Για μία βιβλιοθήκη

Σαν το μυρμήγκι κουβαλάω τους θησαυρούς στη φωλιά μου. Κι είναι αλήθεια πως δεν έχω μόνο μία τρύπα για φωλιά. Κι είναι αλήθεια πως τελικά δεν έχω ούτε φωλιά ούτε θησαυρούς. Σαν το μυρμήγκι όμως κουβαλάω και σαν το μυρμήγκι είμαι σε μόνιμη αναζήτηση και μετακίνηση, καταλήγοντας να ζω χωρίς αυτούς σε τρύπες άλλων.

Αφήνω κομμάτια μου σε χώρους που ζω. Φεύγω και μένει πίσω κάτι από εμένα. Κάτι περισσότερο από μερικά αντικείμενα. Είναι τα βιβλία ο πιο πολύτιμος θησαυρός. Δεν είναι ένα αντικείμενο, είναι κάτι  περισσότερο ακόμη και από μια ιδέα. Φεύγω κι είναι σαν αφήνω πίσω κάτι από όλα όσα υπάρχουν μέσα μου βαθιά. Όσο κι αν προσπαθώ να απεξαρτηθώ, να ανεξαρτητοποιηθώ, είναι αδύνατον να ξεφύγω από τη σκέψη μου, από εμένα την ίδια. Κι είναι η διαμελισμένη βιβλιοθήκη μου επέκταση του είναι μου. Σκόρπια κομμάτια μου που λείπουν.

Πάντα υπάρχει η ελπίδα του ερχομού εκείνης της ημέρας που όλα τα κομμάτια της σκέψης θα συγκεντρωθούν σε έναν τόπο. Εσύ δεν ξέρω που θα είσαι, εγώ πάντως θα είμαι εκεί ολόκληρη. Όλες οι λέξεις μου θα είναι ταξινομημένες στα ράφια γύρω μου, θα είναι στη θέση τους. Κι είναι αυτές οι λέξεις άρτια επιλεγμένες, προσεχτικά ξεχωρισμένες από το σύμπαν των βιβλίων, κι έχουν αντέξει τόσο στο χρόνο όσο στο ξένο χώρο. Έχουν αντέξει χειμωνιάτικες κακοκαιρίες και καλοκαιρινές αναζητήσεις προμηθειών. Ένας πραγματικός θησαυρός είναι ο θησαυρός μου που κάποτε θα ζει με εμένα.