Μια βόλτα στη Ξάνθη

Επόμενος προορισμός μας η Ξάνθη. Μια διαφορετική βόλτα με άρωμα βουνού και βόλτες στην παλιά πόλη. Για την ακρίβεια δεν είδα τίποτα έξω από την παλιά πόλη με αποτέλεσμα να συνδυάσω την Ξάνθη με όμορφα σπιτάκια, γραφικά και ιστορικά μονοπάτια.
Πρώτη μας στάση το Λαογραφικό Μουσείο. Από την πρώτη ματιά το κτήριο εξωτερικά κάνει εντύπωση, το ίδιο και εσωτερικά. Ο διευθυντής του μουσείου με ιδιαίτερη χαρά μας ξενάγησε στο χώρο, μας μίλησε για το κτήριο, για την Ξάνθη όλη, για τις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις του μουσείου, οι οποίες σίγουρα είναι αξιοζήλευτες. Περιπλανώμενη στους χώρους του γνώρισα την καθημερινή ζωή της υπαίθρου της Ξάνθης, τις φορεσιές καθώς και τα εργαλειά που χρησιμοποιούσαν. Ακολούθησα την ιστορική πορεία της πόλης μέσα στο χρόνο, όπως αυτή αναφέρεται στα ειδικά μπάνερς και το βλέμμα μου καρφώθηκε σε μια πρόταση που με προβλημάτισε: "Πως, πράγματι, να ανεχτεί κανείς, σε μια πόλη τόσης οικονομικής ακμής, με 50 καπνέμπορους, με δύο αρωματοπωλεία, να συναντά ένα όλο κι όλο Βιβλιοπωλείο - Βιβλιοδετείο - Χαρτοπωλείο;", έλεγε κάποιος λόγιος της εποχής, πώς πράγματι.
Σε συνεργασία με την Φιλοπρόοδο Ένωση Ξάνθης (ΦΕΞ) στο Λαογραφικό Μουσείου πραγματοποιούνται εργαστήρια για όλες τις ηλικιές και για όλα τα γουστα: εργαστήρι μουσικό, κουκλοθεατρικό, κοσμήματος, χοροθεάτρου, σχεδίου, φωτογραφίας, αγιογραφίας, κόμικς κτλ. Κρατώ στα χέρια μου το πρόγραμμα των δράσεων και πραγματικά εντυπωσιάζομαι για τις τόσες δραστηριότητες που πραγματοποιούνται καθημερινά και όλα εξαιτίας της όρεξης και της αγάπης λίγων ανθρώπων. Σίγουρα οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν τίποτα απολύτως να ζηλέψουν από τη μεγάλη μας πόλη και κυρίως τα παιδιά, που τους δίνεται η ευκαιρία να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο τους χρόνο δημιουργικά. Ξεφυλλίζω μία έκδοση της ΦΕΞ που έχει συγκεντρώσει το αποτέλεσμα από το εργαστήρι ζωγραφικής: 136 σελ. με ζωγραφιές των μικρών που έμαθαν για την ιστορία της τέχνης ζωγραφίζοντας διάσημους πίνακες, μέσα από αυτούς μαθαίνω κι εγώ και ξαναβλέπω πίνακες από την οπτική γωνία ενός παιδιού. "Η τέχνη δεν αναπαράγει αυτό που βλέπουμε. Μας κάνει να δούμε.", λέει ο Paul Klee και είμαι σίγουρη ότι αυτά τα πιτσιρίκια είδαν.


Η βόλτα συνεχίστηκε και παρόλο το κρύο είχε ήλιο, να στρίψουμε σε όλα τα περίεργα στενάκια, να δούμε, να ρουφήξουμε όσα πιο πολλά μπορούμε, να τραβήξουμε φωτογραφίες για να συνοδεύουν τις αναμνήσεις μας, να αναπνεύσουμε όλο το οξυγόνο για να έχουμε αποθέματα και ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια έκθεση ζωγραφικής. Ο Γιάννης Βούρος παρουσιάζει τα έργα του, όλα με όμορφα χρώματα μα οι πίνακες με συνδυασμό κείμενο και εικόνας ήταν αυτοί που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση, ζωγραφισμένες λέξεις. Δε ξέρω αν είναι σωστό να σας δείξω έναν πίνακα του αλλά γι' αυτό δεν είναι η τέχνη; για να τη μοιραζόμαστε.
Και φυσικά βιβλιοπωλεία. Πώς είναι δυνατόν να μην επισκεφτώ νέα βιβλιοπωλεία; Στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Στογιαννίδη βρίσκεται το βιβλιοπωλείο "Σελίδες". Όλοι οι τοίχοι βιβλία, ξύλινες σκάλες, ξύλινο πάτωμα και όλο το υπόλοιπο ράφια. Ψάχνοντας για τοπικές εκδόσεις όλοι όσοι ρώτησα με οδήγησαν στον εκδοτικό οίκο Σπανίδη. Λίγο πιο πέρα από την παλιά πόλη βρέθηκα σε ένα περισσότερο σύγχρονο βιβλιοπωλείο που στεγάζονται οι εν λόγω εκδόσεις. Από εκεί πήρα το λάφυρο μου. Μια ποιητική συλλογή της Ελένης Δημητριάδου-Εφραιμίδου με τίτλο "Πόλη μου, σαν το ρόδο". Οι σελίδες του μυρίζουν Ξάνθη για τον λόγο αυτό το επέλεξα για να μπει στη βιβλιοθήκη μου και γιατί υπάρχει μέσα ένα ποίημα με τον τίτλο Ταξίδι:

Τι ήθελα να πω,
τι ήθελα να γράψω, τόχω ξεχάσει.
Κάθομαι εδώ, στην άκρη του Κόσυνθου,
πάνω στην πέτρα που βουίζει από νερό.
Φυσάει ο χρόνος και βυθίζομαι
σ' αυτόν τον ποταμό.
Σε πάτο από μουντό σεντούκι.
Βλέπω τη μάνα μου,
να κουβαλάει άστρα
σε λευκό πανί...
Κτίζει τον τόπο μου.
Εδώ να καθίσω μου γνέφει.
Μες στο ξανθό ξυλόχωμα
που 'ναι ζεστό.
Να ξεφτίσω στην άκρη
του παραμυθιού μου.

Μια γεύση από Ξάνθη είναι οι φωτογραφίες της Olga στο blog Healight. Ευχαριστώ για την ενημέρωση!