Η φαντασία του Μουρακάμι

Είπα να κάνω την προσπάθεια μου και να διαβάσω ένα βιβλίο στα αγγλικά. Μα πως να αντισταθώ σε βιβλίο του Μουρακάμι με τον τίτλο "Η παράξενη βιβλιοθήκη", εγώ μια φτωχή βιβλιοθηκονόμος;

Η ιστορία ξεκινά όταν ο ήρωάς μας, του οποίου το όνομα δεν το μαθαίνουμε ποτέ, επισκέπτεται τη βιβλιοθήκη μετά το σχολείο για να επιστρέψει δύο βιβλία που είχε δανειστεί, στην ώρα τους, άλλωστε δεν είναι του χαρακτήρα του να καθυστερεί. Παράλληλα, επιθυμεί να βρει πληροφορίες για ένα ζήτημα που τον απασχολούσε, συγκεκριμένα για το πώς οι Οθωμανοί μάζευαν του φόρους. Η μητέρα του, άλλωστε, του έλεγε πάντα ότι αν δεν ξέρει κάτι πρέπει να πάει στη βιβλιοθήκη να ψάξει γι' αυτό. Και κάπως έτσι ξεκινά αυτή η περίεργη σχεδόν σουρεαλιστική ιστορία που εμπνεύστηκε ο αγαπημένος μας Ιάπωνας συγγραφέας Μουρακάμι και ακόμη δεν μας μετέφρασαν στα ελληνικά οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι κι ας έχει εκδοθεί στα αγγλικά από το 2014.

Η βιβλιοθηκονόμος που ήταν πολύ απασχολημένη διαβάζοντας ένα μεγάλο και χοντρό βιβλίο, του λέει ότι βιβλία σχετικά με αυτό που ψάχνει θα βρει στο υπόγειο, στο δωμάτιο 107. Εκεί τον περίμενε ένας περίεργος μικροσκοπικός κύριος που με το που άκουσε το θέμα της αναζήτησης θεώρησε καλό ότι έπρεπε να τον εξυπηρετήσει αμέσως και να τον αναγκάσει να διαβάσει τα πολύ σπάνια βιβλία που του έφερε σε ένα κελί. Και κάπως έτσι ο μικρός μας ήρωας βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα κελί, αλυσοδεμένος, αναγκασμένος να αποστηθίσει τα μεγάλα και πολύ παλιά βιβλία που του είχε φέρει ο κύριος. Βέβαια στο ενδιάμεσο τον επισκέπτονται ένας άνθρωπος που είναι ντυμένος με δέρμα προβάτου και μια πολύ όμορφη κοπέλα που του σερβίρουν του κόσμου τις λιχουδιές, άλλωστε ο άνθρωπος πρόβατο από την αρχή του υποσχέθηκε ότι θα του σερβίρει τα πιο λαχταριστά και φρεσκοτιγανισμένα ντόνατς που είναι και η σπεσιαλιτέ του. Ο μικρός μας ήρωας τρώει καλά και παράλληλα διαβάζει τα παλιά βιβλία που κάθε φορά που τ' ανοίγει αυτόματα μεταφέρεται στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γίνεται Τούρκος εφοριακός με το όνομα Ibn Armut Hasir, περπατάει στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, χαιρετά τους πλανόδιος πωλητές και τον περιτριγυρίζουν μυρωδιές φρούτων, φρεσκοκομμένου καπνού και καφέ. Είναι αλήθεια πως εκεί αλυσοδεμένος στο σκοτεινό κελί νιώθε να αποστηθίζει όσα διαβάζει πιο εύκολα. Όμως δεν σταματά ούτε λεπτό να ανησυχεί για τη μητέρα του που θα τον ψάχνει καθώς δεν γύρισε στην ώρα του μετά το σχολείο και να τον απασχολεί το κατοικίδιό του, ένα όμορφο ψαρόνι, που η μητέρα του από την αγωνία της θα έχει ξεχάσει να ταΐσει. Με κόπο θα καταφέρει να αποδράσει από τη βιβλιοθήκη πριν ο κακότροπος κύριος φάει τα παραγεμισμένα με πληροφορίες μυαλά του, όπως τον είχε απειλήσει.

Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω για την εικονογράφηση του βιβλίου. Όχι μόνο γιατί είναι υπέροχη αλλά γιατί προϋπήρχε της ιστορίας. Στον κολοφώνα του βιβλίου γίνεται ξεχωριστή αναφορά στις εικόνες. Η μαραμαρόκολλα αλλά και οι περισσότερες εικόνες του βιβλίου βρέθηκαν σε παλιά βιβλία της βιβλιοθήκης του Λονδίνου. Μα για πόσα λόγους μπορεί να φανεί χρήσιμη τελικά μια βιβλιοθήκη;

Το βιβλίο είναι για μεγάλα παιδιά και για μας που είμαστε πάντα παιδιά.