Μεταξύ των αιωνίως δυσοίονων, απειλητικών, εχθρικών, καταθλιπτικών και εντέλει εντελώς βαρετών ειδήσεων, επιλέγουμε να διαβάζουμε και να ασχολούμαστε με παιδικά βιβλία. Ενήλικοι και ανήλικοι παρέα χανόμαστε σε μυρωδάτες χρωματιστές σελίδες και μεταφερόμαστε σε χάρτινους ονειρεμένους και φανταστικούς κόσμους μακριά από αυτήν την πραγματικότητα που κάποιοι επιθυμούν καθημερινά να μας βομβαρδίζουν.
Καλοσυνάτοι και γλυκήτατοι άνθρωποι υπάρχουν παντού γύρω μας και ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί δεν ασχολούμαστε μόνο με αυτούς αλλά επιλέγουν να μας επιβάλουν να θέλουμε να ασχολούμαστε με ό,τι πιο αηδιαστικό κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Και με όλες αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι βγάζω από το ράφι το πιο μελιστάλαχτο, γλυκό και ανάλαφρο σαν πούπουλο βιβλίο που έχω στην παιδική μου βιβλιοθήκη για να σας το παρουσιάσω. Πάντα θα χρειαζόμαστε τέτοια βιβλία.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο λουλούδια, χρώματα και αρώματα που τρυφερά έγραψε μια αξιαγάπητη μανούλα για να το αφιερώσει στις δύο κόρες της. Κι αυτή η αγάπη προς τα παιδιά της ξεχειλίζει παντού. Μόνο μερικές λέξεις χρειάζεται να διαβάσει κάποιος για να κοιτάξει από την κλειδαρότρυπα την ψυχή αυτής της μανούλας.
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, ήταν μια όμορφη και γλυκιά μανούλα που είχε ένα όμορφο και γλυκό κορίτσι που ονομαζόταν Λουλουδένια, αν και το πραγματικό της όνομα ήταν Δένια, την φώναζαν έτσι γιατί αγαπούσε πολύ τα λουλούδια. Στο δωμάτιο της υπήρχαν πολλές γλαστρούλες με λουλούδια τα οποία τα φρόντιζε και τα περιποιούταν καθημερινά με μεγάλη προσήλωση. Ακόμη και τους φίλους της και το παιχνίδι ξεχνούσε προκειμένω να αφιερώσει το χρόνο της στις αγαπημένες της γλαστρούλες. Όλα τα φυτά της είχαν όνομα, μα πιο αγαπημένο από όλα ήταν το πιο μικροκαμωμένο φυτό της, ο Άνθιμος ο Χρυσάνθεμος. Τι θα γίνει όμως όταν μία μέρα το παιχνίδι την συνεπάρει και αφήσει απότιστα τα φυτά της; Η αγάπη και η τρυφερότητα, μάλλον, όλα τα διορθώνει.
Το βιβλίο της γλυκιάς Αναστασίας Γιωτοπούλου με τον τίτλο "Η Λουλουδένια" είναι πραγματικά το πιο γλυκό βιβλίο που έχω πιάσει στα χέρια μου. Και όποτε το διαβάζω σκέφτομαι πόσο σπουδαίο είναι τα παιδιά από πολύ μικρά να μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα και σε αυτό μπορούν να εκπαιδευτούν με πολλούς και απλούς τρόπους.
Μόλις εχτές ενημερώθηκα ότι η μικρή μου έχει αναλάβει αυτό το διάστημα να ποτίζει τη γλαστρούλα που έχουν στην τάξη του παιδικού σταθμού. Κι εμένα στο νου μου ήρθε αυθόρμητα η Λουλουδένια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου