Παραμύθια που λένε αλήθεια

Θέλησα να διαβάσω τέσσερα παραμύθια σε ένα μέρος γεμάτο από ανθρώπους και τη φασαρία τους. Κάθε μέρα και από ένα παραμύθι, για συντροφιά στις βόλτες, κάτω από τον ήλιο της Αθήνας.
Την πρώτη μέρα έκανα ένα ταξίδι κάπου ανάμεσα σε διάφορους πλανήτες. Εκεί όπου ζουν μικρά φτερωτά πλασματάκια και κουβαλούν τα προβλήματά τους σε κουτάκια που τα αφήνουν αλλού, σε εκείνον που τα λύνει. Στους πλανήτες αυτούς δεν θέλουν ανθρώπους που να λένε μόνο "γιατί" όσο γέροι και όσο σοφοί κι αν είναι, φέρνουν μόνο προβλήματα και γεμίζει ο κόσμος όλος κουτάκια. Τους πετάνε πίσω στη γη.

Τη δεύτερη μέρα άκουσα την ιστορία ενός ελέφαντα. Όλη μέρα ήθελε, λέει, να κάθεται και να μην κάνει τίποτα, στην ασφάλεια του σπιτιού του, να κοιτά τον κόσμο από το παράθυρο. Μα αγκαλιά της πεταλούδας που μένει στο τέλος του στριφογυριστού δρόμου τον έκανε να δει, να ακούσει, να μυρίσει.

Την τρίτη μέρα ένα σπίτι που δεν είχε κανέναν για παρέα και περνούσε τη μέρα του παίζοντας με το χάραμα, κουβεντιάζοντας με το ηλιοβασίλεμα και λέγοντας τα μυστικά του στο σούρουπο, μου είπε τη δική του ιστορία. Ένα πουλάκι που έλεγε όμορφα τραγούδια θέλησε να μείνει μέσα του και να διώξει τη μοναξιά του.

Την τέταρτη μέρα συνάντησα ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Εγώ και του άρεσε να περπατάει σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Συναντούσε κόσμο, πάντα έπεφτε πάνω τους, και τους έπιανε την κουβέντα. Αλλά κανείς δεν ήθελε να πάει μαζί της να πιει τσάι. Σ' άλλον δεν άρεσε, άλλος είχε άλλη δουλειά να κάνει, να φάει ή να κοιμηθεί. Μέχρι που βρήκε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Εσύ. Και έτσι πήγαμε μαζί, Εσύ κι Εγώ, σε ένα όμορφο μέρος να πιούμε τσάι.