Ο γέρος και η θάλασσα

Ο Μαραμπού διάβασε και μετά από πολλές πιέσεις μας έστειλε την συντομότερη ανάρτηση που θα μπορούσε να γράψει.

Ο Χέμινγουεϊ δεν είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μοιράζομαι ανάμεσα στις κριτικές που λένε ότι έχει γράψει μερικά πολύ άσχημα βιβλία και σε εκείνες που ισχυρίζονται ότι έχει γράψει αριστουργήματα.  Επιμένω να συντάσσομαι με τις πρώτες! Όμως, η νουβέλα του, “Ο γέρος και η θάλασσα” είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο.

Πρόκειται για την περιπέτεια ενός γέρου Κουβανού ψαρά ο οποίος πιάνει έναν μεγάλο ξιφία και ύστερα από τρία μερόνυχτα μάχης καταφέρνει να τον υποτάξει. Καθώς όμως επιστρέφει στο λιμάνι, οι καρχαρίες καταβροχθίζουν το κουφάρι του ξιφία, με αποτέλεσμα ο ψαράς να φθάσει πίσω με ένα τεράστιο ψαροκόκαλο δεμένο στην βάρκα του. Εντυπωσιάζει η  όμορφη επιλογή των λέξεων καθώς και η μάχη του γέρου με το ψάρι (και κατ' επέκταση με την φύση), όπου η συνήθεια του γέρου να μονολογεί ολομόναχος πάνω στην βάρκα στην απόλυτη ερημιά της θάλασσας, προσδίδει έναν ιδιότυπο χαρακτήρα στην αφήγηση. Αναπόφευκτα, σε όλη την έκταση του βιβλίου και σίγουρα στο τέλος του, διαφαίνεται ένας έντονος συμβολισμός, ο οποίος ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως.

Μεγάλη πρωταγωνίστρια σε έργα αυτού του είδους, είναι φυσικά η θάλασσα! Μπορεί να μην έχει τον βίαιο χαρακτήρα του “Τυφώνα” του Κόνραντ, ούτε το ανεξήγητο μυστήριο του “Μόμπι Ντικ”, διαθέτει όμως μια διακριτική παρουσία που γοητεύει, ικανή να σε κάνει να την αναπολείς μέσα από τις μυστηριακές φλόγες του αναμμένου τζακιού!