Για την Κατερίνα

Μετά από δύο χρόνια που κάθεται στη βιβλιοθήκη μου έφτασε η στιγμή της ανάγνωσής του. Ένα βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου καθώς η συγγραφέας του, η πιο διάσημη βιβλιομπλόγκερ της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, είχε την ευγενική καλοσύνη να μου το ταχυδρομήσει (με αφιέρωση στη σελίδα τίτλου, παρακαλώ). Ξεκίνησα την ανάγνωσή του ένα απόγευμα, μετά τη δουλειά, που το μυαλό ζητούσε λογοτεχνία. Λίγα απογεύματα αργότερα είχα φτάσει στην τελευταία του σελίδα.

Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι ένας άνθρωπος που έχει διαβάσει πολύ, ίσως περισσότερο από τους περισσότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γνωρίζει πολλά από λογοτεχνία και συγγραφείς, το καταλαβαίνεις αυτό ακόμη κι αν ακούσεις μόνο πέντε λεπτά από τη ραδιοφωνική της εκπομπή. Αγαπά τη λογοτεχνία με πάθος και απολαμβάνει την ανάγνωση όσο όλοι εμείς οι φανατικοί του βιβλίου. Όταν μιλάει για βιβλία σε πείθει ευκολότατα ότι έχει γεννηθεί για να κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να είναι μια καλή συγγραφέας. Ο Μπόρχες είχε πει αυτό το σπουδαίο "Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν - ωστόσο γράφει όχι αυτά που θέλει να γράψει αλλά αυτά που είναι ικανός". Όμως η άποψη μου είναι ότι όταν ένας άνθρωπος διαβάζει πολύ, καλή λογοτεχνία δεν μπορεί παρά να γράψει κάποια στιγμή και ο ίδιος καλά.

Είχα διαβάσει με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία το πρώτο της βιβλίο "Κανείς δεν θέλει να πεθάνει", ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ, ότι δεν μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις. Όμως, αυτό το δεύτερο βιβλίο της,  με τον τίτλο "Το σχέδιο", με εξέπληξε ευχάριστα. Είναι τεράστιο συγγραφικό άλμα, όχι μόνο αναφορικά με το θέμα που επέλεξε να γράψει (αν και έχει γενικά ομοιότητες με το προηγούμενο) αλλά και με το τρόπο που αυτό αποδόθηκε. Αρχικά να σχολιάσω ότι οι ήρωες του δεύτερου βιβλίου της είναι άνθρωποι που διαβάζουν και αγαπούν το βιβλίο (μα βέβαια, πως θα μπορούσαν οι ήρωες της Κατερίνας να μην έχουν σχέση και οι ίδιοι με τη λογοτεχνία;). Φαίνεται ότι δεν έχει γραφτεί στο πόδι αλλά έχει δουλευτεί και πολλές σελίδες έχουν σκιστεί και ξαναγραφτεί πριν φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. 

Δεν θα πω πολλά, θα πω μόνο ότι το διάβασα ευχάριστα και με ενδιαφέρον, με κράτησε ως την τελευταία του σελίδα και ήθελα να δω ποιο θα είναι το τέλος. Μου άρεσε που είχε δύο παράλληλες ιστορίες, πάντα μου ελκύει το ενδιαφέρον όταν ένα βιβλίο έχει παράλληλες ιστορίες, πολλούς αφηγητές και πολλές οπτικές. Ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά γι' αυτό το βιβλίο, χωρίς να έχω διαβάσει τις δεκάδες κριτικές, αφήνω εδώ απλά τη δική μου γλυκιά επίγευση. 

Επιβεβαιώνεται το μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως αυτό το είχε αναφέρει ο Τσβάιχ στο βιβλίο της προηγούμενης ανάρτησης. Για την ολοκλήρωση του δημιουργήματος καμιά φορά απαιτείται σκληρή δουλειά, χρόνος και πολλή μελέτη. Είμαι σίγουρη ότι το επόμενο βιβλίο της Κατερίνας θα είναι ακόμη καλύτερο και ανυπομονώ γι' αυτό. Και φυσικά αυτή θα είναι και η ευχή μου, να υπάρξουν κι άλλα πολλά βιβλία.