Μια γραφομηχανή ανάμεσα σε μουσικά όργανα, μπροστά από μια όρχηστρα, φαντάζει λίγο παράτερη.
Έχουμε συνηθίσει να τη φανταζόμαστε πάνω σε ένα γραφείο σε ένα ήσυχο δωμάτιο, εργαλείο του συγγραφέα που προσπαθεί να αποτυπώσει σε λέξεις τις εικόνες που έχει στη φαντασία του, ή σε πολύβουα γραφεία γραμματέων που εργάζονται γράφοντας κείμενα για λογιαριασμό άλλων. Εικόνες από μια άλλη εποχή.
Σίγουρα πάντως κανείς δεν μπορεί να τη φανταστεί σε ένα συναυλιακό χώρο ανάμεσα σε καλοντυμένους μουσικούς που κρατούν γυαλισμένα μουσικά όργανα.
Εκτός από τον αμερικανό συνθέτη Leroy Anderson (1908-1975) που ο ήχος της - δικαιολογημένα - τον ανέπνευσε να την εντάξει και σχεδόν να ηγηθεί ένα κοντσέρτο.
Απολαυστικό και με παιχνιδιάρικη, σχεδόν θεατρική, διάθεση.
4 σχόλια:
Κορυφαίο! Το έχω παρακολουθήσει πολλές φορές. Το αστείο είναι όταν δείχνει την τυπωμένη σελίδα στον μαέστρο! :)
Όμως τι τρέχει με την πρώτη φωτογραφία; Το συνάντησες αυτό λάιβ;;
Χαίρομαι που το γνώριζες. Εγώ είχα την τύχη να το μάθω ακούγοντάς το λάιβ! Πολύ απολαυστικό! Και ναι στο τέλος πάντα δίνεται στο μαέστρο το κείμενο! :)
και νότες και γράμματα! δυο κώδικες
Στην περίπτωση εδώ είναι οι νότα των γραμμάτων! Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου