Κουβέντα για τον σχολικό εκφοβισμό

Με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα του bullying που συναντάται όλο και περισσότερο ακόμη και σε παιδιά πολύς μικρής ηλικίας. Νιώθω ανίσχυρη να διορθώσω το πρόβλημα καθώς είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί όταν δεν θα είμαι παρούσα. Αναζητώντας βιβλία που πραγματεύονται αυτό το θέμα ώστε να το συζητήσουμε στο σπίτι, να προετοιμαστούμε με κάποιο τρόπο, να συνειδητοποιήσουμε ότι οι λέξεις πληγώνουν κι όταν κάποιος μας στεναχωρεί πρέπει να μιλάμε, οδηγήθηκα σε ένα βιβλίο. 

Αυτό το βιβλίο όμως φαινόταν εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο. Η επόμενη μου σκέψη η δημόσια βιβλιοθήκη. Το εντόπισα στον ηλεκτρονικό κατάλογο, κράτησα τον ταξιθετικό κι έτρεξα στο ράφι. Άφαντο το βιβλίο και να ρώτησα τους «υπαλλήλους» (αυτούς που αποσπά κάθε χρόνο το Υπ. Παιδείας χωρίς να έχουν ουδεμία βιβλιοθηκονομική γνώση, ιδέα, όρεξη) άκρη δεν έβγαλα. Άλλο ένα κλεμμένο βιβλίο, που ακόμη και τα υπερσύγχρονα αντικλεπτικά συστήματα αδυνατούν όταν λείπει ο εργαζόμενος. Αδύνατον να ήταν κάπου μέσα στη βιβλιοθήκη και να μην είχα καταφέρει εγώ να εντοπίσω (χωρίς διάθεση να θέλω να περιαυτολογήσω).

Το βιβλίο όμως επανακυκλοφόρησε και νιώθω ευτυχής που το διάβασα με την κόρη μου και το έχω στη βιβλιοθήκη της. Ο τίτλος αυτού «Η μέρα που έγινα κι εγώ λύκος» της Αμελί Ζαβό από τις εκδόσεις Δεσύλλα. Η Γαλλίδα συγγραφέας Amélie Javaux είναι ψυχολόγος και τα βιβλία της σχετίζονται με θέματα που την έχουν απασχολήσει στις συνεδρίες της, ένα από αυτό είναι ο σχολικός εκφοβισμός. Γράφει όπως θα ήθελε να αναφέρει τα μεγάλα αυτά ζητήματα και η ίδια στα παιδιά της.

Δεν θα αναφερθώ στη φοβερή εικονογράφηση, αλλά ούτε στο μικρό και τόσο στοχευμένο κείμενο, θα αναφερθώ μόνο στην αντίδραση της σχεδόν 5 χρόνων Μαργαρίτας, όταν διαβάσαμε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο βιβλίο. Ένιωθα την απορρόφηση της, σχεδόν δεν ανέπνεε, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης της, είχε μπει κυριολεκτικά μέσα στο βιβλίο και παρακολουθούσε την ιστορία δίπλα στο ζωγραφισμένο κορίτσι. Ανυπομονούσε να γυρίσω τη σελίδα να δει τι θα γίνει, πώς θα εξελιχθεί το θέμα. Σχεδόν συνέπασχε με το μικρό κορίτσι, σχεδόν έγινε κι αυτή μαζί της λύκος. Μπορεί στην αρχή να απορούσε και να έψαχνε τον «λύκο» αλλά γρήγορα κατάλαβε τι εννοούσε η συγγραφέας με τον τίτλο του βιβλίου.

Δεν έχω διαβάσει πολλά παιδικά βιβλία που να απεικονίζουν και να εξιστορούν το θέμα του μπούλινγκ αλλά αυτό το βιβλίο από μόνο του αρκεί, γιατί μιλάει στα παιδιά χωρίς να χρειαστεί ο γονιός να εξηγήσει τίποτα. Λέει, μέσω μιας ιστορίας, όλα όσα θα ήθελα να πω εγώ.

Αν και θεωρώ ότι δεν θα πάψει να επανεκδίδεται καλό είναι όμως να το προμηθευτείτε, άμα σας ενδιαφέρει (που προσωπικά δεν βρίσκω το λόγο να μην ενδιαφέρει κάποιον) τώρα που σίγουρα κυκλοφορεί ξανά ανάμεσά μας.