Τα πολυδιαβασμένα

Το παιδικό τμήμα. Ο εφιάλτης και η χαρά μου. Εφιάλτης γιατί δυσκολεύομαι να βρω τρόπους ταξιθέτησης που να βολεύουν εργαζόμενους, γονείς αλλά και τους μικρούς αναγνώστες. Εφιάλτης γιατί αρκεί μόνο μία επίσκεψη σχολείου για να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Μα περισσότερο από όλα είναι χαρά γιατί εκεί γεννιούνται οι νέοι αναγνώστες. Από εκεί ξεκινάς αν θες να κάνεις το βιβλίο αγαπητό, αν θες να κάνεις τη βιβλιοθήκη ανάγκη και την ανάγνωση ευχαρίστηση. Τα μικρά παιδιά είναι πάντα η ελπίδα.

Τα βιβλία είναι λιγότερα από όσα θα ήθελα, πάντα θα είναι λιγότερα.

Το βλέμμα μου τραβά εκείνα τα πιο ταλαιπωρημένα, εκείνα που με κάνουν να πιστεύω ότι έχει νόημα η όλη προσπάθεια. Δεν με ενοχλεί που είναι πολυδιαβασμένα, έτσι θα έπρεπε να είναι όλα, με ενοχλεί που δεν μπορώ να τα αντικαταστήσω. Αντ' αυτού, σκαρφιζόμαστε διάφορα τεχνάσματα για να συνεχίσουν να αλλάζουν χέρια, να διαβάζονται και να αγαπιούνται. Να αποσυρθούν μόνο όταν οι σελίδες θα έχουν σκορπίσει  στο δρόμο  προς και από τη βιβλιοθήκη.

Ο Ευγένιος Τριβιζάς αυτός ο αντικειμενικά αξιαγάπητος και πολυβραβευμένος παραμυθάς μας, έχει φυσικά την τιμητική του. Τα αντίτυπα των βιβλίων του που διαθέτει η βιβλιοθήκη πρέπει να έχουν διαβαστεί πάνω από χίλιες φορές. Κι όσοι τα διάβασαν είμαι σίγουρη πως έψαξαν στα βιβλιοπωλεία να βρουν και τα υπόλοιπα. Είμαι σίγουρη πως δεν αρκέστηκαν στην μία ανάγνωση ενός δανεικού βιβλίου. Σίγουρα οι γονείς υπέκυψαν στο παραπονιάρικο "θέλω κι άλλο" και συνέχισαν τις βιβιλιοαναζητήσεις.

Μα αν δεν είναι αυτός ο ρόλος της βιβλιοθήκης τότε ποιος είναι;