Κάθε ημέρα είναι γιορτή της ποίησης

Σπουδή

Ζεστή σιωπή φθινοπώρου, κι η νύχτα, τα βιβλία,

θανάσιμα να μελετώ με το μυαλό μου αλλού.

Μ' έγχορδα τα ματόκλαδα παίζω σαν του καλού

πριν από μας καιρού ενδόμυχη μιά συναυλία.

Τ' αντικρινού παραθύρου κλείσανε κι άλλη γρίλια,

μνήμη από πράγματα που λες δε γίνανε ποτές.

Πρέπει κι οι λύπες να 'ναι πια καλόγνωμα δεχτές,

γιατί ένα τρέμουλο άθελα να διαπερνάει τα χείλια;

Χωρίς ν' ανοίξει η πόρτα μου μπαίνουν σκιές οι φίλοι

που χάθηκαν. Δεν τους αντέχει η μουσική. Στο φως

λόγια δικά τους ξαναηχούν. Θα 'ναι κανείς σοφός

μα γέρος πια όταν μάθει τι στους νεκρούς του οφείλει.

5 Οκτωβρίου 1949               

Από:

Πατρίκιος, Τίτος (1998). Ποιήματα Ι: 1943-1953, Αθήνα: Κέδρος