Βιβλιοπετάγματα

Η γνωστή κατάσταση συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Το περιμένουμε, το ξέρουμε ότι δεν ήρθε ξαφνικά (ούτε οι τυφώνες και τα τσουνάμι δεν εμφανίζονται απρόσμενα, δίνουν προειδοποιητικά σημάδια), έτσι και η φάση αυτή, δεν θα ξυπνήσουμε ένα ωραίο πρωινό και θα έχει φύγει. Στο μεταξύ θα πρέπει να ζήσουμε, να ζούμε, να έχουμε μια καθημερινότητα, ο καθένας μας με την διάθεση που θα φτιάξει. Και κάτι περισσότερο θα πρέπει να ξαναπλάσουμε τα όνειρά μας, να στερεώσουμε γερά τους μηχανισμούς άμυνας, επιβίωσης. Ο καθένας ξεχωριστά τους δικούς του και όλοι μαζί να μοιραστούμε κάποια αχτίδα κοινής προσδοκίας.
Για αυτό επιστρέφω σε ένα παιδικό βιβλιοβιβλίο (πλησιάζει και το καλοκαιράκι, καιρός για χαλαρά διαβάσματα). Τα παιδικά βιβλία γραμμένα από μεγάλους βέβαια, επιθυμούν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά, να μιλήσουν και να δείξουν πράγματα και θάματα, να διδάξουν άλλοτε. Σε κάποια γωνιά τους, όμως, κρύβουν την δεύτερη ευκαιρία που θα ήθελαν οι ενήλικοι πια συγγραφείς να είχαν ως παιδιά. Να είχαν μπορέσει τότε, να είχαν ένα τέτοιο βιβλίο, μια φαντασία, ένα παραμύθι... Βιβλίο δώρο γιατί με συντρέχουν πολλοί στο σκάλισμα των βιβλιοβιβλίων, πολύ τους ευχαριστώ.

Το βιβλίο που πετάει του Πιέρ Λορί (εικονογράφηση Ρεμπέκα Ντοτρμέρ μετάφραση Μαρίζα Ντεκάστρο, εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2009), σε μεγάλο σχήμα που αναδεικνύει την εικονογράφηση, μέσα στην χαρά του χρώματος. Μα είναι τόσο χορταστικές οι εικόνες που σχεδόν δεν χρειάζονται τα λόγια. Είναι η ιστορία ενός βιβλίου που δεν ακολούθησε την πεπατημένη μοίρα των βιβλίων σε ράφια, κιβώτια, σάκες, στοίβες. Από ένα ατύχημα ταξίδεψε στον ουρανό.
Ένα βιβλίο, ένα που μιλάει για την περιπέτεια του Ίκαρου, πέφτει από την ζεστούλα της σάκας της Μαριάννας. Βρέχει και βρέχεται, οι σταγόνες σαν δάκρυα. Το παίρνει μια κίσσα στην φωλιά της. Τα κισσόπουλα το τσιμπολογούν, μα δεν τρώγεται, μόνο λέει την ιστορία του Ίκαρου που θέλησε να δραπετεύσει με κερένιες φτερούγες που τις έλιωσε ο Ήλιος. Τα κισσόπουλα θέλουν αλλά να, φοβούνται να βγουν από την φωλιά, να ανοίξουν τα φτερά τους στο κενό και να πετάξουν. Το βιβλίο πέφτει και τα προσκαλεί, δειλά τα μικρά πουλιά το ακολουθούν. Στριφογυρίζουν στον άνεμο, δοκιμάζουν, παρασέρνονται δώθε κείθε, τελικά πετούν.
Το βιβλίο συναντά ένα αερόστατο. Βρήκε τον Ίκαρο, σκέφτεται και χαίρεται. Ο γεράκος επιβάτης και οδηγός του αερόστατου θέλει να επιστρέψει το βιβλίο στην Μαριάννα. Το καταφέρνει με την βοήθεια του ανέμου.
Πάω μια βολτίτσα να ξεσκάσω, να ανακατέψει το αεράκι τα μαλλιά μου.

Είδα μια ένδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας, θα σας τα πω...