Για τους Δανούς και τον τρόπο τους

Τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα μαμαδίστικο βιβλίο που απόλαυσα ιδιαίτερα διαβάζοντάς το, κυρίως διότι γνώρισα μέσα από τις σελίδες του μια διαφορετική από τη δίκη μας κουλτούρα. Οι Δανοί, λένε, είναι από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον πλανήτη και αυτό κατά ένα μεγάλο ποσοστό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίον έχουν μεγαλώσει.

Το βιβλίο «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο» έχει γράφει από την Αμερικανίδα Jessica Joelle Alexander, η οποία παντρεύτηκε Δανό και εξαρχής διαπίστωσε πόσο διαφορετικά συμπεριφερόταν στα παιδιά τους, συμπεριφορά που πουθενά στην Αμερική δεν είχε συναντήσει. Αυτή η διαφοροποίηση στην αντίληψη την παρακίνησε να αναζητήσει περαιτέρω πληροφορίες για τον τρόπο που οι Δανοί ανατρέφουν τα παιδιά τους. Οι Δανοί έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο που εκπαιδεύουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, κανείς δεν τους τον έχει διδάξει, έμφυτα συνεχίζουν την παράδοση που περνά από γενιά σε γενιά κι αυτό από μόνο του είναι γοητευτικό.

Θα σταθώ σε ορισμένα σημεία που μου έκαναν εντύπωση. Οι Δανοί έχουν απόλυτη κατανόηση και ενσυναίσθηση στις παιδικές αντιδράσεις αποφεύγουν καυγάδες, φωνές, τιμωρίες και βία. Κατανοούν τα συναισθήματα των παιδιών κι έχουν ένα απόλυτο αυτοέλεγχο στη διαχείριση συγκρούσεων. 

Δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο παιχνίδι, γνωρίζουν ποσό σημαντικό είναι τα παιδιά να παίζουν με αλλά παιδιά είτε συνομήλικα είτε διαφορετικών ηλικιών. Μέσα από το παιχνίδι το παιδί θα αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες και τον αυτοέλεγχο που θα του χρειαστεί στην ενήλικη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που η Δανία, μια τόσο μικρή πληθυσμιακά χώρα, δημιούργησε το ίσως πιο διάσημο και αγαπητό παγκοσμίως παιχνίδι, τα τουβλάκια Lego, τα οποία προσφέρουν πολλαπλές δεξιότητες στα παιδιά (ενδυνάμωση χεριών και λεπτής κινητικότητας, συγκέντρωση, δημιουργικότητα, φαντασία κλπ). Ακόμη, οι Δανοί δημιουργούν τις ποιοτικότερες παιδικές χαρές και μάλιστα οι εταιρεία Kompan είναι ο νούμερο ένα προμηθευτής κατασκευών για παιδικές χαρές στον κόσμο. Συνεπώς, μια μικρή χώρα βγαίνει πρώτη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό παιχνίδι.

Άλλη μια σημείωση που κράτησα αφορά, βεβαίως, το βιβλίο. Ο Χανς  Κρίστιαν Άντερσεν είναι φυσικά ο πιο διάσημος Δανός συγγραφέας. Όπως και στις ταινίες τους έτσι και στα παιδικά βιβλία, οι Δανοί δεν πασχίζουν να φτιάξουν happy ends. Θεωρούν ότι από μικρή ηλικία τα παιδιά πρέπει να έρχονται αντιμέτωπα με δυσάρεστα συμβάντα και συναισθήματα. Μέσα από τις ταλαιπωρίες μαθαίνουμε περισσότερα και αποκτούμε ευγνωμοσύνη για τα απλά πράγματα της ζωής. Τα περισσότερα βιβλία του Άντερσεν έχουν παραποιηθεί κι έχουν γίνει διαφοροποιήσεις στα τέλη τους για να είναι πιο κοντά στις άλλες κουλτούρες που θέλουν ένα ευτυχισμένο τέλος, όμως στην αυθεντική εκδοχή της ιστορίας το τέλος ποτέ δεν είναι ευχάριστο.

Αυτή η μικρή αναφορά για τα παιδικά βιβλία με έβαλε σε σκέψεις και αναζήτησα βιβλία με δυσάρεστο τέλος που έχω στη βιβλιοθήκη της κόρης μου, μηδέν είναι η απάντηση. Κι έτσι μπήκα σε νέες περιπέτειες αναζήτησης.

Ένα ταξίδι στη Δανία, επίσης, πρέπει να προγραμματιστεί μετά από αυτήν την ανάγνωση. Οι Δανοί κέρδισαν τον θαυμασμό μου.