Βιβλιοϊστορίες από την κόρη μου

Από 18 μηνών ξεκινήσαμε τον παιδικό σταθμό. Δυσκολεύεται με τον μεσημεριανό ύπνο, ξέρω ότι η ώρα είναι το πρόβλημα αλλά προσπαθώ να βοηθήσω. Τους ζήτησα να της διαβάζουν ένα βιβλίο πριν τον ύπνο ή αν δεν μπορούν να της το δίνουν να το βλέπει μόνη της. Όπως κάνουμε και στο σπίτι, το βιβλίο είναι η ρουτίνα ύπνου, το βιβλίο με βοήθησε να σταματήσω σταδιακά και τον θηλασμό. Είχε το στήθος για να αποκοιμιέται, της είπα από εδώ και πέρα θα έχεις το βιβλίο. 

Κάθε ημέρα της βάζω ένα βιβλίο στην τσάντα της. Κάποιες φορές καταλαβαίνω ότι το έχουν διαβάσει κάποιες άλλες δεν είμαι σίγουρη. Έχουν και στον παιδικό σταθμό βιβλία, όχι πολλά. Προτίμησα όμως να της δίνω τα δικά της μήπως το οικείο τη βοηθήσει να κοιμηθεί. Προχτές μια από τις εργαζόμενες του δημοσίου παιδικού σταθμού μου ζήτησε να της βάλω στην τσάντα εκείνο το βιβλίο με τη φάλαινα...

Τον Νόι, την ρωτάω με χαρά. Δεν θυμάμαι πως τον λένε, μου απάντησε. Τα διαβάζετε όλοι μαζί; Ναι, μου απαντάει. Τα μαζεύω όλα πριν τον ύπνο και τους τα διαβάζω. Το μόνο με φάλαινα είναι ο Νόι, θα σας βάλω και τη συνέχεια του, της είπα. 

Το απόγευμα εκείνης της ημέρας είπα στη Μαργαρίτα ότι η κυρία της μου ζήτησε αύριο να πάρουμε μαζί τον Νόι. Δεν μου απάντησε, άλλωστε ακόμη το λεξιλόγιο της είναι φτωχό, δεν επιτρέπει πολλές κουβέντες. Με έκανε όμως μια αγκαλιά κι εγώ κατάλαβα ότι νιώθει όμορφα που τα δικά της βιβλία, αυτά που η μαμά της έχει πάρει, κάνουν όλα τα παιδιά να χαίρονται μαζί της. 

Ο Νόι είναι και ο δικός της αγαπημένος, άλλωστε είναι από τα πρώτα ονόματα που είπε μετά το μαμά, μπαμπά και τις υπόλοιπες μωρολέξεις.

Υ.Γ. Ένα πρωί που πήγα να την αφήσω, είδα μια από τις κυρίες της να κάθεται σε μια από τις μικρές καρεγκλίτσες από τη μια πλευρά του μικρού στρογγυλού τραπεζιού και από την άλλη τα αγουροξυπνημένα μουτράκια. Στα χέρια της κρατούσε ένα βιβλίο με πιγκουίνους ανοιχτό ώστε να το βλέπουν τα μικρά. Τους διάβαζε, από μνήμης την ιστορία. Τόσο είχε απορροφηθεί από την ανάγνωση που δεν με είδε που περίμενα να αφήσω τη Μαργαρίτα. Ένιωσα άσχημα που έπρεπε να διακόψω για να μου ανοίξει. Πόσο ήθελα να έχω χρόνο να την τραβήξω μια φωτογραφία. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το βιβλίο που διάβαζαν ήταν της Γιολάντα Τσορώνη Γεωργιάδη Ένας πιγκουίνος όχι και τόσο τέλειος.