Με όρεξη για κουβέντα

Στην Ελισσάβετ

Η μία κουβέντα θυμίζει άλλη κουβέντα και είναι καιρός να γράψω μια ανάρτηση που χρωστάω, κυρίως σε εμένα.

Συμπαθώ ιδιαίτερα τους μικρούς εκδοτικούς οίκους και ευτυχώς σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πολλοί (το 2008 ήταν 707 σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΚΕΒΙ). Ένας αριθμός ιδιαίτερα μεγάλος, σχεδόν υπερβολικός σε σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό. Ωστόσο, οι πολλοί εκδοτικοί οίκοι αν και κατέχουν ένα μικρό ποσοστό της ετήσιας βιβλιοπαραγωγής καταφέρνουν να δώσουν μοναδικά χαρακτηριστικά στην ελληνική αγορά του βιβλίου, όπως τη διατήρηση της πολυφωνίας, την έκδοση λιγότερο δημοφιλών συγγραφέων, ποιοτικότερων βιβλίων και βιβλίων που σπάνια μπαίνουν στις λίστες των ευπώλητων. Δε ξέρω πόσοι θα επιβιώσουν από την κατάσταση που επικρατεί αλλά κάτι σαν να με κάνει να πιστεύω ότι θα επιβιώσουν όσοι πραγματικά το θέλουν.

Το χαρακτηριστικό εκείνο που τους διαφοροποιεί από τους πιο εμπορικούς εκδοτικούς οίκους είναι ότι οι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιους χώρους ξέρουν καλά τη "δουλειά", την κάνουν επειδή την αγαπούν και την κάνουν με ένα μεράκι που δεν συναντάω πότε στους απρόσωπους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, εκεί που τα ράφια είναι γεμάτα από βιβλία που τα ξέχασαν ακόμη και εκείνοι που τα έφτιαξαν. Δεν τους νοιάζει ο πελάτης (τι άσχημα που ηχεί αυτή η λέξη για τον αγοραστή βιβλίων) που θα περάσει μια βόλτα θα πάρει και κάτι και θα φύγει, θέλουν τον πελάτη-αναγνώστη που θα περάσει ξανά για να πει πως του φάνηκε το βιβλίο.

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι συμπαθητικοί εκδοτικοί οίκοι συγκεντρώνονται στους δρόμους γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων.

Οι άνθρωποι των μικρών εκδοτικών οίκων έχουν χαμόγελο, έχουν όρεξη για κουβέντα. Κουβέντα που ξεκινά πάντα από τα βιβλία.

Κάπως έτσι γνώρισα τις εκδόσεις Απόπειρα, στην φετινή έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο καθώς αναζητούσα ανθρώπους με όρεξη. Στο περίπτερο των εκδόσεων δε βρήκα μόνο όρεξη αλλά και φιλική διάθεση, μια πόρτα ανοιχτή έτοιμη να σου προσφέρει ζεστό καφέ που θα αρωματίσει αγαπημένες συζητήσεις.

Πίσω από το πάγκο των εκδόσεων Απόπειρα ένιωσα ξανά βιβλιοπώλισσα, έβλεπα τους ανθρώπους να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, να σταματούν για να ξεφυλλίσουν, να ρωτήσουν, να ζητήσουν. Μάντευα τις αναγνωστικές τους προτιμήσεις και τους κατάτασσα σύμφωνα με αυτές. Άλλο και τούτο κουσούρι μου να έχω για κριτήριο τη βιβλιοθήκη του καθενός!

Και μες στον κόσμο που ρωτούσε ήμουν και εγώ που ρωτούσα τα δικά μου και η Ελισσάβετ μου απαντούσε με χαμόγελο και το

πήγαινε και πιο πέρα. Και μαζί με εμένα απαντούσε και στον κόσμο που στέκονταν, όλος ο κατάλογος μαζί με τις τιμές βαθιά τυπωμένος στη μνήμη.

"Ε ναι, δουλεύω εκεί από μικρό παιδί, ο εκδότης είναι θείος μου" την ακούω ακόμη να μου λέει.

Όσο διήρκησε η έκθεση περνούσα από το περίπτερο των εκδόσεων Απόπειρα έτσι για κουβέντα. Στη τελευταία μου επίσκεψη λίγο πριν φύγω από την Αθήνα την ακούω να μου λέει "Δε σε κέρασα τίποτα. Πάρε όποιο βιβλίο θες" και μου δείχνει όλα τα βιβλία που είχε μπροστά της. Για σκέψου δουλεύεις σε ένα βιβλιοπωλείο και έχεις τη δυνατότητα να χαρίσεις ένα βιβλίο σε κάποιον που απλά συμπάθησες.

Της είπα να μου δώσει ένα αγαπημένο της και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μου φανέρωσε το Junky του Μπάροουζ.

Το βιβλίο θα μπει στο αγαπημένο ράφι όχι γιατί μου άρεσε η ιστορία του αλλά γιατί μου θυμίζει την ιστορία που μόλις άφησα.

Σίγουρα θα περάσω με την πρώτη ευκαιρία μια βόλτα από το βιβλιοπωλείο τους στη Ναυαρίνου για να συνεχίσω τη κουβέντα που μοιάζει να μην έχει τέλος.