Παιδικά βιβλιοβιβλία

Πρώτη φορά μου σέρνεται μια ανάρτηση για τις Βολτίτσες τόσο πολύ. Δεν το βάζω κάτω, επανέρχομαι με καινούργια λόγια πάνω στα παλιά, ίσως να έχουν χάσει και την επικαιρότητά τους. Μα πάλι όχι, τα βιβλία πάντα μιλάνε.
Κυριακή. (Εννοείται η προηγούμενη, τούτη είναι φωτεινή). Βρέχει ασταμάτητα και ο ουρανός κρέμεται σιωπηλός και υπόγκριζος. Η ΕΜΥ να απειλεί/προειδοποιεί για επιδείνωση εδώ και εκεί και σε άλλα μέρη του πλανήτη.
Κάθομαι και ξαναφέρνω στο νου μου την επίσκεψη στην 3η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου. Στο ίδιο μέρος, χωρίς εκπλήξεις χωροταξικού τύπου. Ο κόσμος συνέχεια πολύς και πυκνός (το τσέκαρα και με άλλους επισκέπτες που πήγαν άλλες ώρες και άλλες μέρες). Η ατμόσφαιρα είχε ζωντάνια στους διαδρόμους, εμπρός από τα διαμορφωμένα «περίπτερα» και πίσω από αυτά. Μια κίνηση, ένα πολύχρωμο κύμα σε πολλά ύψη, από χαμηλά τα νήπια έως ψηλά οι γονείς και τροχοφόρα καρότσια με ενεργητικά ή παραδομένα στον ύπνο βρέφη. Φωνές διάχυτες, από τις εκδηλώσεις και τα δρώμενα που συγκέντρωναν μεγάλο ενδιαφέρον, φωνές αλλιώτικες, όπως αλλάζουν σε ρυθμό, άρθρωση, ένταση και ταχύτητα όταν απευθύνονται σε παιδιά. Τα παιδιά να μιλάνε κανονικά, όταν διαφωνούσαν, τότε έκαναν τα τσαλίμια τους.
Τι να πω τώρα; Η συγκομιδή παιδικών βιβλιοβιβλίων καλή, οκτώ εντόπισα μέσα στα πολλά. Ίσως, μάλλον, να υπήρχαν περισσότερα. Το κακό είναι ότι δεν ήταν δυνατόν να τα αγοράσω όλα για να τους ρίξω μια κοντινή ματιά. Ειδικά τα μεγάλου μεγέθους με σκληρό εξώφυλλο είχαν γύρο στα 15 €. Χμ! Τέλος πάντων! Το θέμα των τιμών μια άλλη ιστορία, θα μπορούσε να γίνεται μια έκπτωση, βοηθάει γενικά, δίνει και παραπάνω νόημα στην Έκθεση.
Επιτόπου σε ισορροπία κράτησα σημειώσεις των τίτλων και του εκεί φυλλομετρήματος. Με γενναιοδωρία περιέλαβα και δύο οριακά της κατηγορίας. Πριν τα προσθέσω στον κατάλογο, παρατηρώ αριθμούς. Από τους οκτώ τίτλους οι πέντε είναι Ελλήνων συγγραφέων και οι τρεις ξένοι (αγγλικοί και γαλλικός). Πατάκης τρία, Μεταίχμιο τρία, (ισοπαλία, σημειώσατε Χ) Κάστωρ ένας, Παπαδόπουλος ένας. Τα τρία του Πατάκη έχουν γραφεί από τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο, Ο θησαυρός του Βιβλιοπόντικα (αυτό το ήξερα και το αναζήτησα ειδικά), η Έμπνευση μου είπε να σας πω… δέκα παραμύθια και μισό (περιλαμβάνει CD με αφήγηση της ιστορίας και μουσική) και Κι οι ιστορίες μεταναστεύουν (τα δύο οριακά αλλά με ενδιαφέρον).
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο του Άρη Μπουλώτη, Ο Αζόρ και ο Κωστάκης στο Σχολείο, εικόνες Λήδα Βαρβαρούση, της Κάρολ Ντόναχιου, Η ιστορία της γραφής, μετάφραση-επιμέλεια Μαρίζα Ντεκάστρο από τις εκδόσεις Κάστωρ της Ρίτα Μάρσαλ, Μισώ το διάβασμα. Βιβλίο τέλειο το τελευταίο με εικονογράφηση έργο τέχνης, όμορφη όπως του αξίζει, για τον Ευτύχη και την σκυλίτσα του την Σελίδα. Μα εδώ θα σταθώ σε έναν άλλο τίτλο, στα γράμματα που χορεύουν της Μαρίας Ρουσάκη, εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Τα γράμματα χορεύουν κυριολεκτικά για την Ελίζα γιατί η Ελίζα έχει μαθησιακές δυσκολίες, λειτουργεί διαφορετικά στο βάθος του μυαλού της, βλέπει τα γράμματα αλλιώς, τους αριθμούς ανάποδα, στο περίπου, ειδικά αν μοιάζουν. Ακόμα και τις κινήσεις τις καθρεφτίζει αντίθετα. Τα γραμμένα σημεία την μπερδεύουν, δεν κάθονται ήσυχα μπροστά στα μάτια της να τα αποκωδικοποιήσει. Ζαλίζεται, αργεί, καταβάλει μεγάλη προσπάθεια εκεί που τα άλλα παιδιά δεν μοιάζει να παιδεύονται και τόσο. Ενώ έχει μεγάλο ενθουσιασμό, τραβάει ζόρι, την πιάνει το παράπονο, την κατακλύζει ένα τεράστιο επαναλαμβανόμενο «γιατί, γιατί, γιατί». Ο μπαμπάς της Ελίζας της εξηγεί, έχει υπομονή, είναι εκεί για να την υποστηρίξει να βρει τους τρόπους να ξεπεράσει τις δυσκολίες της, κόλπα και μυστικά. Αναθαρρεύει η Ελίζα «Μήπως τα γράμματα χορεύουν για να τα αγαπήσω πιο πολύ;». Τα γράμματα χορεύουν γιατί της Ελίζας της αρέσει ο χορός…

Ο τίτλος δεν παραπέμπει σε ποιητική εικόνα. Το βιβλίο δεν μιλάει για τα ωραία και εύκολα πράγματα. Τουναντίον καταπιάνεται με ένα θέμα δύσκολο, που πολλές φορές θεωρείται ταμπού γιατί συνδέει την εξυπνάδα και την μάθηση με την σχολική παρακολούθηση. Η δυσλεξία μα και άλλες ιδιαιτερότητες έως πολύ πρόσφατα ήταν σχεδόν ψιλοάγνωστες, χωρίς πρόνοια αντιμετώπισης. Αποτελούσαν ντροπή για την οικογένεια αν ένα παιδί για οποιονδήποτε λόγο δεν «έπαιρνε τα γράμματα» για αυτό και κρατιόταν στα κρυφά. Προκατάληψη με τα όλα της. Πήρε καιρό για να γίνει αποδεκτή μια δυσλειτουργία και να μη θεωρείται δικαιολογία, τεμπελιά, αργό πνεύμα. Για αυτό έχει σημασία που κυκλοφορεί και παιδικό βιβλίο για παιδιά της πρώτης και δευτέρας δημοτικού που περιγράφει την δυσλεξία, την αποενοχοποιεί και προσφέρει αισθήματα πίστης και αισιοδοξίας για την αντιμετώπισή της. Είναι η αισιοδοξία που ενδυναμώνει την θέληση και βοηθά να ξεπεραστούν τα εμπόδια. Και στο κάτω κάτω όλοι μας συναντάμε εμπόδια, αν δεν είναι αυτό είναι το άλλο ή το παράλλο. Όλοι χρειαζόμαστε αισιοδοξία και οι ιστορίες των άλλων μας βοηθάνε να νοήσουμε και να κατανοήσουμε.