Ο Κέδρος και οι άνθρωποι του

Είναι πολλές φορές που επιλέγω ένα βιβλίο μόνο και μόνο γιατί εμπιστεύομαι τον εκδοτικό οίκο. Συμπαθώ το εκδοτικό γούστο, την τυπογραφική εμφάνιση και τέλος πάντων το τυπογραφικό σήμα είναι κάτι σαν εγγύηση ότι τα χρήματα δεν θα πάνε χαμένα.
Κι αυτό είναι άθλος, είναι επιχειρηματική ευφυΐα.
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι είναι οικογενειακές επιχειρήσεις που περνούν από τη μία γενιά στην άλλη. Συνεχίζεται η παράδοση, οι νέες γενιές έχουν τη γνώση της ιστορίας της επιχείρησης των προγόνων τους και προσπαθούν να τη συνεχίσουν και να την εξελίξουν.
Πολλά τέτοια παραδείγματα, Ίκαρος, Εστία, Κέδρος.
Ο εκδοτικός κόσμος είναι από μόνος του μια ωραία ιστορία, άξια να ερευνηθεί και να μελετηθεί.
Συνεχίζω να παρακολουθώ ό,τι γράφεται γι' αυτές τις ιδιαίτερες πολιτιστικές επιχειρήσεις.

Πρόσφατα η αίθουσα εκδηλώσεων του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ) που στεγάζεται στο όμορφο νεοκλασικό της Θεμιστοκλέους λίγο πιο πάνω από την πλατεία Εξαρχείων ονομάστηκε σε "Νανά Καλλιανέση" με σκοπό να τιμήσουν την πρώτη εκδότρια του Κέδρου που συνέφερε στη δημιουργία και ανάπτυξη του εκδοτικού οίκου του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Τσίρκα.

Με αφορμή την εκδήλωση αυτή, η Μάρω Δούκα έγραψε ένα μικρό αυτοβιογραφικό κείμενο που αναφέρεται στην γνωριμία της με τον Κέδρο και τους ανθρώπους του. Το ολιγοσέλιδο κείμενο που εκδόθηκε από τον ΟΣΔΕΛ και ευγενικά μου ταχυδρόμησαν είναι μια ιστορία που από τις πρώτες λέξεις σε μεταφέρει στην εποχή που το βιβλίο και οι άνθρωποι του είχαν την αξία και την αναγνώριση που δικαιούνταν.
"Τι άλλο μένει εκτός από το βιβλίο; Το καλό βιβλίο, το προοδευτικό! Τι άλλο απέμεινε για να μας εμψυχώνει εκτός από τη διάθεση να διαφωτίσουμε τον κόσμο, να τον βοηθήσουμε να σκεφτεί, να κοιτάξει με αισιοδοξία το μέλλον;".
Η Μάρω Δούκα περιγράφει τα πρώτα βήματα της εκδότριας του Κέδρου, ακολουθούμε κι εμείς την πορεία της στα όμορφα στενά της παλιάς Αθήνας. Τα κτίρια που στέγασαν το βιβλιοπωλείο, τον εκδοτικό οίκο, τα σπίτια που στέγασαν την ίδια. Ομόνοια, Εξάρχεια, Νεάπολη, Κυψέλη.
Τα κτίρια ακόμη και σήμερα μένουν εκεί, στέκουν γκρίζα και σωπαίνουν. Πόσες ιστορίες εκτυλίχθηκαν μέσα τους και πόσες συνεχίζουν να εκτυλίσσονται.
Οι 44 σελίδες αυτού του κειμένου δεν αρκούν για να μάθουμε όλη την ιστορία των ανθρώπων που σε χρόνια δύσκολα εξέδιδαν αριστουργήματα, αρκούν όμως για να πάρουμε μια γεύση.
Κι ως από σύμπτωση αυτή η εκδήλωση έρχεται να συνοδέψει το θάνατο της συνεχίστριας του εκδοτικού έργου του Κέδρου, της Κάτιας Λεμπέση. Δεν αργεί ο καιρός που θα διαβάζουμε τις ιστορίες από τη δική της ζωή.

Η έκδοση του κειμένου κυκλοφορεί εκτός εμπορίου και όποιος ενδιαφέρεται να το αποκτήσει μπορεί να περάσει από το Σπίτι του Βιβλίου να το προμηθευτεί ή μπορεί να μου ζητήσει το δεύτερο αντίτυπο που έχω στα χέρια μου.