Ο φόβος για το όμορφο

Είναι ό, τι πιο όμορφο έχω αντικρίσει. Αυτή η Πόλη είναι κάτι το διαφορετικό. Ένας απίστευτος συνδυασμός Ανατολής και Δύσης. Ιδιαίτερο αστικό τοπίο, μεγαλειώδες, αυθεντικό, διαχρονικό. Ξεχειλίζει ιστορία, κάθε σοκάκι, κάθε κτίριο, κάθε γέφυρα, ακόμη κι αυτή η θάλασσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι ιστορίας. Αιματοβαμμένη. Το απόγευμα που δύει ο ήλιος, τότε είναι που τα χρώματα φαίνονται καλύτερα. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα μείγμα πολλών, όλοι οι πολλοί που πέρασαν, άφησαν εκεί από ένα κομμάτι τους που δεν μπορεί να κρυφτεί από έναν παρατηρητικό ταξιδιώτη ή κάτοικο. Το συναντάς σε κάθε σου βήμα. Και πάντα εκπλήσσεσαι. Από την ομορφιά που δείχνει να μην έχει τέλος.

Η Πόλη αυτή είναι οι λαοί που φιλοξενεί στους κόλπους της, οι θρησκείες τα έθιμα και τα φαγητά τους, είναι τα τζαμιά που συνορεύουν με τις ορθόδοξες εκκλησίες, οι ουρανοξύστες με τις ξύλινες παράγκες, είναι οι μυρωδιές των μπαχαρικών, του τσαγιού και του ναργιλέ, είναι οι φωνές των ανθρώπων και οι κόρνες κάθε είδους οχήματος, μα περισσότερο από όλα είναι αυτή η θάλασσα. Η θάλασσα που αγκαλιάζει όλο το αστικό τοπίο, μπαίνει μέσα του και γλύφει το καυσαέριο, δέχεται μέσα της κάθε ξεπερασμένη ανάγκη των κατοίκων, μεταφέρει σκουπίδια και ανθρώπους και συνεχίζει να επιβιώνει προσφέροντας τροφή και ευχαρίστηση. Αν αφαιρεθεί κάτι από όλα αυτά θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι.

Όμως, έχω μάθει να τρομάζω με την τόση ομορφιά, είτε είναι από ανθρώπους είτε από αντικείμενα είτε από ιδέες. Κουβαλάνε πάνω τους μια αγέρωχη αυτοπεποίθηση, σαν να μπορούν να συντρίψουν οτιδήποτε δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος τους. Ίσως να έχει την ίδια αυτοπεποίθηση και κάποιος που ηγείται μια χώρα που συμπεριλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο και τόσο ιστορικό σταυροδρόμι πολιτισμών ή ίσως απλά να προσπαθεί να φαίνεται ότι είναι ισάξιος της.

Ίσως ο φόβος να υποδηλώνει κύρος στο μυαλό κάποιου. Όμως σε εμένα δεν ταιριάζει.
Επιστροφή στο τώρα αγκαλιά με τις φωτογραφίες του χτες. Φωτογραφίες που απεικονίζουν ένα μικρό μέρος της αυθεντικής ομορφιάς ενός τόπου που σχεδόν έκανα σπίτι μου.

Ωραίες αναμνήσεις μιας Πόλης που φτιάχτηκε για να φωτογραφίζεται και να αγαπιέται κι όχι για να τρομάζει τους κατοίκους της. Ίσως να επιστρέψω πάλι όταν τα πνεύματα θα έχουν ηρεμήσει.