Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτακαι θάβγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ' τη θάλασσα - αυτά που μ' άφησαν -
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολοΐσια στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
κι είναι - όχι πως φοβάμαι-
μα να θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα, όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως κι εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό - μην τους πιστέψεις! -
Προβοκάτορας.
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ' τη θάλασσα - αυτά που μ' άφησαν -
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολοΐσια στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
κι είναι - όχι πως φοβάμαι-
μα να θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα, όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως κι εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό - μην τους πιστέψεις! -
Προβοκάτορας.
Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου Τρία κλικ αριστερά, που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1978.
Η εικόνα είναι το οπισθόφυλλο από την 24η έκδοση της ποιητικής συλλογής. Το ποίημα γράφτηκε το 1985 με αφορμή το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλεντζά από πυροβολισμό του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα.
Πώς μπορεί μετά από 23 χρόνια να μην έχει αλλάξει τίποτα, τουλάχιστον όχι προς το καλό.
11 σχόλια:
μα να μην εχει αλλαξει τιποτα..πως γινεται αυτο;
να που εγινε κι εφερε θλιψη για αλλη μια φορα..
κριμα
υ.γ. για την κατερινα γωγου δεν εχω λογια
κρίμα...
Ακούω να ονομάζουν τη Γώγου "Μαγιακόφσι της Πλατείας Εξαρχείων".
Ίσως να ακούγεται υπερβολικό αλλά συμφωνώ...
ύπεροχο ποιημα..αντανακλα ολοκληρη ρην κοινωνια μας.
Η έξοχη Γώγου ... Με αφορμή τη δική σου ανάρτηση θυμήθηκα ένα άλλο ποίημα της ,από τα πιο αγαπημένα μου ,κι έκανα κι εγώ μια ανάρτηση .
Κοπρόγατα ξαναδιαβάζοντας, με αφορμή όσα συμβαίνουν, τα ποιήματα της Γώγου έμεινα άφωνη γιατί όλα είναι σαν να γράφονται τώρα.
Ναυτίλε χαίρομαι που σου θύμισα τους παραπονεμένους και οργισμένους στίχους της Γώγου.
Επίκαιρη όσο ποτέ..
Επίκαιρη όπως πάντα, η ποίηση.
Την καλησπέρα μου.
Πάντα η ποίηση επίκαιρη.Πράγματι.
Η σύμπτωση στη σκέψη:λίγες μέρες πριν ,στο ναυτίλο,σχολίασα με δυο απ' τους στίχους του ποιήματος της ανάρτησής σου..Η Γώγου,τα νιάτα μας,η επαλήθευση.Δυστυχώς.
Μια καλησπέρα κι από μένα..
Θα ήθελα απλώς να μπορούσα να αφήσω δάκρυα και να ευχηθώ ότι μετά από 23 χρόνια δε θα ναι πια επίκαιρο...
Nyxterino: Είδα το σχολιασμό σου στην ανάρτηση του Ναυτίλου. Εντελώς σύμπτωση της σκέψης!
Αλήθεια, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση το πόσους ποιητές έχω διαβάσει τις τελευταίες μέρες από blog σε blog.
Petra: επίτρεψέ μου να είμαι απλά απαισιόδοξη. Δεν παύω όμως να ελπίζω και να εύχομαι να είναι διαφορετικά, καλύτερα όλα.
Δημοσίευση σχολίου