Σκοτεινιασμένη και προβληματισμένη από υπαλλήλους που για αλλού ξεκίνησαν και αλλού βρέθηκαν, ίσως να βαρέθηκαν στην πορεία ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό, αναλογίζομαι ποιοι άραγε χρησιμοποιούν τις βιβλιοθήκες και που χρειάζονται.
Λίγοι είναι οι αναγνώστες αυτής της χώρας, αυτό είναι αλήθεια. Όχι πως δεν υπάρχουν, αλλά είναι στατιστικά λιγότεροι από άλλες χώρες. Όσοι διαβάζουν πολύ έχουν μια περίεργη σχέση με το βιβλίο. Θέλουν να το έχουν στη βιβλιοθήκη τους, να το υπογραμμίζουν, να το σημειώνουν και να ανατρέχουν σε αυτό όποτε το θελήσουν. Δυσκολεύονται ακόμη και να το δανείσουν, ίσως να προτιμούν να αγοράσουν ένα άλλο αντίτυπο και να το δωρίσουν παρά να αποχωριστούν το δικό τους. Σε ένα βαθμό τους καταλαβαίνω. Κι εγώ έτσι ενεργώ, όχι για όλα όμως τα βιβλία, για εκείνα που πραγματικά απόλαυσα. Πολλές φορές μου έχει τύχει να αγοράσω ένα βιβλίο και να μην είναι αυτό που περίμενα, και μετανιώνω για την αγορά και δεν θέλω να μου πιάνει πολύτιμο χώρο στη βιβλιοθήκη μου. Αυτό δεν καταλαβαίνω, εκείνους που δεν θέλουν να αποχωριστούν ακόμη και τα βιβλία που δεν τους άρεσαν, που έχουν περάσει χρόνια και δεν έχουν θελήσει να τα διαβάσουν μετά. Μου θυμίζουν εμένα όταν ήμουν μικρή. Μάζευα ό,τι βιβλίο έβρισκα για να μην είναι τα ράφια άδεια. Μα όταν γέμισαν, έβαλα άλλα ράφια κι όταν γέμισαν κι αυτά, άλλαξα σπίτι κι άρχισα να γεμίζω άλλα ράφια. Και μετά αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να γεμίζω ράφια με βιβλία που άφησα στη μέση και δεν έχω σκοπό ποτέ να συνεχίσω.
Οπότε, οι φανατικοί αναγνώστες δεν είναι συνήθως και χρήστες βιβλιοθηκών, σίγουρα ούτε εκείνοι που δεν έχουν καμία σχέση με το βιβλίο. Υπάρχουν και οι περιστασιακοί αναγνώστες που προτιμούν να ξοδεύουν τα χρήματα τους αλλού και ευχαρίστως θα έμπαιναν σε μια βιβλιοθήκη να δοκιμάσουν να βρουν ένα βιβλίο που θα συντροφεύει τον ελεύθερο χρόνο τους. Αν είναι τυχεροί θα το βρουν ή θα βρουν ένα πρόθυμο υπάλληλο που θα τους βοηθήσει, αν είναι τυχεροί (αυτονόητα δεν αναφέρομαι στις βιβλιοθήκες που παρόλες τις δυσκολίες καταφέρνουν να λειτουργούν, δες και σχετική ανάρτηση). Και ποιοι μένουν;
Αυτά σκεφτόμουν και τακτοποιούσα τα ράφια που δεν θα κουραζομουν να το κάνω ακόμα κι αν το έκανα για όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, και καθώς μπαίνω το παιδικό δωμάτιο βλέπω αυτήν την εικόνα.
Όλοι πρέπει να χρησιμοποιούμε τις βιβλιοθήκες και κυρίως εμείς που διαβάζουμε πολύ. Να προσπαθούμε να τις κάνουμε καλύτερες. Με όποιον τρόπο. Καμιά φορά η παρουσία μας και μόνο αρκεί. Κι αν δεν μας θέλουν εμείς να επιμένουμε. Γιατί πιστεύουμε στην ανάγνωση. Γιατί τα βιβλία είναι να για να διαβάζονται, να αλλάζουν χέρια και να αγαπιούνται.
6 σχόλια:
Θα μπορούσα να έχω γράψει εγώ το κείμενο! Ίδιες ακριβώς σκέψεις!
Είμαι από αυτούς που υπογραμμίζω και κρατώ και σημειώσεις ... και πάντα ανησυχώ μην χάσω αγαπημένο βιβλίο !
Πέρυσι διάβαζα εκτός από τα δικά μου, 3 βιβλία, κάθε μήνα, από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μου. Μετά, απ΄όταν ξεκίνησε η δουλειά δεν έχω πάει παρά μόνο για τα εθελοντικά προγράμματα που κάνω με μικρούς μαθητές. Ούτε ένα βιβλίο δεν πήρα εδώ και 5-6 μήνες!
Η εικόνα των κοριτσιών...απολαυστική!
Καλή Κυριακή :)
Airis χαίρομαι που πηγαίνεις στη βιβλιοθήκη του τόπου σου και πιο πολύ που πηγαίνεις με μικρούς μαθητές. Μη νομίζεις ότι είναι αυτονόητο ότι όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες να γνωρίσουν μια βιβλιοθήκη.
Καλή ηλιόλουστη Κυριακή!
Είναι θλιβερό και επίσης κουραστικό, ενώ βλέπεις ότι η εικόνα των βιβλιοθηκών και της λειτουργίας αυτών είναι σε τραγική κατάσταση, να ακούς ανθρώπους να σου λένε, "Όχι δεν δεν είναι έτσι! Δες και την θετική πλευρά!". Ποια θετική πλευρά ρε παιδιά; Δηλαδή αν πω εγώ ότι τα τελευταία 8 χρόνια ειχαμε πλεόνασμα, θα με πιστέψετε;; Ή το πιο κορφυαίο, ότι η ανεργία μειώνεται με γοργούς ρυθμούς;; Το ίδιο ακριβώς μου θυμίζει. Δουλευόμαστε μου φαίνεται. Δυστυχώς όσοι έχουν την τύχη να δουλεύουν σε μια βιβλιοθήκη ή όσοι άνεργοι βιβλιοθηκονόμοι πασχίζουν να βρουν μια δουλειά εκεί, βλέπουν τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. Με έναν τρόπο που οι απέξω δεν μπορούν να αντιληφθούν, και βλέπουν μόνο κακία από μέρους τους.
Η άλλη η ηλίθια στο φβ έρχεται με βρίζει χωρίς λόγο, δηλώνει ότι τα βρίσκει όλα ουάου με τις βιβλιοθήκες και φεύγει. Όταν την ρωτώ πόσα βιβλία δανείστηκε τον τελευταίο χρόνο από βιβλιοθήκες, επιστρέφει ξαναβριζοντάς με και μέσα σε όλα μου απαντά ότι δανείστηκε 3-4 βιβλία! Με βρίζει πάλι, με μπλοκάρει και πάει να κανιβαλίσει δημόσια κάποιο βιβλίο της Δημουλίδου!
Όπως έγραφα και σε ένα άρθρο που δεν υπάρχει πια, η λύση στο πρόβλημα είναι θέμα πολιτικής, όχι όμως μικροπολιτικής αλλά εκείνης της πολιτικής που χαράσσει γραμμές και πλάνα και τα τηρεί με μεθοδικότητα και επιμονή. Δεν μπορούμε να λέμε με καμάρι ότι οι βιβλιοθήκες είναι "ζωντανοί οργανισμοί" όταν τις ταίζουμε τόσο λίγο και με τέτοιας κακής ποιότητας φαί. Είναι μόνο νεκροζώντανοι οργανισμοί και σε λίγα χρόνια μόνο νεκροί!
Οι καιροί είναι δύσκολοι κι όλοι είμαστε πολύ εκνευρισμένοι.
Μα όπως και να έχει, όλοι (άνεργοι, εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα) πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κατάσταση στο δημόσιο δεν είναι καλή και μες τα χρόνια της κρίσης χειροτέρεψε κι άλλο. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν χωρίς προσωπικό, χωρίς τα απαραίτητα υλικά. Τα σχολεία υπολειτουργούν με τρομερές ελλείψεις σε προσωπικό και με μέσο όρο ηλικίας των μόνιμων να είναι τα 50 χρόνια. Στις φυλακές πεθαίνει κόσμος. Τα πανεπιστήμια έχουν κι αυτά τρομερές ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, άσε που ξεκίνησαν να λειτουργούν χωρίς κανέναν προγραμματισμό.
Θέλω να έρθει κάποιος και να μου πει είμαι ικανοποιημένος από την γενική εικόνα των δημοσίων υπηρεσιών σήμερα, πραγματικά είμαι πολύ περίεργη να γνωρίσω έναν τέτοιον άνθρωπο που να έχει αυτήν την γνώμη και να μην έχει κάποιο άμεσο συμφέρον.
Αναφορικά με τις βιβλιοθήκες που είναι ο τομέας και μπορούμε να έχουμε κάποια άποψη. Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι λειτουργούν σωστά; ποιος είναι αυτός που μπορεί να έχει αυτήν την άποψη και να γνωρίζει το πως είναι μια βιβλιοθήκη που λειτουργεί σωστά. Μπορεί να το αναφέρει είτε αυτος που έχει την τύχη να βρίσκεται κοντά και να χρησιμοποιεί μια καλή βιβλιοθήκη (π.χ. Βέροιας) είτε αυτός δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πως λειτουργεί σωστά μια βιβλιοθήκη.
Επιτέλους ας βγάλουμε τις παρωπίδες ας δούμε λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας και κυρίως να δούμε τι γίνεται στις αναπτυγμένες χώρες. Λέει κάποιος, στο χωριό μου η βιβλιοθήκη λειτουργεί μια χαρά, έχει ολοκαίνουρια βιβλία, χαμογελαστούς υπαλλήλους και το παιδί μου πηγαίνει με το σχολείο και παρακολουθεί προγράμματα. Οκ, στο δικό μου χωριό τα πράγματα δεν είναι έτσι, δεν συμβαίνουν ούτε καν αυτά, η βιβλιοθήκη δεν έχει νέες εκδόσεις (ότι έρθει από δωρεές) και δεν έχει καθόλου προσωπικό (μόνο αποσπασμένους εκπαιδευτικούς που μπορεί να είναι και γυμναστής και να μην έχει ιδέα που χρησιμεύει μια βιβλιοθήκη).
Δεν ξέρω με ποια λογική σκέφτονται ορισμένοι, ξέρω όμως ότι δεν πρέπει να παύσουμε να παλεύουμε για την ποιότητα ζωής που δικαιούμαστε.
το 2ο μισό της τελευταίας φράσης σου τα λέει όλα. δεν μπορείς να μπεις στη λογική της λογικής των άλλων. είναι μια μόδα της εποχής. αυτοί που βρίζουν, σχολιάζουν με πάθος (έτοιμοι να ξεσπαθώσουν) την κάθε μαλακίτσα στο internet ή το παίζουν γενικοί δερβέναγες σε ένα (μη δικό τους) blog, κατά βάση ζητούν απεγνωσμένα επικοινωνία. οπότε δείξτε μεγαθυμία, μη δίνετε σημασία, never mind the gap, never mind internet people (or people at all)..λυτρωνόμαστε μέσω αυτών που μας αρέσουν (βιβλία, μουσική για μένα, οτιδήποτε)..
συνεχίστε την καλή δουλειά, στον τομέα σας
Ναι, όλοι αυτοί συγκεντρώνονται συνήθως στο facebook που δεν έχει τύχη να ασχοληθώ.
Σε ευχαριστώ Νίκο για το σχόλιο σου, καλή συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου