Πηλιορείτικες ιστορίες

Περπατώντας στο πιο κοντινό στο Βόλο Πηλιορείτικο χωριό, την Πορταριά, εντόπισα ένα όμορφο αρχοντικό που σήμερα λειτουργεί ως Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο. Ήταν Κυριακή και μιας που ήταν μία από τις δύο μέρες που λειτουργεί δεν δίστασα να το επισκεφτώ. Ένα ταξίδι στο χρόνο γεμάτο γνώσεις για την πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.
Κάθε δωμάτιο του αρχοντικού Ζούλια μια διαφορετική ιστορία, κάθε παράθυρο μια διαφορετική θέα στα χρώματα του Πηλίου.
Στο τέλος της ξενάγησης μας περίμεναν βιβλία τοπικών εκδόσεων, πάρτε όσα θέλετε είναι δωρεάν, είπε η "πενταμηνίτισσα" ξεναγός.
Χαμόγελο ευτυχίας, καθώς το βιβλίο με τίτλο Παλιές Πηλιορείτικες ιστορίες του Παπαντώνη (παραμύθια για μεγάλους) ήθελα να το έχω.
Ο Παπαντώνης γεννημένος το 1855 στη Πορταριά υπηρέτησε ως ιερέας του χωριού από το 1890 έως τον θάνατό του το 1943. Του άρεσε να διηγείται ιστορίες στα εγγόνια του αλλά και σε όλους με ένα μοναδικό χάρισμα που έκανε όλους να κρέμονται από τα χείλια του. Οι ιστορίες είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη των εγγονιών, τις οποίες αργότερα κατέγραψαν  και εξέδωσαν. Ξεχωρίζω με αρκετό κόπο μια και την αφήνω εδώ κυρίως επειδή είναι και ένα οδοιπορικό στα μέρη του Πηλίου.

Η πλεονεξία του ανθρώπου

Ήταν κάποτε ένας μεγάλος άρχοντας, χωροδεσπότης, που όριζε όλη τη Μαγνησία. Είχε το κονάκι του εκεί που είναι το Μοναστήρι τ' Αη-Γιάννη, επάνω απ' το χωριό.
Φώναξε ένα πρωινό, έναν κόλιγά του και του είπε:
- Θα ξεκινήσεις από δω κι όσο τόπο γυρίσεις ως το βράδυ με τα πόδια σου, θα είναι δικός σου. Στο βασίλεμα του ήλιου θα σε περιμένω εδώ.
Ο κολίγας έμεινε άναυδος. Δεν πίστευε στ' αυτιά του. Κοίταζε τον άρχοντα σα χαζός.
- Τι με κοιτάζεις; του λέει. Μπρος! ξεκίνα, μην χάνεις καιρό.
Μόλις πρόλαβε να φορέσει τα γουρουνοτσάρουχά του κι έκανε προς τα κάτω.
Πότε έφτασε στο Μέγα Ρέμμα κι αυτός δεν το κατάλαβε. Λογάριαζε να τραβήξει ίσα κάτω, εκεί που είναι σήμερα οι Σταγιάτες, κι από 'κει να βγει εκεί που είναι σήμερα ο Άγιος Ονούφριος.
Αλλά σκέφτηκε δεν τραβάω προς το Σαρακηνό κι έτσι να πάρει και τον τόπο που είναι σήμερα η Μακρινίτσα. Έτσι κι έκανε. Σαν έφθασε στο Σαρακηνό, έκανε ίσια κάτω, έφθασε στην Ανωμαλιά και ξεκίνησε να τραβήξει προς τη θάλασσα.
Μόλις προχώρησε όμως λίγο, κοίταξε προς τα δεξιά όπως κατέβαινε, είδε τους ελαιώνες του Κλήματος, του Φυτόκου, των Μελισσιάτικων, γιατί να μην πάρω κι αυτά, σκέφτηκε, τράβηξε προς τα 'κει κι επιτάχυνε το βήμα του για να προλάβει.
Κι όταν έφτασε στα Μελισσιάτικα είδε μπροστά του τον κάμπο της Λάμνιας, ρίχτηκε προς τα 'κει χωρίς να πάρει ανάσα κι έτσι συνέχισε προχωρώντας και κοιτάζοντας προς τα πάνω που βρισκότανε ο ήλιος, για να δει πόσο χρόνο είχε ακόμη για να βασιλέψει.
Κι ενώ, όταν ξεκίνησε απ' τον Αη-Γιάννη, λογάριαζε να κατέβει ως το Κάστρο του Βόλου, από 'κει παραλία-παραλία να φθάσει στη Γορίτσα κι από 'κει να τραβήξει ίσια επάνω, να περάσει από 'κει που είναι σήμερα η Άλλη Μεριά, ν' ανέβει στην Κάτω-Δρυανούβαινα, όπου είναι σήμερα το Κατωχώρι και κατόπιν στην Άνω-Δρυανούβαινα, όπου σήμερα είναι η Πορταριά κι από 'κει να φθάσει στο τέρμα, στον Αη-Γιάννη.
Αυτός, ο κολίγας, που δεν είχε ούτε μία σπιθαμή γης δική του, όσο προχωρούσε, τόσο θέριευε μέσα του η πλεονεξία και το ταμάχι του να πάρει κι άλλα, κι άλλα, κι έτσι απ' τη Γορίτσα, σαν είδε τον ελαιώνα όπου σήμερα είναι η Αγριά, δεν μπόρεσε να αντισταθεί, τράβηξε προς τα 'κει, περπατώντας μέσα από πουρνάρια και κατσάβραχα.
Καταξεσχίστηκε, ματώσανε τα πόδια του, αλλά ο ήλιος ήταν ψηλά ακόμα και θα πρόφταινε. Αγκομαχώντας ανέβηκε στην Ανεμούτσα κι από 'κει τράβηξε ίσια πάνω, προς το Μετόχι.
Όταν έφθασε εκεί ο ήλιος ήτανε ακόμη κανένα μπόι ψηλά. Ε ίσιωμα ήτανε, θα προλάβαινε να φθάσει στον Αη-Γιάννη μέχρι να βασιλέψει. Είχε γίνει μελανός από τον ήλιο και την κούραση. Με δυσκολία έσερνε τα πόδια του.
Γύρισε το μάτι του προς τα κάτω, είδε όλον εκείνο τον απέραντο τόπο που είχε περπατήσει και γινόταν δικός του, έβαλε όλα τα δυνατά του, σβαρνιζόταν σχεδόν, έφθασε στη Βίγλα, κοίταξε από πέρα, είδε τον Αη-Γιάννη, δεν ήταν ούτε πεντακόσια μέτρα ακόμα.
Στο πρόσωπο του απλώθηκε η ευδαιμονία. Ήτανε ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου.
Αλλά δεν πρόλαβε να πει ούτε μια φράση.
Τα γόνατά του λύγισαν, έγειρε στο χώμα και κοιτάζοντας τον Αη-Γιάννη ξεψύχησε.
Η καρδιά του δεν  άντεξε άλλο.