Πολυαγαπημένα βιβλία για βιβλία, τα βιβλία εκείνα δηλαδή που αναφέρονται σε άλλα βιβλία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, εκδότες, τη δύναμη των λέξεων, τη φιλαναγνωσία, την αγάπη για τη μυρωδιά του χαρτιού. Ποιος βιβλιόφιλος δεν απολαμβάνει την ανάγνωση ενός τέτοιου βιβλίου και δεν βρίσκει κάτι από τον εαυτό του μέσα στις σελίδες του;
Θα σας μιλήσω για ένα αγαπημένο βιβλιοβιβλίο που είχα διαβάσει το μακρινό 2007 και το ξαναδιάβασα τώρα για να γράψω δύο λόγια εδώ γιατί του αξίζει και με το παραπάνω μια ανάρτηση. Πριν αρχίσω όμως να σας πω ότι το βιβλίο είναι εξαντλημένο από τον εκδότη του οπότε αν θελήσετε να το διαβάσατε θα πρέπει να κομπιάσετε για να το βρείτε, ένα πραγματικό κυνήγι βιβλίου δηλαδή που εμένα με εξιτάρει λίγο παραπάνω. Πρέπει να απευθυνθείτε σε λαγωνικά βιβλίων, σε έμπειρους παλαιοβιβλιοπώλες δηλαδή, να μιλήσετε με φύλακες βιβλίων, δηλαδή τοπικές βιβλιοθήκες ή και μεγαλύτερες, ή να βάλετε αγγελία σε κάποιο ομάδα ανταλλαγής βιβλίων ή απλά να περιμένετε μήπως και επανακυκλοφορήσει. Όπως και να έχει Η μοναχούλα του Pierre Péju που οι εκδόσεις Ποταμός επέλεξαν να το αφήσουν εξαντλημένο αξίζει να διαβαστεί από όσους αγαπούν την ανάγνωση, κι είμαστε πολλοί αυτοί, σας βλέπω όλους μέσω instagram!
Μια μελαγχολική ιστορία που αναφέρεται σε μοναχικούς ανθρώπους. Ο βιβλιοπώλης Βολλάρ που από μικρή ηλικία διάβαζε μανιωδώς βιβλία, ζούσε σε έναν δικό του κόσμου μαζί με τους χάρτινους φίλους του που του έδιναν δύναμη να αντιμετωπίσει όλη τη βία και την απόρριψη που δεχόταν από το σχολικό του περιβάλλον, επειδή έκανε το λάθος να είναι διαφορετικός, η Τερέζε μια διάφανη γυναίκα που πιο πολύ από όλα θέλει να φεύγει και να σημειώνει τις σκέψεις της σε ένα τετράδιο και η Εύα η μοναχούλα που έκανε το λάθος να γεννηθεί. Όλοι αυτοί συναντιούνται στην πρώτη σελίδα λόγω ενός τροχαίου δυστυχήματος. Ο Βολλάρ αγαπάει να διαβάζει ιστορίες, πολλές από τις οποίες έχει απομνημονεύσει και μπορεί να απαγγέλει από μνήμης. Οι ιστορίες έχουν τη δύναμη να γιατρεύουν κάθε πόνο μόνο που αυτή τη φορά δεν τα καταφέρνουν.
Το βιβλίο συγκεντρώνει προτάσεις από εκείνες τις βιβλιοφιλικές που μου αρέσει να υπογραμμίζω, παραθέτει αποσπάσματα από αγαπημένους συγγραφείς, μιλάει για τη δύναμη των λέξεων αλλά και την αδυναμία τους. Γιατί τελικά αυτός που διαβάζει μανιωδώς και ζει μέσω των φανταστικών ηρώων της λογοτεχνίας εντέλει ζει τη ζωή που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να ζήσει. Σταδιακά αποκόπτεται από τον πραγματικό κόσμο, απομονώνεται, αποκοινωνικοποιείται. Αγαπάμε τα βιβλία, αγαπάμε τα social network αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική ζωή.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όλους εμάς εφάμιλλο ενός ακόμη αγαπημένου βιβλίου από τις εκδόσεις Πατάκη Το χάρτινο σπίτι. Αναζητήστε το!
Για περισσότερα βιβλία για βιβλία μπορείτε να βλέπετε τη βιβλιολίστα μου που έχω συγκεντρώσει όλα όσα βιβλία αυτής της κατηγορίας γνωρίζω.
Το βιβλίο συγκεντρώνει προτάσεις από εκείνες τις βιβλιοφιλικές που μου αρέσει να υπογραμμίζω, παραθέτει αποσπάσματα από αγαπημένους συγγραφείς, μιλάει για τη δύναμη των λέξεων αλλά και την αδυναμία τους. Γιατί τελικά αυτός που διαβάζει μανιωδώς και ζει μέσω των φανταστικών ηρώων της λογοτεχνίας εντέλει ζει τη ζωή που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να ζήσει. Σταδιακά αποκόπτεται από τον πραγματικό κόσμο, απομονώνεται, αποκοινωνικοποιείται. Αγαπάμε τα βιβλία, αγαπάμε τα social network αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική ζωή.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όλους εμάς εφάμιλλο ενός ακόμη αγαπημένου βιβλίου από τις εκδόσεις Πατάκη Το χάρτινο σπίτι. Αναζητήστε το!
Για περισσότερα βιβλία για βιβλία μπορείτε να βλέπετε τη βιβλιολίστα μου που έχω συγκεντρώσει όλα όσα βιβλία αυτής της κατηγορίας γνωρίζω.
6 σχόλια:
Με την ευκαιρία, να προτείνω το εξαιρετικό για μένα βιβλίο του Πεζύ "Το γέλιο του δράκου".Είχα γράψει δυο λόγια στο ιστολόγιό μου.
Close to your heart, ε; Μού φάνηκε πολύ τρυφερός ο τίτλος της ανάρτησης (και χαμογέλασα, γιατί μου θύμισε κάτι παλιό δικό μου που το ονόμαζα έτσι). Όπως και ο τίτλος του βιβλίου στο οποίο την αφιερώνεις. :-)
Ενδιαφέρον το βιβλίο. Ίσως το ψάξω και αυτό.
Σε σχέση με αυτά που έγραψες για τους μανιώδεις αναγνώστες, δε νομίζεις ότι, αν όντως αποκοινωνικοποιούνται, το διάβασμα είναι για αυτούς πηγή αδυναμίας και το χρησιμοποιούν περισσότερο σαν κρυψώνα και όχι τόσο από επιλογή, αλλά από ανάγκη; Οπότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι, αφού δεν είναι η ανάγνωση καθεαυτή που τους αρέσει, άρα δεν είναι πραγματικά βιβλιόφιλοι;
(Με την ευκαιρία που έγραψες για αναζήτηση βιβλίων, αυτόν τον καιρό ψάχνω για ένα που είναι επίσης εξαντλημένο. Έχεις καμία πρόταση για καλούς παλαιοβιβλιοπώλες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν;)
Κατερίνα λίγο αφότου διάβασα τη μοναχούλα είχε κυκλοφορήσει το γέλιο του δράκου με αυτό το φωτεινό εξώφυλλο που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν διάβασα ποτέ. Ξέμεινε σε παιδικά δωμάτια και σε κάποιο σκονισμένο ράφι, καταχωνιασμένο πίσω από αντικείμενα στέκει υπομονετικά και με περιμένει, ελπίζω.
Χαίρομαι που σου άρεσε ο τίτλος της ανάρτησης. Τυχαία βγήκε χωρίς να το πολυσκεφθώ.
Το βιβλίο είναι όντως τρυφερό και μελαγχολικό.
Αυτό το ζητημα που αναφέρεις βρίσκεται κρυμμένο πίσω από τις λέξεις του βιβλίου.
Σε ολα χρειάζεται μια ισορροπία (επηρεασμένη κι από το σημερινό πρώτο μάθημα της γιόγκα). Καμιά φορά κάτι που αγαπάς πολύ μπορεί να σε απομακρύνει από κάτι άλλο που επίσης χρειάζεσαι.
Ξέρω μόνο καλά παλαιοβιβλιοπωλεία όλα στη γειτονιά μου Νεάπολη/ Εξάρχεια που περπατώ ξανά και ξανά όταν είμαι στην Αθήνα.
Δες έδω:
https://voltitses.blogspot.gr/2008/10/blog-post.html
http://voltitses.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html
Τι γλυκό και τρυφερό βιβλίο! Το έχω διαβάσει δυο φορές.
Το διάβασμα για μένα είναι α νά γ κ η. Όπως ο αέρας που αναπνέω.
Με έχει σώσει στα δύσκολα, όταν δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα αλλιώς.
Τρέμω τη στιγμή που για κάποιο λίγο δεν θα μπορώ να διαβάσω. (Προχωρημένη σκέψη, ε;)
Rosa είσαι κι εσύ τυχερή που έχεις αυτό το βιβλιαράκι!
Το διάβασμα, αχ αυτή η λογοτεχνία, τι θα κάναμε χωρίς αυτούς τους συγγραφείς!
Δημοσίευση σχολίου