Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Αγκάθα Κρίστι: η αρχή ενός έρωτα


Είχα την εντύπωση ότι ένα αστυνομικό βιβλίο δεν μπορεί να απογοητεύσει τον αναγνώστη του, καθώς πάντα θα υπάρχει η αγωνία που θα σε οδηγεί, μηχανικά έστω, στο τέλος της υπόθεσης. Από την εμπειρία που έχω με τα αστυνομικά μυθιστορήματα το συναίσθημα της αγωνίας ξεκινά στην πρώτη σελίδα και τελειώνει μόνο όταν φτάσω στην τελευταία. Σχεδόν πάντα ο φόνος παρουσιάζεται στην πρώτη σελίδα κι ο δολοφόνος στην τελευταία. Οι λέξεις σε υπνωτίζουν, σε κρατούν σφιχτά από το χέρι και βασανιστικά αργά σε οδηγούν στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Υπάρχει και διαδραστικότητα, πάντα ο αναγνώστης προσπαθεί να μαντέψει ποιος είναι ο δολοφόνος και να κατανοήσει το κίνητρο της αποτρόπαιας πράξης. Μα τις περισσότερες φορές μαντεύεις λάθος κι υπόσχεσαι ότι την επόμενη φορά θα έχεις γίνει καλύτερος και θα το βρεις. Εξάλλου ο κάθε συγγραφέας έχει το δικό του προσωπικό στιλ, διαβάζοντας όλο και περισσότερα βιβλία του μαθαίνεις να αναγνωρίζεις το ύφος που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις ποιον ήρωα θα κάνει δολοφόνο αυτή τη φορά, νομίζεις. 

Τα βιβλία με αυτές τις υποθέσεις κατηγορούνται όλο και περισσότερο ότι παίρνουν τη σκυτάλη από τη ροζ λογοτεχνία με σκοπό να γίνουν τα νέα best sellers που θα μαγέψουν και το γυναικείο κοινό παράλληλα με το αντρικό, στο οποίο ούτως ή άλλως είχαν πέραση. Κλείνω τα αφτιά μου σε αυτούς που μιλάνε για μη ποιοτικά βιβλία, χάσιμο χρόνου κ.λπ. Με αυτήν την κατηγορία ασχολήθηκαν μεγάλοι συγγραφείς κι έχουν γραφτεί πολλές σελίδες με οδηγίες για το πως θα γράψει κάποιος ένα πετυχημένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Δηλώνω λάτρης του αστυνομικού, αλλά μόνο του καλού. 

Έφτασε τυχαία στα χέρια μου ένα αστυνομικό βιβλίο που ο βασικός ήρωας είναι το χάρτινο δημιούργημα της Αγκάθα Κρίστι, ο Ηρακλής Πουαρό. Δεν είχε τύχη να διαβάσω ποτέ μου κάποιο από τα βιβλία της Κρίστι (μάλλον αυτές οι εκδόσεις Λυχνάρι φταίνε) και θεώρησα καλή επιλογή να γνωριστώ μαζί της μέσα από ένα βιβλίο της Sophie Hannah που το όνομα Agatha Christie μοστράρει στο εξώφυλλο του βιβλίου και ξεγελά προς στιγμήν τον επίδοξο αναγνώστη σαν να πρόκειται για κάποιο βιβλίο της διάσημης συγγραφέως. Και με όλα αυτά στο μυαλό ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίο Agatha Christie: έγκλημα με υπογραφή των εκδόσεων Διόπτρα. Σκέτη απογοήτευση. Από την αρχή κάτι δεν μου πήγε καλά. Ανούσιες περιγραφές, πλατειασμός σε σημεία άνευ σημασίας, καμία ροή, καμία αγωνία, όλα ένα τίποτα. Όταν έφτασα στη μέση του βιβλίο αποφάσισα ότι η ανάγνωσή του δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Ή μάλλον είχε ένα νόημα και μάλιστα μεγάλο. Με έκανε να επισπεύσω την ανάγνωση ενός βιβλίο της πραγματικής συγγραφέως.

Έτρεξα στη βιβλιοθήκη να πάρω το πιο διάσημο βιβλίο της. Αυτό που όταν δούλευα στα βιβλιοπωλεία έβλεπα να εξαφανίζεται με γρήγορους ρυθμούς. Οι δέκα μικροί νέγροι, από έκδοση εφημερίδας δυστυχώς κι όχι από τις κλασικές εκδόσεις, βρέθηκε στα χέρια μου και ξεκίνησα την ανάγνωση. Μαγεία! Όλο το σκηνικό μου θύμιζε θεατρικό έργο καθώς το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο. Δέκα άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους συγκεντρώνονται σε ένα απομακρυσμένο νησί. Ο καθένας τους έχει λάβει μια πρόσκληση από κάποιον που φαίνεται να τον γνωρίζει καλά. Και οι δέκα έχουν ένα κοινό στοιχείο, όλοι έχουν διαπράξει στο παρελθόν κάποιον φόνο κι έχουν αθωωθεί. Στο νησί που φτάνουν δεν τους περίμενε κανείς οικοδεσπότης. Ένας ένας πεθαίνουν. Ο δολοφόνος είναι ανάμεσά τους αλλά κανείς από τους ήρωες ή από τους αναγνώστες δεν μπορεί να τον βρει. Μόνο όταν η ανάγνωση φτάσει στην τελευταία λέξη η υπόθεση θα ολοκληρωθεί. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που να διαβάζει αστυνομικά βιβλία και να μην έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο. Αν υπάρχει όμως κάνει ένα μεγάλο λάθος που πρέπει να το διορθώσει αμέσως.

Με χαρά έμαθα ότι οι δέκα μικροί νέγροι παίζονται και σε θεατρικό και μάλιστα για δεύτερη χρονιά. Αν κρίνω από το βιβλίο σίγουρα αξίζει. Πληροφορίες για την θεατρική παράσταση εδώ.

Το βιβλίο που ποτέ δεν ολοκλήρωσα αναζητά τον αναγνώστη που θα το εκτιμήσει περισσότερο.
Δες κι εδώ.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι όπως και αυτό που διάβασες. Μια εποχή με είχε πιάσει μανία και τα τελείωνα το ένα πίσω από το άλλο. Η μεγάλη μου αγάπη όμως είναι ο Σέρλοκ Χολμς. Παρόλο που δεν διαβάζω καθόλου αστυνομικά, έχω αδυναμία στα βιβλία τέτοιων μεγάλων συγγραφέων που ο σκοπός είναι ένας: Να βρεθεί ο δολοφόνος. Ούτε κοινωνική κριτική, ούτε εκτεταμένες περιγραφές πέρα από αυτές που αφορούν το έγκλημα και τις αποδείξεις. Η αστυνομική πλοκή είναι η βάση του βιβλίου και όχι η αφορμή για να θιχτούν άλλες καταστάσεις.
Ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και ανήκει σε αυτή την κατηγορία είναι ο Φαντομάς σε μία υπέροχη έκδοση των εκδ. Ερατώ.
Α, και επίσης μου άρεσαν πολύ οι συγκεκριμένες εκδόσεις από το Λυχνάρι. Μεγαλώνουν την αίσθηση της ένοχης απόλαυσης!
Ε.Γ.

librarian είπε...

Ε.Γ. Το πτώμα στη βιβλιοθήκη το έχεις διαβάσει; Για ευνόητους λόγους θα είναι το επόμενο που θα διαβάσω. Είναι λίγο καλτ οι εκδόσεις Λυχνάρι! Τόσο γραφικές που αλήθεια στεναχωρήθηκα που στη βιβλιοθήκη δεν υπήρχε το βιβλίο σε αυτήν την έκδοση!
Ε ναι, αυτά τα αστυνομικά αξίζουν! Και ο Σέρλοκ είναι ο καλύτερος!

Ανώνυμος είπε...

Έχουν περάσει τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι ποια έχω διαβάσει. Τους δέκα μικρούς νέγρους, το θυμόμουν επειδή το πήρα κι εγώ από την εφημερίδα. Επίσης, με την Αγκάθα μπερδεύομαι αρκετά επειδή έχω δει και όλον τον Ηρακλή Πουαρώ συν τη Μις Μαρπλ και τα έχω κάνει αχταρμά στο κεφάλι μου. Θα κάνω έφοδο στο πατρικό μου να βρω τις εκδόσεις Λυχνάρι! Με έβαλες σε μπελάδες μου φαίνεται...
Ε.Γ.

librarian είπε...

Ε.Γ. Όχι εντάξει, έλεγα μήπως το θυμόσουν!

To love life for what it is είπε...

Ένα καλοκαίρι ολόκληρο, με βιβλία της θείας Αγκαθα είχα καταπιαστεί. Περίμενα, τότε, τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και είχα βρει αυτόν τον τρόπο (που ήταν απολύτως αποτελεσματικός) για να ξεχνιέμαι. Κοτζάμ χαρτόκουτα ξεκοκκάλισα - κάθε μέρα διάβαζα κι από ένα βιβλίο της! Τους Δέκα Μικρούς Νέγρους τους έχω διαβάσει,επίσης, αλλά λίγο αργότερα και από διαφορετικό εκδοτικό οίκο από το Λυχνάρι - θυμάμαι το βιβλίο με το χτυπητό κίτρινο εξώφυλλο, μα δε θυμάμαι τις εκδόσεις. Πάντως, από τη στιγμή που ξεκινάς να διαβάζεις Κρίστι, δε μπορείς να σταματήσεις. Μιλάμε για εθισμό, όπως με τα πατατάκια! :-p

librarian είπε...

Όντως, πολύ σωστός τρόπος να ξεπεράσει κανείς το άγχος του περίμενε των αποτελεσμάτων των πανελληνίων, και τώρα που το σκέφτομαι οποιοδήποτε άγχος! Είναι ό,τι πρέπει κατά του άγχους η Κρίστι κι η ανάγνωση αστυνομικής λογοτεχνίας!

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχουν απλά τα βιβλία της! Είναι όλα ένα και ένα κυριολεκτικά. Το κακό είναι ότι δεν τα βρίσκεις εύκολα.. Έχω πολλά από λυχνάρι και άλλους τίτλους που ψάχνω αδυνατώ να τους βρω...Είναι εξαντλημένα. Όποιος ενδιαφέρεται πάντως,
κάποια από τα βιβλία υπάρχουν στις εκδόσεις ψυχογιός. Και είναι πραγματι κόλλημα!