Τα διαμάντια της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας

Ισίδωρος Ζούργος. Άλλος ένας άξιος συγγραφέας της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ένας από αυτούς τους λίγους. Εξαιρετική πένα, ωραίες λέξεις, υποθέσεις που περιλαμβάνουν ιστορικά στοιχεία. Καταλαβαίνω αυτούς που αναζητούν Έλληνες συγγραφείς και προτιμούν να διαβάζουν μόνο ελληνική λογοτεχνία. Είναι πιο ξεκούραστη η ανάγνωση. Ελληνικά ονόματα, ελληνικά μέρη, γνώριμα ήθη και έθιμα και σίγουρα δεν χάθηκε τίποτα στη μετάφραση. Η καλή σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία όμως δεν περιλαμβάνει παρά μόνο μερικές δεκάδες ονομάτων Αλεξάκης, Ζατέλη, Καλλιφατίδης, Μακριδάκης, Μήτσορα βάζω και Καρυστιάνη και αρκετοί βέβαια που δεν είναι εν ζωή. Αλλά μέσα σε αυτούς είναι σίγουρα και ο Ζούργος. Διαβάζω στο βιογραφικό στο αφτί του βιβλίου ότι ο συγγραφέας εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τυχεροί οι μαθητές, σίγουρα θα έχουν την τύχη να ακούνε ωραίες ιστορίες και να μαθαίνουν λογο-τεχνία.

Ξεκίνησα να διαβάζω τα έργα του από έναν τίτλο που δεν έκανε την επιτυχία των υπολοίπων βιβλίων κι αν αυτό δεν είναι από τα καλύτερά του, τότε μένω να φαντάζομαι τις λέξεις των υπολοίπων.  Τα "Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" εκδόθηκαν το 2000 κι είναι παραμύθια μέσα στο παραμύθι με γύρω γύρω θάλασσα. Σε μια παρέα αγνώστων κάποιος ξεκινά να αφηγείται μια ιστορία, την ιστορία ενός καραβιού κι ενός παραμυθά. Το ιστιοφόρο "Αλεξάνδρεια" το έτος 1899 ταξίδευε από την Σύρο στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα σε επιβάτες και πλήρωμα ταξίδευε κι ένας γέρος παραμυθάς που κατά τη διάρκεια του πολύμηνου δύσκολου ταξιδιού ξεκούραζε τους ανθρώπους του καραβιού μέσω των ιστοριών του. Αφήγηση στην αφήγηση.

Γεμάτο παραμύθια, ίσως και εμπνευσμένα από τη λαϊκή μας παράδοση, είναι το βιβλίο αυτό. Άλλα μου κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον άλλα τα προσπέρασα. Ζωντάνεψαν μέσα από τις  σελίδες ιστορίες με δράκους, νάνους, θεούς και μοίρες.

Διαβάζοντας την ιστορία της Αρετής που ζούσε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη σημείωσα μια παράγραφο, μερικές λέξεις της παλιάς Ιστορίας που επαναλαμβάνονται σήμερα και θέλησα να τις αντιγράψω εδώ:

"Φύγαμε απ' την Κρήτη ένα βράδυ με βάρκες, μ' άλλους πρόσφυγες πολλούς. Κοντέψαμε να σκυλοπνιγούμε, ο άνεμος μετά από μέρες μας έβγαλε στην Ελλάδα. Τραβήξαμε για τη Σύρα ψάχνοντας κάποιους παλιούς συγγενείς του άντρα μου, αλλά είχαν πεθάνει. Τραβηχτήκαμε καιρό, μετά βρήκαμε τον πατέρα της Αργυρώς, δόξα σοι ο Θεός , μεγάλη χάρη Του! Χιώτης ήταν, είχε έρθει μικρό παιδί στην καταστροφή, ήξερε από πείνα και προσφυγιά."

Πώς γίνεται να ξεχνά ο άνθρωπος την τόσο πρόσφατη ιστορία του.