Μέσα σε μία σχολική βιβλιοθήκη

Βρήκα μερικά βιβλία που με ενδιέφεραν σε ένα έγγραφο excel που παριστάνει τον ηλεκτρονικό κατάλογο σχολικής βιβλιοθήκης. Όλα είναι παλιές εκδόσεις που ενδεχομένως να μην κυκλοφορούν πια στο εμπόριο. Το σχολείο διαθέτει ένα ολοκαίνουριο κτίριο που έχει σχεδιαστεί να είναι αυτό που είναι, ένα εξειδικευμένο σχολείο. Υπέροχο κτίριο, δίπλα στη θάλασσα, με μεγάλα φωτεινά παράθυρα. Έχει και Γυμνάσιο και Λύκειο μαζί, μπορεί να βρίσκονται εκεί τριακόσια παιδιά. Φυσικά έχει μέσα σχολική βιβλιοθήκη που δεν λειτουργεί, η οποία έχει όμως βιβλία, παλιά και σκονισμένα βιβλία, ποιος ξέρει τι ακριβώς να περιμένουν. Στο σχολείο αυτό εργάζονται φίλοι και γνωστοί, οπότε έχω πρόσβαση. Ο χώρος της βιβλιοθήκης χρησιμοποιείται για τις συνεδριάσεις των καθηγητών κι έτσι κάπως αποκτά ζωή. Ήξερα ότι τα κλειδιά τα έχει ένας καθηγητής, σου τα δίνει και πηγαίνεις και παίρνεις όποιο βιβλίο θες. Όμως εκείνη την ημέρα η βιβλιοθήκη είχε φως και η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. Μπαίνω μέσα και στο γραφείο καθόταν ένας μεσήλικας κύριος. 

"Καλημέρα, είμαι η γυναίκα του τάδε και ήρθα να πάρω κάποια βιβλία που με ενδιαφέρουν". Με κοίταξε βαριεστημένα και χωρίς όρεξη για πολλά, αν και στην πορεία κατάλαβα ότι είχε ανάγκη λίγη κουβέντα. Τον ρώτησα αν είναι καινούριος στο σχολείο, καθώς δεν τον είχα ξανασυναντήσει. Μου απάντησε καταφατικά, είχε έρθει μόλις την προηγούμενη μέρα με απόσπαση, κι ας ήταν μέσα Γενάρη. Με τοποθέτησαν στη βιβλιοθήκη σε αυτό το σχολείο, τα προηγούμενα χρόνια ήμουν σε άδεια, μου ανέφερε. Θεολόγος. Γνωρίζω ότι το συγκεκριμένο σχολείο διαθέτει δύο θεολόγους, έναν μόνιμο και έναν αναπληρωτή. 

"Ξέρω που βρίσκονται τα βιβλία, μην ανησυχείτε, θα τα βρω μόνη μου". 

"Α ωραία, γιατί εγώ δεν ξέρω".

Κοίταξα το χώρο γύρο μου, όμορφος χώρος, θα μπορούσε εύκολα να είναι ζωντανός και όχι πεθαμένος. Ένα δύο παιδιά τριγυρνούσαν μόνα τους. Το να μπαίνει ένα παιδί από μόνο του σε μια σχολική βιβλιοθήκη που δεν λειτουργεί μου φαντάζει σαν από θαύμα. Κατευθύνθηκα στο μέρος που υπολόγιζα ότι θα ήταν τα βιβλία με βάση τον ταξινομικό τους αριθμό. Ήταν εκεί, μάλλον δεν είχαν φύγει ποτέ από εκεί. Φαίνονται σαν να μην έχουν διαβαστεί ποτέ. Άλλωστε είναι πολύ εξειδικευμένα για μια σχολική βιβλιοθήκη που λειτουργεί μόνη της. 

Βρήκα τα βιβλία, του έδειξα ότι αυτά θέλω να πάρω, μου τα πήρε από τα χέρια, τα σημείωσε σε ένα τετράδιο και έφυγα. Δεν του είπα τίποτα για εμένα. Ευτυχώς δεν με ρώτησε. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα είχε ακούσει ποτέ τη λέξη βιβλιοθηκονόμος. 

Κάπου διάβασα ότι πια δεν αποσπούν εκπαιδευτικούς στις σχολικές βιβλιοθήκες. Μάλλον κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορούν να αποσπαστούν ως εκπαιδευτικοί πλήρους ωραρίου σε μια σχολική βιβλιοθήκη, κάποιοι άλλοι όμως μπορούν, μάλλον τυχαία.

Και σαν ειρωνεία έλαβα στο email μου ένα πρόγραμμα συνεδρίου σχετικό με σχολικές βιβλιοθήκες που θα γίνει τον Απρίλιο στην Αγγλία.

Υ.Γ. Η απόλαυση του κειμένου του Ρόλαν Μπαρτ, το πρώτο από τα τρία βιβλία που διάβασα, είναι ένα εξαιρετικό βιβλιοβιβλίο που μας μιλά για την ηδονή της ανάγνωσης. "Κείμενο απολαυστικό: το κείμενο που ευχαριστεί, γεμίζει, φέρνει εφορία. Το κείμενο που έρχεται από την κουλτούρα, δεν ξεκόβει μ' αυτή, συνδέεται με μια βολική άσκηση της ανάγνωσης. Κείμενο ηδονικό: το κείμενο που φέρνει σε κατάσταση χαμού, το κείμενο που ξεβολεύει (ίσως μέχρι την πλήξη), που κάνει να τρικλίζουν τα ιστορικά, πολιτισμικά, ψυχολογικά βάθρα του αναγνώστη, η σταθερότητα των γούστων του, των αξιών και των αναμνήσεών του που οδηγεί σε κρίση τη σχέση του με τη γλώσσα".

Όπως και να έχει, πάντα οι βιβλιοθήκες θα κρύβουν θησαυρούς.