιοθήκες ξεκίνησαν έτσι. Είμαι σίγουρη ότι στην προσωπική σου βιβλιοθήκη υπάρχουν κάποια βιβλία που είναι άχρηστα σε εσένα αλλά μπορεί να είναι πολύ χρήσιμα σε άλλους. Εγώ έχω πολλά τέτοια και δεν έχω ιδέα τι να τα κάνω.
Μπράβο σε εσένα καλλιτέχνιδά μου που είσαι τόσο αισιόδοξο άτομο και πάντα βλέπεις την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Προσπαθώ να ξεφύγω από τη γκρίνια των ανθρώπων αλλά πάντα νομίζω ότι δεν το καταφέρνω ιδιαίτερα καλά. Πάντως ο συγκεκριμένος είναι άξιο παράδειγμα προς μίμηση: μην τα βάζεις κάτω, κηνύγα και τα ποιο τρελά όνειρά σου...
Αστεράκι μου η αλήθεια είναι ότι πολλοί έχουν γράψει γι' αυτό το θέμα, πρώτη και καλύτερη η φίλη lemon, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ η ιστορία του που ήθελα να τη γράψω κι εγώ!
Χεχε... μήπως να το αλλάξω και να το κάνω "βιβλιο-γαϊδουράκια"; Αλλά αν είναι να χαμογελάς να το αφήσω ;))
Η αγάπη, η αφοσίωση και η διάθεση προσφοράς κάνουν θαύματα. Και μας συγκινούν όλους. Όπως τον συγγραφέα Απόστολο Λυκεσά που μετέδωσε την είδηση από την ΕΡΤ3 και τη συνάδελφο σου, Λένα Παπαθανασίου, που επίσης την ανάρτησε στο ιστολόγιο της Λέσχης Ανάγνωσης Άνω Τούμπας.
Μου θύμισε ακόμη την πρίν από τριάντα χρόνια περίπου μελέτη του ποιητή Γιώργου Βαφόπουλου, και παλιού συναδέλφου σου επίσης, για τις Λαϊκές Βιβλιοθήκες. Έλεγε τότε ότι η Ελλάδα είχε 300 βιβλιοθήκες περίπου ενώ η Βουλγαρία (του υπαρκτού) 11.000.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ουσιαστικά όμως τίποτα δεν άλλαξε (οι βιβλιοθήκες μας έγιναν 500 περίπου). Πρακτικά πλέον λοιπόν, νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα να φορτώσουμε βιβλία τους 300 γάιδαρους του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης και να γυρίζουμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Μήπως και έτσι επιτέλους κάνουν αυτά που υπόσχονται και αυτά στα οποία υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι.
Poet σε βρίσκω πλήρως ενημερωμένο. Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση των δημοσίων και δημοτικών βιβλιοθηκών της χώρας, κάκιστη, πλην λίγων εξαιρέσεων, και στάσιμη εδώ και αρκετά χρόνια. Μόνο μια προσπάθεια έγινε με τις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες αλλά φοβάμαι ότι όλα όσα έγιναν θα καταρρεύσουν οσονούπω.
Η ελληνική πραγματικότητα, στο χώρο των βιβλιοθηκών τουλάχιστον, δεν μπορεί να συγκριθεί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Απαισιόδοξο, λυπητερό, δυσάρεστο αλλά έτσι είναι και δεν θα αλλάξει σύντομα. Γι' αυτό το παράδειγμα του Luis Soriano είναι ό,τι πρέπει.
Συνέχισε να μας χαρίζεις ποιήματα, για να ονειρευόμαστε.
Κάτι σαν bookcrossing με πιο προσωπική συμμετοχή ίσως. Αξιοθαύμαστος...
Καλησπέρα Maria Jose και καλώς ήρθες στα μέρη μας! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έχω καταλάβει το bookcrossing ή μάλλον το έχω καταλάβει αλλά ποτέ δεν το έχω συναντήσει και είναι σαν να αγνοώ την ύπαρξη του. Εμένα μου θυμίζει πιο πολύ το ρόλο των κινητών βιβλιοθηκών, τα φορτηγά που διαθέτουν (ή μάλλον διέθεταν) οι δημόσιες βιβλιοθήκες και επισκέπτονταν διάφορα απομακρυσμένα χωριά και σχολεία για να δανείσουν τα βιβλία της βιβλιοθήκης. Σήμερα τα βιβλιοφορτηγά υπάρχουν αλλά μένουν ακίνητα γιατί δεν υπάρχει το προσωπικό να τα κινήσει...
Δημοσίευση σχολίου