Μία συνέντευξη, κάποιες σκέψεις και ένα ποίημα, έτσι για δώρο

Παρακολουθούσα εχτές αργά μια συνέντευξη της Κικής Δημουλά. Δεν χόρταινα να την ακούω να μιλάει, εύστοχα να απαντάει σχεδόν σε όλες τις ερωτήσεις αλλά κυρίως να διαβάζει τα ποιήματά της. Με ανακούφιση την άκουσα να λέει πόσο δύσκολο είναι να δώσεις μια συγκεκριμένη ερμηνεία σε ένα ποίημα, σε έναν στίχο. Ούτε η ίδια δεν μπορεί να θυμηθεί για ποιο λόγο είχε γράψει εκείνο το ποίημα. Ας πασχίζουν οι φιλόλογοι να δώσουν ερμηνείες και να διδάξουν την ποίηση, είναι σαν να πασχίζεις να διδάξεις τα συναισθήματα.
Σπάνια διαβάζω ποίηση, αλλά όποτε διαβάζω οι στίχοι γυροφέρνουν συνεχώς στο μυαλό μου. Μου αρέσει τόσο, που με τρομάζει. Έτσι την αποφεύγω. Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες, που εκδίδονται τόσες πολλές ποιητικές συλλογές. Τόσοι ποιητές εδώ, λοιπόν. Η ελληνική βιβλιοπαραγωγή του 2007, όπως αυτή αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ, δείχνει ότι το προηγούμενο έτος εκδόθηκαν 315 ποιητικές συλλογές και 322 ελληνικά μυθιστορήματα. Αν διαβάζεται δεν μπορώ να το ξέρω. Η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι οι κλασικοί ποιητές (Ελύτης, Καββαδίας, Καβάφης, Σεφέρης κ.ά.) αγοράζονται συνεχώς. Επίσης, η ποίηση είναι μια τόσο ξεχωριστή κατηγορία βιβλίων, σπάνια κάποιος ψάχνει κάτι συγκεκριμένο. Έχει ένα κοινό το οποίο για ώρα πολλή ψάχνει, διαβάζει και αφήνει μέχρι να αποφασίσει ποιο τελικά θα αγοράσει για εκείνον ή για δώρο.
Έχω πολλούς αγαπημένους ποιητές αλλά αγνοώ τους σύγχρονους. Ακούγοντας εχτές τη Δημουλά, μου ήρθε στο μυαλό, άγνωστο γιατί, ο Καρυωτάκης. Ζήλεψα και από το γράμμα σε χαρτί και έτσι θέλησα κι εγώ να επιλέξω ένα ποίημα του. Έχω τα Άπαντα του Καρυωτάκη από τις εκδόσεις Ωρόρα. Ένα κιτρινισμένο βιβλίο τσέπης, που είχα πετύχει στο κλασικό υπόγειο παλαιοβιβλιοπωλείο της Ηφαίστου, χωρίς χρονολογία έκδοσης, με μία εξαιρετική όμως εισαγωγή από τον Τέλλο Άγρα. Ανατρέχω τις σελίδες, διαβάζω και ξαναδιαβάζω, παντού υπογραμμίσεις μου, τέλος καταλήγω να δανειστώ κάποιους στίχους από το ποίημα με τίτλο Τελευταίο ταξίδι από την ποιητική συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες (1928):

Όλα τα πράγματα μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμη ζει.

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

***
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε από το όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
το ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερινό θάνατο με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μία νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί να 'χουμε, τί να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!