πέντε χρόνια οι βολτίτσες στην μπλογκόσφαιρα!

Ημέρα επετείων η σημερινή, χτεσινή πια που ανεβάζω το κειμενάκι. Μακριά από τις βολτίτσες λίγο καιρό τώρα να στροβιλίζομαι σε λύπες, αρρώστιες, πιέσεις και απογοητεύσεις που δεν λένε να κοπάσουν. Δεν ήθελα να ξεσπάσω εδώ που είναι μια ζωτική και συγχρόνως δημιουργική διέξοδος έκφρασης. Δεν ήθελα να έρχομαι λυπημένη με σκέψεις να σέρνονται στα πατώματα, σε ένα εκατομμύριο αποχρώσεις του μαύρου (όχι δεν έχω διαβάσει τις αποχρώσεις του γκρι!!). Τέλος πάντων. Το βάφτισμα κάθε νέου πράγματος, κάθε προσπάθειας έχει μεγάλη σημασία. Δίνει το στίγμα, εκπέμπει ένα μήνυμα, το κέφι που κλείνει μέσα στο ξεκίνημά του, υπογράφει την πρόθεση. Καθίσαμε με την librarian, πέντε χρόνια πριν, να διαλέξουμε το όνομα του blog θέλαμε και είχαμε αποφασίσει να στήσουμε. Δεν θυμάμαι επακριβώς αλλά είχαν πέσει στο τραπέζι καμιά δυο χλιαρές ιδέες που δεν μας αντιπροσώπευαν. Μετά είπαμε να λεγόμαστε Βόλτα, συμφωνήσαμε γελαστά ότι μας άρεσε αλλά όταν μπήκαμε να το δηλώσουμε, είχε προλάβει άλλος. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είδα ποιος είχε καπαρώσει το όνομα και τι περιεχόμενο είχε το blog εκείνο, παράλειψη, θα το κάνω όμως τώρα άμεσα. Βολτίτσες ήταν η επόμενη ιδέα, και ναι μας άρεσε πολύ και ήταν ελεύθερη να γίνει το δικό μας όνομα και έτσι έμεινε. Είναι αλήθεια ότι μας εκφράζει. Κάναμε, τότε, καθημερινές βολτίτσες μέσα στην Αθήνα, άλλοτε με συγκεκριμένο προορισμό άλλοτε περιφερόμασταν παντελώς άσκοπα. Ξεκουραζόμασταν σε τοιχαλάκια και παγκάκια, τρώγαμε στο πόδι κουβεντιάζοντας συνεχώς μια για το ένα μια για το άλλο, προσωπικά και γενικά, μα πάνω από όλα για διαβάσματα και βιβλία, για βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία, για παλαιοπωλεία, για εκδότες ντόπιους και ξένους. Ό, τι απόσταση μας χώριζε, τα βιβλία την νικούσαν. Πολλές από τις αναρτήσεις προέκυψαν από αυτές ακριβώς τις βόλτες στις εκθέσεις, φεστιβάλ, παζάρια βιβλίου, από αγορές κατά την διάρκειά τους. Πολλές ιδέες ήρθαν από τις βολτένιες κουβέντες, από αλληλοπαρακινήσεις. Από τα τριγυρίσματα και τις ανακαλύψεις μέσα στην πόλη γεννήθηκαν ιδέες που φόρεσαν λόγια που τα μοιραστήκαμε στο κοινωνικό δίκτυο, το μεγάλοοοο και άπιαστο, απρόσωπα στην αρχή. Στην συνέχεια, γνωρίσαμε και από κοντά φίλους σχολιαστές. Αυτό είχε το κουράγιο και το θάρρος να το κάνει η librarian περισσότερο. Με όσους γράφανε σχόλια αναπτύχθηκαν διάφορων επιπέδων σχέσεις, σύμπλευσης, συμπληρωματικές, γελαστές αλλά και θυμωσιάρικες (θυμάμαι μια που επίσημα δήλωσε επίσημα ότι εγκατέλειπε την παρέα μας), αναμονής και προσμονής από ανάρτηση σε ανάρτηση. Όλους τους φίλους συνοδοιπόρους τους ευχαριστούμε. Τα νούμερα και ο χάρτης που δείχνει με κόκκινα αστεράκια από ποια μέρη του κόσμου μπαίνουν άνθρωποι ήταν και είναι παιχνίδι πολύ ανεβαστικό γιατί η επικοινωνία είναι τόσο απαραίτητη, ακόμα και για τους κλειστούς και εσωστρεφείς. Παρακολουθώ στην τηλεόραση (μήπως ήρθε η ώρα να την ξανακόψω;;;) το καβγά για την εθνική επέτειο και αναλογίζομαι ότι καλό είναι να γίνονται συζητήσεις και καλό είναι να επανασκεφτόμαστε τι ακριβώς γιορτάζουμε, τι επιλέγουμε να θυμόμαστε για εμάς και τους άλλους, πώς το γιορτάζουμε, τι επιθυμούμε από αυτήν την επέτειο, πώς θέλουμε δηλαδή να λειτουργήσει, να βάζουμε νέο πλαίσιο και παρόμοια. Όμως, καθόλου δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε αυτήν την διαδικασία…. Να κλείσω με μια χρωστούμενη πληροφορία. Θυμάστε εκείνον τον πίνακα με το βιβλιοπωλείο, και ανθρώπους να ψηλαφούν και φυλλομετρούν βιβλία στα ράφια και τους πάγκους. Εεε λοιπόν ο καλλιτέχνης που τον έφτιαξε, έχει ζωγραφίσει και άλλους πίνακες με το ίδιο θέμα, λέγεται Willy Belifante και είναι στην βικιπαίδεια.