Δώρα για εφήβους #not

Τα graphic novels κερδίζουν συνεχώς ράφια στα βιβλιοπωλεία καθώς αυξάνονται οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι που ασχολούνται με την έκδοσή τους αλλά και το αναγνωστικό τους κοινό, κερδίζοντας περισσότερο μικρότερες ηλικίες, που μόνο θετικά μπορώ να το αξιολογήσω αυτό. Άλλωστε δεν μπορώ να ξεχάσω το πάθος που είχα για τα κόμικς ακόμη και πριν γίνω φανατική αναγνώστρια βιβλίων. Μπορεί ακόμη κι αυτά να ήταν η αιτία για το ταξίδι μου στο μαγικό κόσμο των βιβλίων. Κόμικς και graphic novels έχουν τόσο ομοιότητες όσο και διαφορές.

Η εικονογράφηση είναι το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους κι αυτή η εικονογράφηση είναι κάτι που θεωρώ τέχνη μέσα στην τέχνη. Εδώ η εικονογράφηση δεν είναι συμπληρωματική ή επεξηγηματική, όπως στα παιδικά βιβλία, είναι απαραίτητη στην έκδοση, είναι μέρος της συγγραφής. Ο εικονογράφος γίνεται ένας συγγραφέας χωρίς λέξεις, κι αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό και αξιοθαύμαστο. Είναι καλλιτέχνες, είναι ζωγράφοι, είναι σκιτσογράφοι, είναι εικονογράφοι, είναι γραφίστες, είναι συγγραφείς, είναι αυτοί που δημιουργούν comics και graphic novels και γεμίζουν εικόνες και περιπέτειες τις αναγνώσεις μας. Κι αν μπορούν να κερδίσουν τους δύσκολους έφηβους και να δημιουργήσουν αναγνώστες, τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Γι' αυτούς κι άλλους πολλούς λόγους, είμαι θετική σε αυτά τα τόσο διαφορετικά μεν βιβλία, βιβλία δε, που βάζουν το νου σε περιπέτειες και ξυπνούν την φαντασία που κοιμάται κάπου μέσα μας.

Όμως, όπως συμβαίνει παντού, η ποιότητα κυμαίνεται και θέλει έρευνα πριν από την κάθε αγορά. Εξάλλου τα graphic novels συνήθως είναι μια καλή ιδέα δώρου ακόμη και σε άτομα που δεν είναι αναγνώστες κι εκτός αυτού, έχουν συνήθως υψηλό κόστος. Οπότε πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στο τι αγοράζουμε.

Ελάχιστα από όλα τα θετικά που έχω στο μυαλό μου βρήκα στο "Το γριμόριο της Γκρέτα, βιβλίο 1: Μύηση" που έφτασε στο ταχυδρομείο μου, δυστυχώς δεν κατάφερε να με μυήσει στον κόσμο του. Αν εξαιρέσουμε  την εικονογράφο, Αυγή Κανάκη, που έκανε μια προσπάθεια στην εικονογράφηση, αν και ορισμένοι ήρωες έχουν ίδια χαρακτηριστικά, η υπόθεση είναι ένα σκέτο ανέκδοτο που χαρίζει άφθονο γέλιο χωρίς να είναι αυτός βέβαια ο σκοπός του, καθώς πρόκειται για ένα μεταφυσικό θρίλερ. Το σενάριο είναι του Paul Mallory, αλλά καθώς δεν αναφέρεται πουθενά όνομα μεταφραστή, είναι μάλλον κάποιο ψευδώνυμο. Είχα μια ελπίδα να πρόκειται περί μετάφρασης και να έχει υπάρξει κάποιο πρόβλημα στην απόδοση, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα αν γράφτηκε εξαρχής στα ελληνικά.

Η υπόθεση είναι το πρώτο πρόβλημα καθώς είναι ελαφρώς χειρότερη από τις ταινίες δεύτερης κατηγορίας της δεκαετίας του ’80. Ο πατέρας της Γκρέτα πεθαίνει έξω από την πόρτα του σπιτιού της καθώς έχει υποστεί μεταμόρφωση σε κάτι αλλόκοτο, η έφηβη Γκρέτα προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην οικογένεια της, ενώ δύο πιστοί φίλοι την βοηθούν να εξιχνιάσει το μυστήριο. Η παράλληλη ξαφνική αφήγηση μας μεταφέρει στη Σουηδία του 1881, 480 χμ. βορειοδυτικά της Στοκχόλμης, όπου ένας ταγματάρχης αναζητά μέσα στο χιονισμένο τοπίο κάτι που δεν είναι άνθρωπος και μοιάζει με τον παραμορφωμένο πατέρα της Γκρέτα, ενώ φορά τα άμφιά του και κάνει επίκληση στον Σολομώντα...

Η ιστορία τελειώνει πριν καν ξεκινήσει και τίποτα δεν μας πείθει να θέλουμε μάθουμε τι θα γίνει. 

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα βρίσκεται στη γλώσσα του κειμένου. Στην προσπάθεια η γλώσσα να είναι πιο οικεία στους εφήβους χρησιμοποιείται μια ξεχασμένη, αν όχι ανύπαρκτη, αργκό. Εκφράσεις όπως «Ωραίο πριόνι» στη θέα ενός ωραίου αυτοκινήτου, «Το αυτοκίνητο του ύποπτου είναι στη μπασιά του Μπράουνλη», «Πατιρντί θα γίνει», η βιβλιοθήκη της πόλης αναφέρεται ως μουσείο (!), ενώ κάποιες προτάσεις παραμένουν μυστήριο για εμένα: «Παρακαλώ, απλά ελάφρυνε το πόδι σου. Τα ασφάλιστρά σου πρέπει να είναι αβυσσαλέα», είναι μόνο κάποια από αυτά που θα ήθελα να αναφέρω όταν αναφέρομαι σε αυτήν την αλλόκοτη γλώσσα.

Αυτήν την κακοποιημένη ελληνική σίγουρα δεν θέλω να τη διαβάσει κανένας έφηβος γνωστός μου ή άγνωστός μου.

Ξεφυλλίστε και διαβάστε πριν αγοράσετε...